Μπήκε με 86 οξυγόνο. Στο Κρατικό της Νίκαιας. Η Γκαμπριέλα Κ., 6ο ετών.
Ένα 86 όμως, τέσσερις μονάδες μόλις κάτω από το κανονικό της. Πάσχει από Χ.Α.Π. Ξέρετε όλοι από τη μήνυση στη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής, ότι έχει γίνει σφαγή των ασθενών με Χ.Α.Π. στα κολαστήρια.
Το οξυγόνο της έφτασε στο 95.
Κι όμως.
Αντί να πάει σπίτι της, “θέλω να την κρατήσω για να την παρακολουθήσω”, τους είπε η γιατρός.
Αλίμονο.
Η ίδια ήταν ευδιάθετη, ήθελε να γυρίσει στο σπίτι της.
Και ενώ, όπως μου έλεγε πριν από λίγο ο γιος της (ο οποίος ελάχιστα ήξερε για μένα, αλλά βλέπετε, τελικά όλοι με μαθαίνουν όταν βιώνουν οι ίδιοι ή οι δικοί τους άνθρωποι την κόλαση των Νταχάου), η μητέρα του είναι μία γυναίκα που δεν μιλάει πολύ, του είπε να πάει να την πάρει, γιατί “θα την φάνε εκεί μέσα”. Και να προλάβει πριν την μεταφέρουν πάνω. Στα κόβιντ. 13η μέρα από τη θετική διάγνωσή της.
Αν ο γιος της με είχε βρει εκείνη την ώρα, το πιθανότερο είναι να ήταν σπίτι της η μητέρα του τώρα.
Την πήγαν.
Εκεί που την πήγαν είχε άλλους δέκα (“και λίγους λες”, άκουσα την αδελφή του να του λέει στο τηλέφωνο), κάποιοι διασωληνωμένοι. Μία γυναίκα πέθανε.
Και από τότε όλα άρχισαν να καταρρέουν από τη μία στιγμή στην άλλη. Κυριολεκτικά.
Και τώρα είναι σε αφασία.
Είπα στον γιο τι μεταξύ των άλλων θα γράψω. Ότι αν η μητέρα του πεθάνει, θα προχωρήσει σε μήνυση και αίτημα για νεκροψία-νεκροτομή.
Και αυτό θα γίνει.
Τα πράγματα είναι απλά. Η 60χρονη γυναίκα πρέπει να γίνει καλά. Να γυρίσει στο σπίτι της.
Αν βεβαίως τα πράγματα τώρα πια είναι αναστρέψιμα.
Είναι αυτό που έχω πει αμέτρητες φορές σε συγγενείς ασθενών. Ακόμα και αν στα νοσοκομεία διέκοπταν την εφαρμογή του πρωτοκόλλου του θανάτου στους ανθρώπους τους, μετά τις δικές μου παρεμβάσεις, το ζήτημα κάθε φορά ήταν αν τη δεδομένη χρονική στιγμή τα πράγματα ήταν αναστρέψιμα.
Αν είναι, η Γκαμπριέλα θα σωθεί.
Αν όχι, θα μάθουμε γιατί θα έχει πεθάνει.
Αυτά.
Προς το παρόν.
Υ.Γ. Ξέχασα να το αναφέρω.
Η Γκαμπριέλα είναι ανεμβολίαστη.
Χ.Α.Π. και ανεμβολίαστη.
Να το πω…;
Αφήστε.
Την ξέρετε τη λέξη.
