Η κυρία Χρυσικού ήταν απασχολημένη;
Ξέχασα, αυτή δήλωσε αποχή στην ποινική διαδικασία της ανθρωποκτονίας του Γιάννη Οικονόμου στο ΑΤΤΙΚΟΝ. Δεν θα την βρούμε ξανά μπροστά μας.
Ο κύριος Σπυρόπουλος;
Αυτός τι άλλο να κάνει πια; Έκλεισε τα μάτια στις ποινικές ευθύνες του ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ για το θάνατο της Αντιγόνης Πανταζή και είναι πολύ φρέσκο αυτό.
Οπότε ανέλαβε ο κύριος Κασωτάκης. Που με είχε καλέσει για έγγραφες εξηγήσεις για τα τρία αδικήματα που είχε επινοήσει ο Γιώργος Νούλης και προσέθεσε και το αγαπημένο όλων, τη διασπορά ψευδών ειδήσεων. Έβαλε στο αρχείο τα αδικήματα του Νούλη, κράτησε τη διασπορά να το …ξανασκεφτεί, δεν υπήρχε και άλλος, το πήρε αυτός.
Και τι γράφει;
Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι επειδή οι εισαγγελείς της ομάδας έχουν απέναντί τους εμένα που κατηγορώ τις ιατρικές ομάδες στα 84 νοσοκομεία ότι εφάρμοσαν πρωτόκολλο θανάτου, επειδή καλύπτουν τους γιατρούς, άρχισαν και να …γράφουν σαν γιατροί.
Σαν συνταγή γιατρού δεν είναι αυτό που βλέπετε…;
Θα σας πω εγώ λοιπόν τι λέει. Όχι τόσο πια για να μην πάρω στα χέρια μου την πράξη, αφού ξέρουν ότι πολύ γρήγορα στη μία ή στην άλλη τις διαδικασίες, πειθαρχικές και ποινικές που τρέχουν, μέχρι την κατάθεση της αίτησης ανάσυρσης από το αρχείο, θα την πάρω την πράξη και θα την κάνω …διάσημη.
Αλλά για να μην “αδειάσει” τους πειθαρχικά και ποινικά ελεγχόμενους συναδέλφους του, αναγνωρίζοντας το αυτονόητο (το οποίο όμως τους καίει), αυτό δηλαδή που ρητά προβλέπει η δικονομία, ότι δηλαδή ήμουν και παραμένω διάδικος, ιδιότητα που απέκτησα αμέσως μετά την κατάθεση της επίμαχης μήνυσης και τη δήλωση παράστασης προς υποστήριξη της κατηγορίας, ιδιότητα που θα έχανα ΜΟΝΟ αν είχε κηρυχθεί απαράδεκτη η δήλωση με ΒΟΥΛΕΥΜΑ.
Και έγραψε τα απίστευτα. Ότι κρίθηκε, λέει, ότι δεν ήταν έγκληση, αλλά μήνυση, ώστε δεν είχα δικαίωμα να δηλώσω παράσταση προς υποστήριξη της κατηγορίας…
Η δικονομία της ομάδας δηλαδή. Και όχι αυτή του νομοθέτη.
Τι λέει το άρθρο 82 § 4 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας;
Αυτός που δηλώνει. Αποκτά αμέσως.
Τέλος.
Ποια έγκληση και ποια μήνυση…
Η μόνη αναφορά που γίνεται στην έγκληση και στη μήνυση είναι αυτή που βλέπετε στην παράγραφο 3. Η δήλωση υποστήριξης της κατηγορίας απλά δεν αναπληρώνει την έγκληση όπου αυτή απαιτείται. Η δήλωση μπορεί να γίνει είτε η ποινική διαδικασία κινείται κατόπιν εγκλήσεως είτε κατόπιν μηνύσεως. Πολλές φορές άλλωστε βάζουμε ως τίτλο του δικογράφου “ΜΗΝΥΣΗ” ενώ το αδίκημα που καταμηνύουμε διώκεται κατ’ έγκληση. Και είναι παντελώς αδιάφορο. Σημασία έχει το αδίκημα, αν διώκεται κατ’ έγκληση εντός τριμήνου ή αυτεπάγγελτα. Η δήλωση μπορεί να γίνει σε οποιαδήποτε διαδικασία. Αποκτάς αμέσως την ιδιότητα του διαδίκου, και στη μεν προδικασία την χάνεις με βούλευμα, στο δε ακροατήριο με απόφαση του δικαστηρίου. Αν κριθεί δηλαδή ότι αυτός που δήλωσε την υποστήριξη της κατηγορίας είναι αμέσως παθών/ζημιωθείς ή όχι. Αυτό όμως, επαναλαμβάνω, είναι κάτι που στην προδικασία θα το κρίνει το δικαστικό συμβούλιο και στο ακροατήριο το δικαστήριο.
Δεν θα το κρίνει μόνος του ο εισαγγελέας, όπως έκανε παρανόμως και πραξικοπηματικά 0 κ. Κυπριτίδης και έχει συμφωνήσει και η υπόλοιπη ομάδα, από ένα σημείο και μετά για να μην κάψουν οι επόμενοι τους προηγούμενους.
Μέχρι το τέλος, αυτοί οι ελάχιστοι που έχουν απομείνει δεν θα κάνουν πίσω.
Δεν έχουν να χάσουν τίποτα πια.
Είναι όμως μόνοι τους.
Απελπιστικά μόνοι τους…
Υ.Γ. Το ότι ζητά στο τέλος από τον διάδικο να αποδείξει το έννομο συμφέρον του, δεν το σχολιάζω.
Δεν έχει νόημα…
