Περιμένοντας αύριο τον Σπύρο Καραπιπέρη για να περιγράψει ζωντανά στις 3 το μεσημέρι στο https://nikosantoniadis.tv/ τη φρίκη της Μ.Ε.Θ. του ΑΤΤΙΚΟΝ ,
“Παρασκευή σε τρυπάμε και φεύγεις” ,
και τον αδελφό του Στέλιο ,
με τον οποίο παλέψαμε για τη σωτηρία του Σπύρου ,
με τη μήνυση που καταθέσαμε στο Α.Τ. Χαϊδαρίου ,
τα συνεχή post ,
τα αμέτρητα τηλεφωνήματα ,
νύχτα – μέρα ,
την αποσωλήνωσή του ,
την αρνητικοποίησή του ,
και τη μεταφορά του στην απλή παθολογική κλινική ,
αντί της κλινικής covid ,
προς την οποία κατευθυνόταν το φορείο ,
με τον Σπύρο εντελώς αφυδατωμένο ,
και στα μισά κιλά από αυτά που είχε όταν μπήκε στο Νταχάου ,
μέχρι να αλλάξω την πορεία του φορείου με ένα ακόμη post ,
και το εξιτήριό του ,
για το οποίο χρειάστηκαν άλλα δύο post…
Και γράφοντας τη ΜΗΝΥΣΗ και φτάνοντας στο Παπαγεωργίου και τη
φοβερή ιστορία του Νίκου Ιωσηφίδη ,
χάθηκα και εγώ ο ίδιος στα ατελείωτα post για τον άνθρωπο αυτό ,
τα αμέτρητα sms, τα emails, τα ηχητικά και τις φωτογραφίες που μου έστελνε η κόρη του, η Αθηνά Ιωσηφίδου (στη φωτογραφία δεξιά) ,
για να ξέρω κάθε φορά τι έπρεπε να γράψω και να δημοσιεύσω ,
στη μάχη για τη σωτηρία του ,
και τη μήνυση στο αστυνομικό τμήμα ,
ένα βήμα πριν τον θάνατο ,
και μετά τη διασωλήνωση μισό βήμα πριν τον θάνατο ,
για να βρεθεί σπίτι του μετά από το 15ο post…
Εμπειρίες όχι για μία ,
αλλά για πολλές ζωές…
Σας αγαπώ όλους εσάς που πάλεψα για τη σωτηρία σας.
Και τους ανθρώπους σας.
Μία οικογένεια είμαστε πια…
