Διαβάζω στο διαδίκτυο:
«Η αντιμετώπισή τους είναι δύσκολη υπόθεση»:
Το ήξερα από την αρχή…
«Πρώτον γιατί για να τις αντιμετωπίσουμε ολοκληρωτικά θα πρέπει να βρούμε την φωλιά τους η οποία μπορεί να βρίσκεται ακόμα και εκατοντάδες μέτρα μακριά από τον χώρο μας και σε δυσπρόσιτα σημεία»:
Αυτό για μένα ήταν το μόνο εύκολο. Δεν ήταν βεβαίως μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά από το χώρο μου, αλλά κάποια χιλιόμετρα, ήταν όμως εύκολο να τη βρω. Ήξερα από την αρχή πού να ψάξω.
Είχε άλλωστε και αριθμό απέξω.
16…
«Και δεύτερον γιατί όταν αισθανθούν κίνδυνο γίνονται επιθετικές για να αμυνθούν… Σε περίπτωση που το επιχειρήσετε μόνοι σας να είστε πολύ προσεκτικοί καθώς οι σφήκες θα αμυνθούν για την φωλιά τους και γίνονται πάρα πολύ επιθετικές»:
Και αυτό το ήξερα. Το περίμενα, το προκάλεσα, το αντιμετώπισα.
«Αν η φωλιά βρεθεί ή γνωρίζετε που κοντά είναι τότε καλό θα ήταν να φωνάξετε κάποιον επαγγελματία απεντομωτή να την εξολοθρεύσει. Μην επιχειρήσετε μόνοι σας να αντιμετωπίσετε το σμήνος των σφηκών χωρίς στολή προστασίας!»:
Από την αρχή ήξερα που θα τη βρω, από την αρχή ανέλαβα τον ρόλο του απεντομωτή, όσο για τη στολή προστασίας, είχα την πιο ισχυρή.
Το Δίκαιο. Την Αλήθεια.
Τον Θεό.
Πανίσχυρο κράμα.
Αδιαπέραστο.
Ανίκητο.
«Η σφήκα, σε αντίθεση με την μέλισσα, επιβιώνει μετά από ένα τσίμπημα»:
Μετά από ένα.
Μετά από δύο;
Τρία;
Δέκα;
Είκοσι;
Τριάντα;
Όχι όμως τόσα που τις έχω αναγκάσει να κάνουν.
Ένα – δύο ακόμα, και τέλος…
Από μόνες τους θα καταρρεύσουν.
Και μαζί τους και ολόκληρη η φωλιά…
