Είναι αυτή μία από εκείνες τις θλιβερές περιπτώσεις που ασθενείς, την κρίσιμη ώρα που έπρεπε να φύγουν από τα νοσοκομεία, φοβήθηκαν και έμειναν. Και αυτό στις περιπτώσεις αυτές είναι μοιραίο για τη ζωή τους.
Είναι αυτό που δεν έκανε π.χ. ο Δημήτρης Μαδεμτζόγλου. Του είπαν ότι αν σηκωθεί να φύγει δεν θα φτάσει ούτε μέχρι το ασανσέρ. Δεν φοβήθηκε, δεν τους άκουσε, έφυγε και σώθηκε.
Ο Νίκος Σταύρου έμεινε…
Και είναι αυτή επίσης μία περίπτωση που εκμεταλλεύτηκαν με τον πιο χυδαίο τρόπο τα παρακρατικά σκουπίδια. Αλλά αυτό ήταν αναμενόμενο. Αυτή είναι η εργολαβία τους. Άλλο αν τώρα φαντασιώνονται …ραντεβού έξω από τα γραφεία εισαγγελέων ή μέσα στα γραφεία προϊσταμένων. Άλλο αν ακόμα και σε αυτό για μία ακόμα φορά γράφουν τις απίστευτες βλακείες για να χαίρονται μεταξύ τους, να δείχνουν στα αφεντικά τους ότι δουλεύουν ακόμα και να δίνουν κουράγιο στους απεγνωσμένους συμμετέχοντες στην απάτη που τους παρακολουθούν με το σκ@@ό να έχει περάσει πια από την κάλτσα και να γλιστράνε πάνω σε αυτό.
Όπως οι τελευταίες γελοιότητες που έγραψαν ότι με περίμεναν, λέει, κάποια Δευτέρα πριν από ένα χρόνο έξω από το γραφείο της εισαγγελέως Ζουγρή. Και διαβάζουν από κάτω τα τρεμάμενα ανθρωπάκια και παίρνουν ανάσες, ότι το παρακρατικό σκουπίδι “τα είπε καλά”, λέει, με την εισαγγελέα Ζουγρή. Και δώσ ‘του χαρά από κάτω τα ανθρωπάκια να σκέφτονται “πω πω, τα είπε με την εισαγγελέα που έχει τη δικογραφία του Σταύρου”, “πω πω, θα τον σκίσει τώρα η εισαγγελέας”.
Και εν τω μεταξύ ,
αφενός μιλάμε για δικογραφία που είναι της μήνυσης της χήρας Σταύρου κατά του Ιπποκρατείου ,
αφετέρου η συγκεκριμένη εισαγγελέας Ζουγρή ουδεμία σχέση έχει εδώ και πολύ καιρό με τη δικογραφία αυτή. Άλλος εισαγγελέας την χειρίζεται.
Αυτός που έχει στα χέρια του μία ιατροδικαστική έκθεση όχι κανενός πραγματογνώμονα σαν και αυτόν στην υπόθεση Βραχάλη, αλλά ενός εντελώς διαφορετικού.
Και τώρα είναι η στιγμή για την κίνησή μου…
Καταλαβαίνετε δηλαδή για τι δούλεμα μιλάμε, που ρίχνουν τα σκουπίδια στους απελπισμένους αναγνώστες τους.
Τους λίγους, μην φανταστείτε ότι είναι και πολλοί…
Και μέσα σε όλο αυτό, μέσα στον πανικό τους για το τέλος τους, έκαναν και το μοιραίο λάθος.
Ποιο είναι αυτό;
Λίγη υπομονή. Όχι πολλή.
Λίγη.
Την Τρίτη που αρχίζει η δίκη ,
[ για την οποία ξαφνικά τα σκουπίδια άρχισαν πάλι να φαντασιώνονται αιτήματα αναβολών από μένα, γιατί κατάλαβαν ότι δεν ήταν και πολύ ήσυχα τα ανθρωπάκια από κάτω με την προοπτική να γίνει η δίκη, αφήστε που αυτό έδειχνε την πραγματικότητα, ότι εγώ δηλαδή έχω πέσει πάνω στο Εφετείο για να γίνει η δίκη αυτή, οπότε έπρεπε να παρουσιάσουν, έστω στο παρά πέντε πια (ο πανικός είναι κακός σύμβουλος, τα έχουμε ξαναπεί αυτά), ενός Αντωνιάδη που δεν θέλει να δικαστεί γιατί …φοβάται ] ,
κάποιος θα παραλάβει κάτι.
Με πολλές δυσάρεστες για αυτόν κοινοποιήσεις. Και συσχετίσεις.
Και αδιέξοδα…
Ή το ένα θα είναι ή το άλλο.
Για ποιον θα χτυπήσει η καμπάνα…;
Γι αυτόν ή γι αυτούς…;
Και μετά από το αδιέξοδο αυτό θα αρχίσουν οι μονόδρομοι. Για τις δίκες και τις καταδίκες.
Για την Κατερίνα Τραγάλου.
Και τον Άρη Δημοκίδη.
Υ.Γ.1 Εν τω μεταξύ, όλα όσα γίνονται αυτές τις ώρες, διέλυσαν και τις τελευταίες αμφιβολίες που θα μπορούσα να έχω.
Ότι εγώ απλά εκτελώ…
Συν Αθηνά και χείρα κίνει, έλεγαν οι Αρχαίοι Έλληνες.
Εγώ απλά κινώ την χείρα…
Υ.Γ.2 Ρε Μανωλάκη του πρώην ΠΑΣΟΚ, γενικά του πρώην, και τώρα …ανένταχτου ,
σοβαρά;
Νομίζεις ότι θα γλιτώσεις με τις βρωμιές αυτές;
Ελπίζω να έβαλες και κάτι σαν άκρη τόσα χρόνια στην τράπεζα, ε;
Θα σου χρειαστούν.
Ή μάλλον ,
θα ΜΟΥ χρειαστούν…
