Είναι λογικό ο κόσμος να είναι απογοητευμένος με τη Δικαιοσύνη. Βλέπει πολλά που γίνονται και πολλά που δεν γίνονται. Καταλαβαίνει ότι το στήριγμα των πολιτών είναι η Δικαιοσύνη και ότι αν αυτή είναι απούσα (στην καλύτερη περίπτωση), χάνεται η ελπίδα. Κάθε ελπίδα.
Ώστε νομοτελειακά ο πολίτης οδηγείται σε μία ισοπεδωτική στάση απέναντι στη Δικαιοσύνη.
Σας έχω πει πολλές φορές όμως ότι γι αυτό που βλέπετε και γι αυτό που δεν βλέπετε, υπεύθυνοι είναι λίγοι δικαστές και εισαγγελείς.
Κάποια στιγμή θα κάνω μία μεγαλύτερη ανάλυση πάνω στο θέμα αυτό. Προς το παρόν θέλω να στείλω ένα μήνυμα.
Σε όλο τον κόσμο.
Δεν θα είχατε μάθει τον Νίκο Αντωνιάδη (μιλάω για τον πολύ κόσμο) και δεν θα με παρακολουθούσατε να αγωνίζομαι ενάντια στη μεγαλύτερη απάτη στην ιστορία μας, αν το 2011, στην τότε μεγάλη σύγκρουσή μου με την ισχυρή ομάδα που ήλεγχε την περίοδο εκείνη τη Δικαιοσύνη, δεν αθωωνόμουν από το Τριμελές Εφετείο Αθηνών με την απόφαση 1488/2011. Με διαδικασίες εξπρές και πάλι παραπέμφθηκα στο δικαστήριο για το αδίκημα της κατ’ εξακολούθηση ψευδούς καταμήνυσης ανωτέρων και ανωτάτων εισαγγελικών και δικαστικών λειτουργών.
Είχα βγει μπροστά όταν κατάλαβα ότι με στημένα κατηγορητήρια μεθόδευαν το “ξεκαθάρισμα” του ανταγωνισμού στο χώρο των ιατρικών εξοπλισμών.
Νοσοκομεία και πάλι…
Οι άνθρωποί μου έμειναν όρθιοι, τόσο στις ανακρίσεις όσο και στα τριμελή εφετεία κακουργημάτων, στα οποία αντιμετώπιζαν κατηγορίες που επέσυραν ποινή ισόβιας κάθειρξης.
Αλλά εμένα με στοχοποίησε προσωπικά ο ίδιος ο τότε εισαγγελέας του Αρείου Πάγου.
Με όλους τους ανώτερους και ανώτατους εισαγγελικούς και δικαστικούς λειτουργούς εν ενεργεία και την ισχυρή αυτή ομάδα μέσα στη Δικαιοσύνη να βράζει εναντίον μου, οι τρεις εφέτες του Α΄ Τριμελούς Εφετείου Αθηνών, μετά από δύο δικασίμους (6.2 και 9.2.2011) και πολύωρες διασκέψεις, με αθώωσαν ομόφωνα.
Πώς έγινε αυτό λοιπόν;
Μήπως λοιπόν τελικά ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ;
Ναι. Υπάρχει!
Και είναι ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΕΔΩ!
Πιστέψτε το!
Πόσο εύκολη πιστεύετε ήταν η αθώωσή μου αυτή;
Υπάρχει, λοιπόν.
Υπήρχε και στο Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων Αγρινίου (Δυτικής Στερεάς Ελλάδας). Το 2018. Όταν παιζόταν η ελευθερία των 16 μοναχών της Ιεράς Μονής Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Ναυπάκτου. Του στοχοποιημένου από την Εκκλησία της Ελλάδος ξακουστού στα πέρατα του ορθόδοξου κόσμου μοναστηριού.
Ισόβια και πάλι η απειλούμενη ποινή.
Αθώοι.
Ομόφωνα.
Όλοι οι μοναχοί.
Και το μοναστήρι παρέμεινε όρθιο να κοσμεί τη γνήσια Ορθοδοξία.
Αν δεν πίστευα λοιπόν πραγματικά ότι η συντριπτική πλειοψηφία των εισαγγελέων και των δικαστών μας δεν ήταν ικανότατοι και εντιμότατοι λειτουργοί, δεν επρόκειτο ούτε κατά διάνοια να ριχθώ σε μία τέτοια κολοσσιαία μάχη απέναντι σε όλο κυριολεκτικά αυτό που ονομάζουμε “σύστημα”. Ήξερα τι θα αντιμετωπίσω και ήξερα βεβαίως ότι απέναντί μου θα βρω κάποια στιγμή, εκτός από το κράτος, το παρακράτος και τα Μ.Μ.Ε., την ομάδα αυτή μέσα στη Δικαιοσύνη, την οποία και μήνυσα την 19η Ιουλίου στη ΓΑΔΑ., για την κάλυψη που παρείχε και εξακολουθεί και παρέχει στα εγκλήματα που διαπράττονται σε βάρος των Ελλήνων. Χωρίς την ομάδα αυτή τίποτα από όλα αυτά που καταγγέλλω επί είκοσι μήνες δεν θα είχε συμβεί.
Ώστε το μεγάλο στοίχημα για μένα από την πρώτη στιγμή ήταν να κερδίσω τη μάχη της Δικαιοσύνης.
Και αυτό παραμένει και μέχρι αυτή τη στιγμή το μεγάλο στοίχημά μου.
