“Και εμείς είχαμε την Μεγάλη Εβδομάδα στο νοσοκομείο Χανίων την μητέρα και μία νοσηλεύτρια παραλίγο να την χτυπήσει επειδή λέει κουνιέται και σπάει τις φλέβες της και πρέπει να ταλαιπωρείται για να της βρει φλέβα εκ νέου. Με αποτέλεσμα η μητέρα να αρχίσει να τρέμει και να δυσκολεύεται να αναπνεύσει (καρδιολογική ασθενής).
Την επόμενη μέρα η διευθύντρια και η νοσηλεύτρια ήταν κάθετες… Ας δώσουμε τόπο στην οργή, μέρες που είναι, εμάς δεν μας έχει παραπονεθεί κανείς ΤΟΣΑ χρόνια που είμαι διευθύντρια, μέχρι που ο άντρας μου ρώτησε την προϊσταμένη αν ήξερε ποιος ήταν ο κος Αντωνιάδης…
Όχι, ποιος είναι αυτός απάντησε με τόση ειρωνεία που στην ουσία μάς έλεγε:
Ναι, για πείτε; Θα μάς κάνει ντα;
Εγώ στεκόμουν όρθια δίπλα της και ψιθύρισα στον άντρα μου:
Έχει γίνει αναφορά στον κ. Αντωνιάδη, έχει ενημερωθεί για το περιστατικό…
Η νοσηλεύτρια επέστρεψε γρήγορα στα καθήκοντά της και η προϊσταμένη μάς διαβεβαίωσε ότι τα λάθη είναι ανθρώπινα και ότι το περιστατικό θα καταγραφεί στο βιβλίο συμβάντων..
Όταν βγήκαμε από το γραφείο της συνειδητοποίησα αυτό που έγινε και μέχρι σήμερα κλαίω, γιατί ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΣΤΟ ΠΛΑΙ ΤΟΥ ΕΧΕΙ ΤΟΣΗ ΔΥΝΑΜΗ ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΝΑΙ ΤΙΜΙΟΣ…
ΚΑΙ ΩΣ ΓΝΩΣΤΟΝ ΟΛΟΙ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ…
Τον ευχαριστώ σιωπηλά και δυνατά από εκείνη την στιγμή συνεχώς… Και πριν το έκανα, πίστευα σ’ αυτόν 1000% χωρίς καμία δεύτερη σκέψη, αλλά το ότι άφησαν ήσυχη την μητέρα χάριν σ αυτόν με άγγιξε διαφορετικά..
Απλά ΣΑΣ ΑΓΑΠΑΜΕ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ ΣΑΣ, ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΔΥΝΑΤΟΙ ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ.”
Αυτά…
