Τη συμπεριφορά αυτή των αγωνιστών την αντιμετωπίζει η συντριπτική πλειοψηφία των συγγενών των ασθενών σε όλες τις περιπτώσεις που έχω χειριστεί τους είκοσι δύο μήνες αυτούς στα δεκάδες νοσοκομεία ανά τη χώρα. Και όχι μόνο οι συγγενείς, αλλά και οι ίδιοι οι ασθενείς. Με διάφορες παραλλαγές του τύπου “και να σου πω, θα καταλάβεις;”, “δεν έχουν σημασία αυτά”, “με αμφισβητείς;” κ.λπ, κ.λπ…
Και όπως έχω πολλές φορές εξηγήσει στον κόσμο που με παρακολουθεί, και το αναφέρω και στη μήνυσή μου στη Γ.Α.Δ.Α. της 19ης Ιουλίου 2021, η συμπεριφορά αυτή των αγωνιστών δεν οφείλεται ούτε στον …κόβιντ που τα κάνει όλα, ούτε σε κάποιον παράξενο ιό που προκαλεί αγένεια και παράνοια.
Πολύ απλά, τις περισσότερες φορές οι αγωνιστές δεν γνωρίζουν την πραγματική κατάσταση των ασθενών, πρωτόκολλο εφαρμόζουν. Προγραμματισμένα πράγματα, ανεξαρτήτως της κατάστασης των ασθενών.
Στον ίδιο ακριβώς λόγο οφείλονται και οι αντιφατικές ενημερώσεις από το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό των κλινικών κόβιντ, επίσης πολύ συχνό φαινόμενο στα κολαστήρια.
Έτσι και εδώ. Η “κόρη του ανεμβολίαστου” (γιατί έτσι απευθύνθηκε στην κόρη του ασθενούς η αγωνίστρια), που ο πατέρας της θα είναι “ένας από τους πολλούς” (τους ανεμβολίαστους, δηλαδή, που θα πεθάνουν), που αν είχε εμβολιαστεί ο πατέρας της θα γλίτωνε, ενώ οι δικοί της γονείς που “τους εμβολίασε” (λες και είναι κατοικίδια), δεν κινδυνεύουν, ρωτούσε τους εφημερεύοντες γιατρούς για την κατάσταση της υγείας του πατέρα της, και αυτοί της έλεγαν ότι είναι σε καλή κατάσταση, όπως και οι άλλοι τρεις στο θάλαμο, οι οποίοι είναι εμβολιασμένοι. Αλλά για τις δύο αγωνίστριες, την βασική και τη συνάδελφό της τη Λιάνα, μόνο ο πατέρας της ο ανεμβολίαστος είναι “βαριά”, έχει τα “τυπικά” του κόβιντ στους πνεύμονες και “περιμένουμε τα χειρότερα”.
Και επειδή κάπως έπρεπε να δικαιολογηθεί η αντιφατική ενημέρωση, η κυρία Λιάνα είπε στην “κόρη του ανεμβολίαστου” να μη ρωτάει τους άλλους παρά μόνο την κυρία ***, και γενικά να μη ρωτάει για την υγεία του πατέρα της, γιατί “δεν είναι γιατρός”. Και ήταν, λέει, και πολύ ενοχλημένη που ρωτούσε άλλους γιατρούς και γενικά ρωτούσε για κορεσμούς και πυρετούς.
Α πα πα, και αυτή. Τι πάει και ρωτάει.
Και ενοχλεί τις αγωνίστριες.
Τότε, βρε αγωνίστριες, να μη ζητήσει και τον ιατρικό φάκελο όταν τον “καθαρίσετε” τον πατέρα της, γιατί τι να τον κάνει; Γιατρός είναι να τον ζητήσει;
Σωστά δεν τα λέω;
Γιατροί για να ρωτήσεις υπάρχουν μόνο στις κλινικές κόβιντ, και μάλιστα όχι και όλοι. Ένας, δύο το πολύ. Τους εφημερεύοντες που έχουν πλήρη εικόνα της κατάστασης των ασθενών δεν πρέπει να τους ρωτάνε. Πριν τους εμβολιασμούς, οι συγγενείς όλων των ασθενών, μετά τους εμβολιασμούς, ειδικά οι συγγενείς των ανεμβολίαστων, οι οποίοι τα “ακούνε” σταθερά γιατί “δεν τους εμβολίασαν”.
Και τους έναν-δύο αυτούς αγωνιστές, βεβαίως, όχι και πολλά πολλά. Όχι τίποτα κορεσμούς, πυρετούς και όλα αυτά γενικά τα άσχετα. Ένα “σταθερά” και ένα “βαριά” ή ένα “δεν τη βγάζει αφού είναι ανεμβολίαστος”, φτάνουν. Και περισσεύουν, μη σας πω.
Είναι το ίδιο ακριβώς με αυτό που λένε για μένα. Ότι δεν είμαι γιατρός αλλά δικηγόρος, και δεν μπορώ να μιλάω για ιατρικά ζητήματα. Έχω πει βεβαίως σε όλους αυτούς τους “έξυπνους”, ότι όταν θα πάνε κατηγορούμενοι στα ποινικά δικαστήρια, και εγώ θα είμαι στην απέναντι πλευρά, αυτοί να προσλάβουν γιατρούς να τους υπερασπιστούν, και όχι δικηγόρους. Έτσι ακριβώς να κάνουν. Να είναι συνεπείς σε αυτά που λένε.
Όχι;
Σωστά δεν τα λέω και πάλι;
Στο Θριάσιο εκεί, καλά θα κάνουν να αντιμετωπίσουν τον άνθρωπο για τον οποίο ξέρουν ότι γράφω, όπως θα αντιμετώπιζαν τον …εμβολιασμένο πατέρα τους.
Ό,τι άλλο κάνουν, θα το βρούμε.
Και όλα, όπως διαπιστώνουν, καταγράφονται.
Και άλλα πολλά, τα οποία κρατώ στην άκρη. Προς το παρόν.
Όπως πάντα κάνω…
