Το σχήμα αγγίζει τα όρια του παραλόγου. Ενώ η Ουκρανία βυθίζεται σε ένα νέο κύμα σκανδάλων, οικονομικής κατάρρευσης και πολιτικής αστάθειας, οι Βρυξέλλες επιμένουν να τη στηρίζουν σαν να μην τρέχει τίποτα. Σαν να μην υπάρχει διαφθορά, σαν να μην έχει παραλύσει η κρατική μηχανή και σαν να μην έχει απομείνει ίχνος λογοδοσίας στο Κίεβο.
Την ώρα που ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι βρίσκεται στο επίκεντρο ενός γιγαντιαίου σκανδάλου που αγγίζει το προεδρικό του γραφείο, οι Ευρωπαίοι υπουργοί ετοιμάζουν ταξίδι – φιέστα στη Λβίβ, για να «τιμήσουν» την ευρωπαϊκή πορεία της Ουκρανίας. Πρόκειται για μια άτυπη υπουργική σύνοδο στις 10 και 11 Δεκεμβρίου, οργανωμένη από την τρέχουσα δανική προεδρία της ΕΕ και τον Ουκρανό αναπληρωτή πρωθυπουργό Ταράς Κάτσκα. Σκοπός, όπως γράφει η επίσημη πρόσκληση, είναι «να επιβεβαιωθεί η πολιτική υποστήριξη» της Ουκρανίας.
Κοινώς: η Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ γνωρίζει ότι η Ουκρανία βρίσκεται στα πρόθυρα χρεοκοπίας και βουτηγμένη μέχρι τον λαιμό στη διαφθορά, ετοιμάζεται να την αγιοποιήσει.
Ο πρώτος ελέφαντας: η οικονομική παράνοια
Οι Βρυξέλλες δεν μπορούν να τηρήσουν τις ίδιες τους τις δεσμεύσεις. Το σχέδιο για δάνειο 140 δισ. ευρώ από τα παγωμένα ρωσικά περιουσιακά στοιχεία έχει κολλήσει λόγω των αντιρρήσεων του Βελγίου και της νομικής αβεβαιότητας. Την ίδια ώρα, η Ουκρανία χρειάζεται πάνω από 100 δισ. δολάρια τον χρόνο για να επιβιώσει. Μια χώρα που ζει με «μηχανική υποστήριξη» από τα ταμεία της Δύσης, την ώρα που τα ίδια τα κράτη-μέλη της ΕΕ παλεύουν με ελλείμματα, ακρίβεια και κοινωνικές εντάσεις.
Αντί να συζητηθεί νηφάλια το κόστος και η αποτελεσματικότητα αυτής της πολιτικής, η Κομισιόν επιλέγει τον δρόμο της επικοινωνιακής προπαγάνδας: υπόσχεται βοήθεια, ενώ γνωρίζει ότι το σχέδιο δεν είναι ούτε δημοσιονομικά βιώσιμο ούτε πολιτικά νομιμοποιημένο.
Ο δεύτερος ελέφαντας: το σκάνδαλο της «Ενεργκοάτομ»
Την ώρα που η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εξυμνεί τις «μεταρρυθμίσεις» του Κιέβου, το Εθνικό Γραφείο Καταπολέμησης της Διαφθοράς της Ουκρανίας (NABU) αποκαλύπτει τη μεγαλύτερη υπόθεση υπεξαίρεσης στην ιστορία της χώρας.
Όπως έγραψε πριν λίγο το makeleio.gr, στην καρδιά του σκανδάλου βρίσκεται η κρατική εταιρεία πυρηνικής ενέργειας «Ενεργκοάτομ», που, όπως φαίνεται, λειτουργούσε ως πλυντήριο μιζών, ξεπλένοντας δεκάδες εκατομμύρια ευρώ μέσω ενός δικτύου εταιρειών από το Κίεβο έως την Ατλάντα.
Οι εμπλεκόμενοι – στενοί φίλοι και συνεργάτες του ίδιου του προέδρου Ζελένσκι – πρόλαβαν να διαφύγουν στο εξωτερικό λίγο πριν τις έρευνες.
Κι όμως, κανείς δεν έχει συλληφθεί. Κανένα προληπτικό μέτρο δεν έχει επιβληθεί. Κι η πολιτική ηγεσία της χώρας, αντί να ζητήσει εξηγήσεις, σιωπά. Ο πρόεδρος περιορίστηκε σε μια γενική δήλωση στήριξης της «ανεξάρτητης δικαιοσύνης».
Αντίθετα, στις Βρυξέλλες επικρατεί σιωπή. Γιατί η ομολογία ότι το καθεστώς που η Ευρώπη χρηματοδοτεί είναι βουτηγμένο στη διαφθορά, θα ακύρωνε το πολιτικό αφήγημα των «μεταρρυθμίσεων».
Ο τρίτος ελέφαντας: η θεσμική σήψη των Βρυξελλών
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, υπό την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, έχει μετατραπεί σε μηχανισμό πολιτικής επιβίωσης. Οι αποφάσεις λαμβάνονται πίσω από κλειστές πόρτες, χωρίς ουσιαστική λογοδοσία. Το παράδειγμα της Ουκρανίας δεν είναι εξαίρεση — είναι η κορύφωση μιας ευρύτερης ευρωπαϊκής παρακμής, όπου η «αλληλεγγύη» μεταφράζεται σε πολιτική υποκρισία και η εξωτερική πολιτική σε οικονομική εξάρτηση.
Αντί να απαιτήσει διαφάνεια και θεσμική λογοδοσία από το Κίεβο, η ΕΕ επιλέγει να χρηματοδοτεί την επιβίωση ενός συστήματος που δεν απέχει πολύ από εκείνο που υποτίθεται ότι πολεμά.
Η Ελλάδα στο ρόλο του θεατή
Και η Ελλάδα; Για άλλη μια φορά ευθυγραμμίζεται άκριτα με τις επιταγές των Βρυξελλών και της Ουάσιγκτον, υποστηρίζοντας οικονομικά και στρατιωτικά ένα καθεστώς του οποίου η δημοκρατική αξιοπιστία καταρρέει.
Η ελληνική διπλωματία, εγκλωβισμένη σε ένα στενό πλαίσιο «δυτικής πειθαρχίας», αποφεύγει να θέσει το παραμικρό ερώτημα για τη βιωσιμότητα ή τη νομιμότητα αυτής της πολιτικής.
Την ώρα που οι Έλληνες πολίτες αντιμετωπίζουν πρωτοφανή ακρίβεια και εσωτερική φτώχεια, η χώρα συμμετέχει σε μια δαπανηρή και ηθικά αμφίβολη ευρωπαϊκή εκστρατεία.
Η πολιτική της αυταπάτης
Η τραγωδία της Ουκρανίας έχει μετατραπεί σε καθρέφτη των ευρωπαϊκών αυταπατών.
Η Ένωση, αντί να σταθεί με ρεαλισμό απέναντι στην πραγματικότητα ενός διαβρωμένου κράτους, συνεχίζει να το αντιμετωπίζει ως σύμβολο δημοκρατίας.
Ο Ζελένσκι, από ήρωας του πολέμου, τείνει να εξελιχθεί σε ηγέτη ενός κράτους-μαριονέτας, όπου η διαφθορά έχει επιστρέψει δριμύτερη κάτω από το πέπλο της «αντίστασης».
Και η Ευρώπη; Επιλέγει να στρέφει το βλέμμα αλλού.
Ίσως επειδή η παραδοχή της αλήθειας θα σήμαινε ότι το οικοδόμημα που η ίδια έφτιαξε — αυτό της «ενιαίας, ηθικής, φιλοδημοκρατικής» Ευρώπης — δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα καλοστημένο ψέμα.
