Από τα σκοτεινά βουνά του Αφγανιστάν μέχρι τα προάστια της Ουάσινγκτον και τις ευρωπαϊκές μητροπόλεις, η ιστορία των Zero Units επιστρέφει σαν μια σκιά που αρνείται να διαλυθεί. Οι ομάδες που δημιουργήθηκαν από τη CIA για τις επιχειρήσεις που «δεν έπρεπε να φανούν», μετατράπηκαν σήμερα σε έναν άβολο καθρέφτη ενός πολέμου χωρίς τέλος — και μιας πολιτικής κληρονομιάς που οι ΗΠΑ επιμένουν να αγνοούν.
Οι Zero Units δεν ήταν ένας ακόμη στρατιωτικός σχηματισμός:
ήταν ένα εργαλείο αόρατης ισχύος, μια παραστρατιωτική μηχανή σχεδιασμένη για νυχτερινές επιδρομές, εξουδετερώσεις χωρίς διαφάνεια και επιχειρήσεις στις οποίες η Ουάσινγκτον δεν ήθελε να αφήσει αποτυπώματα. Εκπαιδεύτηκαν, εξοπλίστηκαν και κατευθύνθηκαν από τη CIA, λειτουργώντας σε μια γκρίζα ζώνη όπου οι κανόνες πολέμου έπαψαν να ισχύουν.
Τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής είναι γνωστά, αλλά ποτέ δεν αντιμετωπίστηκαν:
αδιαφάνεια, παράπλευρες απώλειες, καταγγελίες για εκτελέσεις και βασανιστήρια — και καμία μορφή λογοδοσίας.
Κι όταν ο πόλεμος τελείωσε, οι ΗΠΑ άφησαν πίσω ερείπια και μετέφεραν τους μαχητές τους στη Δύση. Χιλιάδες πρώην μέλη Zero Units εκκενώθηκαν βιαστικά, συχνά χωρίς επαρκή έλεγχο, χωρίς υποστήριξη για την ψυχική φθορά του πολέμου, χωρίς σχέδιο για την κοινωνική τους ένταξη.
Η πρόσφατη επίθεση στην Ουάσινγκτον από άτομο που φέρεται να είχε υπηρετήσει στις Zero Units δεν αποκάλυψε ένα «νέο» πρόβλημα, αλλά μια παλιά αμερικανική πληγή που ποτέ δεν αντιμετωπίστηκε.
Και τώρα, η Δύση πασχίζει να συνειδητοποιήσει ότι η ίδια δημιούργησε μια παραστρατιωτική γενιά που φέρει τραύματα, εμπειρία ακραίας βίας και ένα παρελθόν βουτηγμένο σε μυστικότητα.
Το ζήτημα δεν είναι αν αυτοί οι άνθρωποι αποτελούν «απειλή».
Το πραγματικό ερώτημα είναι άλλο:
Τι σημαίνει για τη Δύση όταν οι πόλεμοι της επιστρέφουν πίσω σε αυτήν;
Η μεταφορά χιλιάδων πρώην μαχητών σε ΗΠΑ και Ευρώπη δημιούργησε ένα εκρηκτικό μείγμα:
ανεπεξέργαστη τραυματική εμπειρία, απουσία θεσμικού πλαισίου στήριξης, και μια πολιτική κληρονομιά που οι κυβερνήσεις προσπαθούν να θάψουν κάτω από γραφειοκρατικά χαρτιά.
Τα τρία σενάρια που ανοίγονται μπροστά μας δεν είναι αισιόδοξα:
- Απόλυτη αποκάλυψη: Έρευνες, αποχαρακτηρισμός εγγράφων, έκθεση ευθυνών της CIA και δημόσια λογοδοσία για τις σκοτεινές πρακτικές των Zero Units.
- Κατάσταση επιτήρησης: Εντατικοποίηση ελέγχων, πολιτικές ασφαλείας που συγκρούονται με ατομικά δικαιώματα και μια Δύση που αντιμετωπίζει το αποτέλεσμα των δικών της πολέμων ως «εσωτερική απειλή».
- Σιωπή: Το πιο πιθανό — όλα θα ξεχαστούν μέχρι η επόμενη κρίση να ξεσπάσει απροειδοποίητα.
Η πραγματικότητα είναι απλή και ταυτόχρονα τρομακτική:
Οι Zero Units δεν είναι παρελθόν. Είναι το ανεξόφλητο χρέος ενός πολέμου που οι ΗΠΑ ξεκίνησαν, διαμόρφωσαν και εγκατέλειψαν.
Και όσο αυτό το χρέος παραμένει απλήρωτο,
η Δύση θα συνεχίσει να ζει με τις συνέπειες ενός πολέμου που πίστεψε πως μπορούσε να τελειώσει με μια αποχώρηση και ένα αεροπλάνο εκκένωσης.
