Δύο χρόνια κλείνουν σήμερα από την επίθεση της Χαμάς στο νότιο Ισραήλ. Ο απολογισμός: σχεδόν 70.000 νεκροί (οι 2.000 άμαχοι Ισραηλινοί, οι υπόλοιποι Παλαιστίνιοι από τους οποίους οι περισσότεροι επίσης άμαχοι και παιδιά), κατηγορίες για γενοκτονία των Παλαιστινίων της Γάζας, ένταλμα σύλληψης του ισραηλινού πρωθυπουργού Νετανιάχου από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, αναγνώριση της Παλαιστίνης από μεγάλα δυτικά κράτη αλλά και εξόντωση της ηγεσίας της Χαμάς, πάταξη της Χεζμπολάχ στον Λίβανο, πλήγμα στο πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν και διάλυση του ιρανικού άξονα από τη Δαμασκό μέχρι την Τεχεράνη.
Ο πόλεμος ισοπέδωσε τη Λωρίδα, αλλά έχει αφήσει βαθιά σημάδια και στις δύο κοινωνίες. Στα δύο αυτά χρόνια, το Ισραήλ έχασε τη διεθνή υποστήριξη που είχε στην αρχή του πολέμου, έγινε λιγότερο δημοκρατικό κράτος και σκλήρυνε ιδεολογικά: οι τελευταίες δημοσκοπήσεις για τις εκλογές που θα γίνουν σε ένα χρόνο φέρνουν πρώτο τον Νετανιάχου και ακολουθεί ο ακόμα πιο δεξιός Ναφτάλι Μπένετ.
Η δεύτερη επέτειος της 7ης Οκτωβρίου βρίσκει τη Χαμάς να διαπραγματεύεται με το Ισραήλ στην πιο σοβαρή προσπάθεια μέχρι σήμερα για να σταματήσει ο πόλεμος, αλλά η έλλειψη εμπιστοσύνης ανάμεσα στις δύο πλευρές είναι μεγαλύτερη από ποτέ. Υπάρχει μια ελπίδα για ειρήνη, όμως είναι πολλά τα εμπόδια στα οποία μπορεί να σκοντάψει η διαπραγμάτευση του ασαφούς σχεδίου 20 σημείων του προέδρου Τραμπ.
Ακόμα κι αν τελικά συμφωνήσουν οι δύο πλευρές, απελευθερωθούν οι περίπου 40 Ισραλινοί (και οι σχεδόν δύο εκατομμύρια Παλαιστίνιοι) όμηροι της Χαμάς, καταθέσουν τα όπλα οι μαχητές της και αποσυρθεί ο ισραηλινός στρατός από τη Λωρίδα, η ειρήνη δεν θα είναι βιώσιμη αν δεν υπάρξουν δύο κράτη, Ισραήλ και Παλαιστίνη. Είναι αυτό εφικτό σήμερα; Δυστυχώς λιγότερο απ’ όσο ήταν όταν υπογράφονταν οι ειρηνευτικές συμφωνίες του Όσλο, πριν από περισσότερα από 30 χρόνια, ανάμεσα στον Γιασέρ Αραφάτ και τον Γιτζάκ Ράμπιν.
