Σαν να βρέθηκε παγιδευμένος σε έναν εφιάλτη χωρίς έξοδο, ο Σπύρος Μαρτίκας απευθυνόταν απεγνωσμένα στον απότακτο αστυνομικό, τον άνθρωπο που εμφανιζόταν ως «αρχηγός» ενός καλοκουρδισμένου κυκλώματος απάτης με «επενδύσεις» στο Καζίνο του Λουτρακίου. Οι καταγεγραμμένες συνομιλίες της ΕΛ.ΑΣ. αποκαλύπτουν όχι απλώς μια οικονομική απάτη — αλλά μια ολόκληρη μηχανή χειραγώγησης, εκφοβισμού και κυνισμού, με στόχο όποιον είχε την ατυχία να πέσει στα δίχτυα της.
Ο Μαρτίκας ζητούσε πίσω τη ζωή του. Εκείνοι του απαντούσαν σαν να τον είχαν ήδη «δεμένο» από παντού.
Αρχηγός: Εμένα φίλε, άκου εμένα, άμα με ενοχλήσει εμένα όποιος με ενοχλήσει θα γ@#@ για να ξέρεις, γιατί εγώ δεν φταίω κάπου σε ότι έχει γίνει. Λοιπόν, τώρα από εκεί και πέρα, επειδή μιλάς ωραία και επειδή είσαι ένας φίλος που φάγαμε και ήπιαμε μαζί, οπωσδήποτε πρέπει να βοηθηθείς να φύγεις από το πρόβλημα, εντάξει;
Σπύρος Μαρτίκας: Εγώ θέλω να πάρω τη ζωή μου πίσω, αυτό σου ζητάω.
Αρχηγός: Με κατάλαβες πως σου μιλάω εγώ; Εγώ σου μιλάω πολύ μπεσαλίδικα. Εγώ, δηλαδή, ευθύνη δεν έχω καμία, αλλά επειδή φάγαμε, ήπιαμε και περάσαμε ωραία θα πρέπει να βοηθηθείς. Αυτό είναι που πρέπει να γίνει εκατό τοις εκατό.
Σπύρος Μαρτίκας: Ναι. Υπάρχει περίπτωση να μου δώσετε κάτι; Υπάρχει περίπτωση;
Ο «αρχηγός» συνέχιζε με την άνεση ενός ανθρώπου που θεωρούσε ότι κινεί τα νήματα, ενώ ο Μαρτίκας πάλευε μέσα στην ίδια του την απόγνωση. Ακόμη και όταν ζητούσε κάτι τόσο μικρό όσο λίγα χρήματα για τη Βρισηίδα, έβρισκε απέναντί του έναν άνθρωπο που ήξερε καλά να παίζει παιχνίδια ισχύος:
Σπύρος Μαρτίκας: Μπορείς να του πεις να δώσει κάτι στη Βρισηίδα;
Αρχηγός: Ναι.
Σπύρος Μαρτίκας: Όπως μου υποσχέθηκε ότι Δευτέρα, Τρίτη θα την πάρει τηλέφωνο να περάσει από εκεί να της δώσει.
Αρχηγός: Τι ήταν να δώσει στη Βρισηίδα;
Σπύρος Μαρτίκας: Δύο, να της δώσει δύο να ηρεμήσει η κοπέλα;
Αρχηγός: Την Τετάρτη, την Τετάρτη θα της δώσει.
Σπύρος Μαρτίκας: Μπορείς να το κανονίσεις εσύ; Εγώ δεν θέλω να μιλήσω μαζί του.
Αρχηγός: Θα του δώσω εγώ να της δώσει ρε μ@#1. Τέρμα, θα του δώσω εγώ να της δώσει, αλλά θα νομίζει ότι είναι από αυτόν, εντάξει;
Όμως οι πραγματικοί διάλογοι που ξεσκεπάζουν το μέγεθος της κοροϊδίας, ήταν εκείνοι μεταξύ αρχηγού και υπαρχηγού — όπου ο Μαρτίκας παρουσιαζόταν ως «εύκολο θύμα», ενώ το σχέδιο επεκτεινόταν και σε νέους υποψήφιους εξαπατημένους:
Αρχηγός: Να μπει και κανένας influencer για να φουντώσει, κατάλαβες.
Υπαρχηγός (Βουγιουκλάκης): Ναι, αλλά φοβάμαι μην πλακώσει η εφορία στα μαγαζιά, μόνο αυτό με ενοχλεί, τίποτε άλλο.
Αρχηγός: Ο Κ… θα έρθει και θα πει “ώπα, φίλε, τι έγινε εδώ; Μοιράζετε πλάκες;”.
Υπαρχηγός (Βουγιουκλάκης): (ακούγονται γέλια)
Αρχηγός: Ο Μαρτίκας θα πει: “Η πλάκα μου”. Θα πει: “Είναι από τις πλάκες μου”.
Υπαρχηγός (Βουγιουκλάκης): Άλλος βλάκας. Αυτός είναι βλάκας τελείως.
Κι όμως, η ειρωνεία είναι αμείλικτη: οι ίδιοι άνθρωποι που τον αποκαλούσαν «βλάκα», κατέληξαν στη φυλακή εξαιτίας του.
Ένα κύκλωμα που πίστευε ότι έχει πάντα τον έλεγχο, τελικά παγιδεύτηκε από τον άνθρωπο που θεωρούσε το πιο εύκολο θήραμα.
