Υπάρχουν τόποι που δεν έχουν μόνο γεωγραφία∙ έχουν ψυχή. Η Ευρυτανία ήταν – και ακόμη είναι – ένας από αυτούς. Βουνά που ανασαίνουν, ποτάμια που μιλάνε, δάση που δεν έχουν μάθει ακόμη τι σημαίνει «τσιμέντο». Κι όμως, αυτό που δεν κατάφεραν δεκαετίες ανθρώπινης παρουσίας, έρχεται να το ολοκληρώσει σήμερα η πιο επιθετική μορφή εξουσίας: εκείνη που ντύνεται με τον μανδύα της «πράσινης ανάπτυξης» ενώ πίσω της αφήνει πληγές που δεν επουλώνονται.
Η Ευρυτανία δεν απειλείται απλώς. Βιάζεται ενεργειακά. Με σχέδια αντλησιοταμιεύσεων που μετατρέπουν κορυφογραμμές σε υδάτινες δεξαμενές ύψους ουρανοξυστών, με εκτροπές ποταμών που καταργούν το αυτονόητο – ότι το νερό πάει εκεί που το στέλνει η φύση, όχι ο εργολάβος – και με πλωτά φωτοβολταϊκά που σχεδιάζονται σαν να είναι οι λίμνες απλά «ελεύθερες επιφάνειες προς εκμετάλλευση».
Και όλα αυτά στο όνομα μιας ψευδοοικολογίας, που βλέπει το περιβάλλον όχι ως ζωντανό σύστημα αλλά ως εμπορεύσιμη πρώτη ύλη. Εδώ δεν μιλάμε για ενεργειακή μετάβαση, αλλά για ενεργειακή αποικιοκρατία: λίγοι θα κερδίσουν, η περιοχή θα πληρώσει – και θα πληρώσει για πάντα. Όπως ξαναπλήρωσε πριν από 60 χρόνια, όταν έγινε η Λίμνη Κρεμαστών.
Ποτάμια όπως ο Καρπενησιώτης και ο Κρικελοπόταμος δεν είναι υδραυλικές γραμμές σε τεχνικά σχέδια. Είναι οικοσυστήματα, ιστορία, πολιτισμός, μνήμη. Σήμερα όμως αντιμετωπίζονται σαν «νερά διαθέσιμα προς εκτροπή». Η ίδια λογική που κατέστρεψε τόπους σε όλη την Ελλάδα, τώρα στρέφεται στο «τελευταίο καθαρό κομμάτι του χάρτη».
Το πιο προκλητικό; Όλα αυτά γίνονται χωρίς κοινωνική συναίνεση. Η ενημέρωση είναι προσχηματική, οι αποφάσεις παίρνονται αλλού, οι αντιδράσεις χαρακτηρίζονται «υπερβολικές». Όποιος υπερασπίζεται τον τόπο του κατηγορείται για οπισθοδρόμηση, λες και η πρόοδος μετριέται μόνο σε megawatt και όχι σε ποιότητα ζωής.
Και κάπου εδώ εμφανίζεται η μεγάλη αλήθεια: η εξουσία δεν σέβεται αυτό που δεν της αντιστέκεται. Αν ο τόπος σιωπήσει, θα τον τελειώσουν. Αν όμως μιλήσει – συλλογικά, σταθερά, τεκμηριωμένα – τότε ακόμη κι οι πιο αμετακίνητες αποφάσεις τρίζουν.
Δεν είναι μάχη κατά της ενέργειας. Είναι μάχη υπέρ της λογικής, της ισορροπίας, του αυτονόητου δικαιώματος να μη γίνει η Ευρυτανία ενεργειακός σκουπιδότοπος μιας χώρας που λέει ότι θέλει «καθαρή εικόνα» αλλά οδηγεί σε βρόμικη πραγματικότητα.
