Η Ουάσινγκτον σφίγγει τον οικονομικό και στρατιωτικό κλοιό γύρω από τη Βενεζουέλα, επικεντρώνοντας τις προσπάθειές της στην «καραντίνα» του πετρελαίου της χώρας για τουλάχιστον δύο μήνες. Στόχος της κυβέρνησης Τραμπ δεν είναι η άμεση στρατιωτική επέμβαση, αλλά η πίεση μέσω οικονομικών κυρώσεων, σε μια προσπάθεια να οδηγηθεί ο πρόεδρος Νικολάς Μαδούρο σε παραχωρήσεις.
Παρά τη ρητορική των ΗΠΑ, που αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο στρατιωτικών επιλογών, η πρακτική υλοποιείται κυρίως μέσω της ακτοφυλακής και της ναυτικής παρουσίας στην Καραϊβική, όπου βρίσκονται πάνω από 15.000 στρατιωτικοί, αεροπλανοφόρο, πολεμικά πλοία και μαχητικά F-35. Η ένταση κλιμακώνεται με την αναμονή για την κατάσχεση τρίτου τάνκερ βενεζουελάνικου πετρελαίου, ενώ οι δύο προηγούμενες επιχειρήσεις είχαν ήδη προκαλέσει αντιδράσεις.
Ο Μαδούρο και η κυβέρνηση της Βενεζουέλας καταγγέλλουν ότι η απειλή προέρχεται από την Ουάσινγκτον και όχι από τη χώρα τους, ενώ η διεθνής κοινότητα, μέσω ειδικών του ΟΗΕ, χαρακτηρίζει τις ενέργειες των ΗΠΑ ως πιθανή «παράνομη στρατιωτική επιθετικότητα».
Η στρατηγική της Ουάσινγκτον θυμίζει την «καραντίνα» της Κούβας το 1962, αποφεύγοντας τη χρήση όρου «αποκλεισμός» που θα ισοδυναμούσε με κήρυξη πολέμου. Στο παρασκήνιο, η πίεση στους μαδουριστές φαίνεται να στοχεύει σε μια πολιτική και οικονομική κατάρρευση μέχρι τα τέλη Ιανουαρίου, χωρίς να αποκλείεται η κλιμάκωση σε στρατιωτικό επίπεδο, αν οι στόχοι δεν επιτευχθούν.
Με την Καραϊβική να μοιάζει με πολεμικό χαρτογραφημένο πεδίο και το πετρέλαιο να αποτελεί το κέντρο της αντιπαράθεσης, η Βενεζουέλα βρίσκεται σε μια περίοδο εξαιρετικής έντασης, όπου οι κινήσεις των ΗΠΑ καθορίζουν την πολιτική και οικονομική μοίρα της χώρας, ενώ η διεθνής κοινότητα παρακολουθεί με ανησυχία.
