Κάθε Σεπτέμβρη, το εκάστοτε υπουργείο Παιδείας της εκάστοτε κυβέρνησης πανηγυρίζει για τις «προσλήψεις χιλιάδων αναπληρωτών». Οι γονείς ανακουφίζονται. Τα σχολεία γεμίζουν προσωρινά δασκάλους. Κι όμως, πίσω από τα χαμόγελα κρύβεται μια σκληρή αλήθεια: οι αναπληρωτές ζουν στην πείνα και στην εξαθλίωση.
Χιλιάδες νέοι άνθρωποι σέρνουν κάθε χρόνο βαλίτσες από άκρη σε άκρη της χώρας. Αφήνουν πίσω οικογένεια, φίλους και προσωπική ζωή. Κάθε Σεπτέμβρη ξεριζώνονται ξανά. Και κάθε Ιούνιο ξαναμένουν στον αέρα. Όσοι παραμένουν στον τόπο καταγωγής τους προσλαμβάνονται στη β’, ή στη γ’ φάση ή και καθόλου. Όταν απολύονται οδηγούνται σε ένα ταμείο ανεργίας με προπληρωμένη κάρτα.
Ενοίκια «φωτιά» και ανασφάλεια ζωής
Πώς να ζήσει ένας δάσκαλος με 1.000 ευρώ όταν στη Σαντορίνη ή τη Μύκονο ένα μικρό δυάρι ζητάει 700 ευρώ; Πώς να αντέξει όταν ακόμη και σε μικρά νησιά τα σπίτια νοικιάζονται σε τουρίστες και οι εκπαιδευτικοί κοιμούνται σε τροχόσπιτα ή στοιβάζονται τέσσερις σε ένα δωμάτιο; Υπάρχουν περιπτώσεις αναπληρωτών που κοιμούνται σε σκηνές για να διδάξουν το παιδί μας.
Η Πολιτεία βαφτίζει «δυσπρόσιτα» τα σχολεία της παραμεθορίου και υπόσχεται κίνητρα. Στην πράξη, τίποτα. Οι δάσκαλοι πληρώνουν από την τσέπη τους μετακινήσεις, ζουν απομονωμένοι, παλεύουν να σταθούν όρθιοι σε χωριά που ερημώνουν.
Φέτος, πάνω από 50.000 αναπληρωτές κάλυψαν κενά. Μιλάμε για σχεδόν το 1/3 των εκπαιδευτικών. Ένα σχολείο στους τρεις δασκάλους στηρίζεται σε ανθρώπους «προσωρινούς». Κι όμως, χωρίς αυτούς τα σχολεία θα κατέρρεαν.
Πάντα βέβαια υπάρχουν τα γνωστά «βύσματα». Αυτοί που απολαμβάνουν «ειδικές μεταθέσεις», σιωπηρές εξαιρέσεις, κρυφά παραθυράκια, προσπερνώντας «μόρια και άτομα». Η αδικία βγάζει μάτι.
Ο αναπληρωτής δεν ξέρει ποτέ τι τον περιμένει. Θα τον καλέσουν; Θα βρει σπίτι; Θα αντέξει; Δεν μπορεί να κάνει οικογένεια, δεν μπορεί να πάρει δάνειο, δεν μπορεί να προγραμματίσει ούτε τον επόμενο μήνα. Ζει μόνιμα σε καθεστώς φόβου.
Η Ελλάδα που «τρώει» τα παιδιά της
Η χώρα καμαρώνει για τα «γράμματα» και την «παιδεία» της.
Μόνο που η αλήθεια είναι πικρή: χωρίς τους αναπληρωτές εκπαιδευτικούς, το σχολείο πεθαίνει. Κι όμως, το εκάστοτε κράτος τους φέρεται σαν αναλώσιμους.
Οι γονείς χαίρονται που το παιδί τους έχει δάσκαλο. Αλλά σπάνια αναρωτιούνται: πού κοιμάται αυτός ο δάσκαλος; Πώς ζει; Πόσο αντέχει ένας νέος άνθρωπος που του φέρονται σα περιπλανώμενο ζώο;
Οι αναπληρωτές εκπαιδευτικοί δεν ζητούν χάρη. Ζητούν μόνιμους διορισμούς, κανονικά μισθολόγια, στήριξη στη στέγαση. Ζητούν να μπορούν να ζουν από το επάγγελμά τους. Ζητούν να μην εξευτελίζονται για να μην οδηγούνται σε παραίτηση.
Η λέξη είναι μία: ΝΤΡΟΠΗ
Αν δεν αλλάξει κάτι, το εκπαιδευτικό μας σύστημα θα χτιστεί πάνω σε κουρασμένους, εξαντλημένους και φτωχοποιημένους εκπαιδευτικούς που συνεχώς θα παραιτούνται και θα εγκαταλείπουν την εκπαίδευση. Κι αυτό δεν λέγεται παιδεία. Λέγεται ΝΤΡΟΠΗ.
