Η «προφητεία» που σοκάρει: Η κατάρα του Ισραήλ για εμφύλιο πόλεμο – «Εβραίος θα σφάζει Εβραίο στη μέση του δρόμου»

Καθώς ο ισραηλινός στρατός διαπράττει μια από τις χειρότερες θηριωδίες του αιώνα στη Γάζα, το Ισραήλ δίνει μια μάχη ενάντια στον εαυτό του, μέσα στον εαυτό του.
Ο πρώην πρωθυπουργός Barak ήταν ο πιο πρόσφατος αξιωματούχος που κατηγόρησε τον Netanyahu ότι «κήρυξε πόλεμο στο Ισραήλ».
Ένας άλλος πρώην πρωθυπουργός, ο Εχούντ Όλμερτ, εξέδωσε μια έντονη προειδοποίηση, υπονοώντας ότι η χώρα βρίσκεται στα πρόθυρα εμφυλίου πολέμου.
Παρόμοιες ανησυχίες εξέφρασαν ο Ισραηλινός πρόεδρος Ισαάκ Χέρτζογκ, ο πρώην αναπληρωτής πρωθυπουργός Μοσέ Γιααλόν και ο πρώην πρόεδρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου Αχαρόν Μπαράκ.
Εν τω μεταξύ, ο Γιαΐρ Γκολάν, πρώην διοικητής του ισραηλινού στρατού και μέλος της Κνεσέτ, προχώρησε περαιτέρω, λέγοντας ότι το Ισραήλ «σκοτώνει μωρά ως χόμπι στη Γάζα».

Η εσωτερική ρήξη είναι πραγματική και η εχθρότητα «Εβραίος εναντίον Εβραίου» γίνεται ολοένα και πιο έντονη.
Αλλά μήπως αυτό σημαίνει ότι το Ισραήλ βρίσκεται σε πορεία προς εμφύλιο πόλεμο;
Οι απόψεις ποικίλλουν σε μεγάλο βαθμό μεταξύ εκείνων που δεν θα είχαν αντίρρηση να δουν το πιο πολεμοχαρές και γενοκτονικό κράτος στον κόσμο να καταρρέει, και των Ισραηλινών (και των συμμάχων τους) που θα διατυπώνουν με λόγια υπαρξιακά σενάρια ως ένα κάλεσμα αφύπνισης για τους συμπατριώτες τους.
Μεταξύ των δύο στρατοπέδων, υπάρχουν πολλοί από αυτούς που προτιμούν να παραμείνουν αμέτοχοι.
Αυτό στο οποίο συμφωνούν, ωστόσο, οι περισσότερες πλευρές είναι ότι το Ισραήλ βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι που οδηγεί σε διάφορα σενάρια που θα επηρεάσουν την ίδια τη δομή, τον χαρακτήρα και την αίσθηση συλλογικής ταυτότητάς του.
Όλα αυτά αποτελούν συσσώρευση δεκαετιών επιβεβλημένης συνοχής μεταξύ διαφορετικών εβραϊκών ομάδων με ποικίλες απόψεις σχετικά με τη φύση του εβραϊκού κράτους.

Αιτίες αναταραχών στο Ισραήλ

Ο Netanyahu είχε αναλάβει μια αποστολή πολύ πριν από τις 7 Οκτωβρίου να μειώσει την ικανότητα της δικαστικής εξουσίας να εμποδίζει τις ενέργειες και τις νομοθεσίες της κυβέρνησης.
Το Ισραήλ δεν έχει σύνταγμα και η βασική νομική του υποδομή έχει ως πρότυπο τα βρετανικά και οθωμανικά συστήματα που κυβερνούσαν την Παλαιστίνη, πριν η Παλαιστίνη γίνει Ισραήλ το 1948.
Το Ανώτατο Δικαστήριο του Ισραήλ είχε ενεργήσει ως δύναμη εξισορρόπησης που εμπόδιζε τους πολιτικούς θεσμούς να αλλάξουν τη φύση του κράτους.
Με την αποδυναμωμένη δικαστική εξουσία και σίγουρα με μια αδύναμη αντιπολίτευση, η πολιτική ισορροπία είναι πλέον αδιέξοδη.
Καθώς ο καιρός περνάει, ο Netanyahu οχυρώνεται όλο και περισσότερο μέσα και πίσω από ένα υπουργικό συμβούλιο υπερεθνικιστών εξτρεμιστών, μερικοί από τους οποίους είναι καταδικασμένοι / ύποπτοι για τρομοκρατία.
Ενισχύεται ιδιαίτερα από κρίσεις που ο ίδιος ο ίδιος σχεδίασε ή προέκυψαν από τις πολιτικές των υπουργικών του συμβουλίων.
Κάθε προσπάθεια επίλυσης του πολέμου στη Γάζα εμποδίζεται από τον ίδιο και τους υπουργούς του.
Και για να διατηρήσει το status quo προς όφελός του, ο Netanyahu έχει εντυπώσει στην ισραηλινή κοινωνία την πεποίθηση ότι ο «πόλεμος είναι απαραίτητος».
Δεν έχει ποτέ λόγους να βρει το γιατί.
Η ασφάλεια του Ισραήλ έχει γίνει πιο επισφαλής από τον πόλεμο της Γάζας, ένα αντίθετο αποτέλεσμα από τους «κηρυχθέντες πολεμικούς στόχους» του Ισραηλινού.
Ωστόσο, η επιδείνωση της ασφάλειας ενδυναμώνει τον Netanyahu, έναν άνθρωπο που χαρακτηρίζεται ως «Κύριος Ασφάλεια» για την ικανότητά του να εκμεταλλεύεται τους φόβους των Ισραηλινών.
Σε αυτή την πορεία, πιστεύουν πολλοί Ισραηλινοί, ο μακροβιότερος πρωθυπουργός του Ισραήλ θα μπορούσε να βρει έναν τρόπο να ματαιώσει τις γενικές εκλογές στα τέλη του 2026.
Η τελευταία τους ελπίδα είναι να τον εκδιώξουν.
Και αν το κάνει, μπορεί ένα αποδυναμωμένο Ανώτατο Δικαστήριο να τον αποκλείσει; Ποιος θα το επιβάλει αυτό, η αστυνομία;
Ή οι θυμωμένοι Ισραηλινοί;
Ο Gvir έχει διαμορφώσει την αστυνομία ως την ιδεολογική του επέκταση και το υπουργικό συμβούλιο δεν έχει ακόμη αποθαρρυνθεί από τους διαδηλωτές.
Και με κάθε διαμαρτυρία να αγνοείται, οι Ισραηλινοί αντιμετωπίζουν περαιτέρω κυβερνητικά μέτρα τα οποία πιστεύουν ότι υπονομεύουν τις κοσμοθεωρίες που θεωρούσαν δεδομένες, συμπεριλαμβανομένου του τι σημαίνει να είσαι πιστός πολίτης.
Ο Netanyahu άλλαξε την έννοια της πίστης στο κράτος σε «πίστη στον Μπίμπι» και με βάση αυτά τα επιχειρήματα, αυτός και το υπουργικό του συμβούλιο κατάφεραν να εκδιώξουν όποιον στεκόταν ανάμεσα σε αυτούς και στον στόχο τους να συγκεντρώσουν την εξουσία.

Πιθανά σενάρια

Το Ισραήλ, μια εθνοτικά ποικιλόμορφη κοινωνία, βυθίζεται σε αποκλίσεις στις αξίες, τις ανάγκες και τα συμφέροντα.
Όλα αυτά οδηγούν σε μια απόκλιση στους στόχους.
Όσο πιο συναισθηματικά προσκολλημένη είναι μια ομάδα στους στόχους της, τόσο μεγαλύτερες είναι οι πιθανότητες εσωτερικής σύγκρουσης.
Και, όσο πιο διαφανείς είναι οι στόχοι, και όντως είναι, τόσο περισσότερο αυξάνονται οι αξίες που συνδέονται με αυτούς, οι οποίες είναι μηδενικού αθροίσματος.
Αυτό καθιστά τις πιθανότητες ενός εμφυλίου πολέμου υψηλές, αλλά είναι ένα σενάριο ανάμεσα σε δύο άλλα.
Το πρώτο είναι η κυβέρνηση Netanyahu να κλιμακώσει την ένταση εναντίον του Ιράν, επιλύοντας ή τουλάχιστον μειώνοντας έτσι την εσωτερική ένταση με μια εξωτερική στρατιωτική δράση.
Άλλωστε, μια πτυχή που κράτησε μακριά τα εσωτερικά ρήγματα του Ισραήλ ήταν η έννοια του Ισραήλ ως «του λαού που ζει μόνος» περιτριγυρισμένου από εχθρούς.
Ωστόσο, η εμπλοκή με το Ιράν έχει μη εγγυημένα αποτελέσματα, ειδικά με την προφανή επιθυμία του Trump να καταλήξει σε συμφωνία με την Τεχεράνη.
Ως εκ τούτου, η εξωτερίκευση των εσωτερικών ρωγμών του Ισραήλ θα μπορούσε να τις μεγαλώσει.
Είναι απλώς ένα ηρεμιστικό που τελικά θα υποχωρήσει για να επανεμφανιστούν τα βασικά ζητήματα.