Το παρελθόν είναι μια άλλη χώρα, σύμφωνα με την εναρκτήρια φράση του LP Hartley στο The Go-Between.
Σήμερα, μπορούμε να πούμε το ίδιο για το παρόν, καθώς ο ρυθμός της τεχνολογικής και δημογραφικής αλλαγής επιταχύνεται.
Όσο για το μέλλον, ποιες βεβαιότητες μπορούμε να έχουμε για τα παιδιά και τα εγγόνια μας;
Οι χώρες ίσως να μην υφίστανται με τη γνωστή μορφή τους καθώς εδραιώνεται μια νέα παγκόσμια τάξη.
Όμως, δεν είναι μόνο τα σύνορα που επανασχεδιάζονται. Όταν ο Francis Fukuyama κήρυξε το «τέλος της ιστορίας» με την πτώση του κομμουνισμού, ίσως να προετοίμαζε ακούσια για τη μεγαλύτερη επίδραση των παγκοσμιοποιητών στην ανθρωπότητα: τη διαγραφή του χρόνου.
Όπως προειδοποιεί ο David Fleming, η φιλοσοφία του οποίου για το continuism προσφέρει μια ενωτική βάση για τη διατήρηση της ανθρωπότητας ενάντια στην τεχνοκρατική επίθεση, ο «χρονοκτόνος» (chronocide) είναι μια στρατηγική.
Ως κοινωνικά όντα, οι άνθρωποι δημιουργούν την κοινωνία.
Μέσα σε γενιές, κάθε κοινότητα δημιουργεί και συντηρεί τα έθιμά της, τις πεποιθήσεις της, τους ρόλους και τις σχέσεις της.
Ενώ οι ιδεολογικά προοδευτικοί ανθρωπιστές τονίζουν ότι έχουμε περισσότερα κοινά από ό,τι διαφορές σε φυλή, θρησκεία ή περιοχή, ένα άτομο από μια κουλτούρα δεν μπορεί απλά να μετακινηθεί σε έναν τόπο άλλης κουλτούρας και να περιμένει η ζωή να συνεχιστεί κανονικά.
Το κρίσιμο συστατικό της κοινωνίας είναι ο χρόνος, μετρημένος σε ζωές βυθισμένες σ’ αυτόν. Πράγματι, άνθρωποι + χρόνος = κουλτούρα.
Σ’ αυτή την εξίσωση, σημαντικοί παράγοντες μπορούν να κατανοηθούν ως φύση ή καλλιέργεια στο ανθρώπινο-χρονικό σύμπλεγμα, όπως το έδαφος, οι πόροι, το κλίμα, το εμπόριο, η σύγκρουση και η τεχνολογία. Κάθε κοινωνία γράφει και επιμελείται την ιστορία της.
Στα κλασικά δυστοπικά μυθιστορήματα του 1984 και Brave New World, το παρελθόν διαγράφεται σκόπιμα.
Η δουλειά του Winston είναι να αναθεωρεί τα αρχεία των γεγονότων ώστε να συμφωνούν με την τρέχουσα αφήγηση, καθώς αυτή εξελίσσεται.
Στο φουτουρισμό του Aldous Huxley, τα μωρά γεννιούνται από μηχανή, και η ιδέα μιας γυναίκας να γεννά είναι ανατριχιαστική.
Όπως κατάλαβαν οι Μαρξιστές της Σχολής της Φρανκφούρτης τη δεκαετία του 1920, και όπως γνωρίζουν όλοι οι σύμβουλοι διαχείρισης, τίποτα δεν αλλάζει πραγματικά εκτός αν αλλάξει η κουλτούρα.
Οι κοινωνικοί δεσμοί και οι παραδόσεις είναι φράγματα ενάντια σε ριζοσπαστικά σχέδια που επιβάλλονται από πάνω.
Οι σταδιακές, μερικές πολιτικές είναι επιρρεπείς σε υποχώρηση στις παραδόσεις, αλλά οι μεγάλες αναδιαρθρώσεις ή άλλες σοκ στο σύστημα διαλύουν τις κοινωνικές συνδέσεις και συνθλίβουν τη σταθερότητα.
Όσο πιο δραματική και ξαφνική είναι η αλλαγή, τόσο πιο εύκολα ξεπερνιέται η αντίσταση.
Το Έτος Μηδέν σβήνει την ιστορία μας
Για τους αδιάλλακτους ολοκληρωτικούς όπως ο Pol Pot στην Καμπότζη, αυτό ήταν ένα αναγκαίο μέσο για να μεταφέρουν τον πληθυσμό από μια παραδοσιακή αγροτική ύπαρξη σε μια κομμουνιστική τάξη.
Όποιος διατηρούσε απομεινάρια ή στάσεις του παρελθόντος εξοντωνόταν. Ενώ τα σχολικά παιδιά διδάσκονται (χωρίς κριτική) για το Ολοκαύτωμα, γενικά είναι αδιάφορα για το τραύμα της ακραίας συλλογικοποίησης.
Ο χρονοκτόνος είναι η σκόπιμη καύση και καταστροφή όλων στην κουλτούρα μας – τόσο του ορατού κορμού και των κλαδιών που βρίσκονται πάνω από το έδαφος, όσο και των υποκείμενων ριζών.
Μας στερούν τη συνέχεια ως οικογένειες και αδελφότητες, γιατί τέτοιες ανθρώπινες συνδέσεις αποτελούν εμπόδιο στην τεχνοκρατική αποστολή.
Μια απομονωμένη κοινωνία κυριολεκτικά παίρνει «χρόνο εκτός» με τους εξής τρόπους:
– Ορwellικός πόλεμος πληροφόρησης διεξάγεται εναντίον του απλού λαού.
Τα γεγονότα που προκύπτουν από την εμπειρία, τη λογική ή τη κριτική σκέψη γίνονται «παραπληροφόρηση» ή «μίσος».
Η γνώση που κληροδοτείται από γενιά σε γενιά υποβαθμίζεται ως αντιεπιστημονικές παραδόσεις ή προκαταλήψεις από το «άκαμπτο» παρελθόν.
Οι νέοι, που είναι ο κύριος στόχος της προπαγάνδας, ενθαρρύνονται να απορρίψουν τις αδιαμφισβήτητες αλήθειες.
– Ψυχολογικές επιχειρήσεις (psy-ops) υπό κρατικό έλεγχο αποπροσανατολίζουν και τρομάζουν τον κόσμο, αποκόπτοντάς τον από καθιερωμένες γνώσεις και αντιλήψεις.
Η τοποθέτηση του πληθυσμού σε αχαρτογράφητα εδάφη, όπως στην ψευδοπανδημία Covid-19, τον εκθέτει στη διάθεση των εξουσιών.
Μια παγκόσμια θανατηφόρα πανδημία δεν μπορεί να ανασυρθεί από κανένα ζωντανό άτομο, καθώς η ισπανική γρίπη ήταν πάνω από εκατό χρόνια πριν.
Σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης οι αρχές αναλαμβάνουν τον έλεγχο και η ζωή δεν είναι ποτέ η ίδια ξανά μετά από αυτό.
– Η ασφάλεια πνίγει την κουλτούρα, αντικαθιστώντας τις παραδόσεις με διαχειριζόμενες εκδηλώσεις.
Βραδιές με φωτιές ακυρώνονται αν υπάρχει αέρας, φεστιβάλ στα χωριά σταματούν αν υπάρχει κίνδυνος αλλεργικής αντίδρασης από σπιτική μαρμελάδα, και έντονα παιδικά παιχνίδια όπως το «Βρετανικός Μπουλντόγκ» απαγορεύονται από την αυλή του σχολείου.
Η βιομηχανία ασφάλισης, μέσω υψηλών ασφαλίστρων, βοηθά να περιοριστούν οι δραστηριότητες που δεν αρέσουν στις αρχές.
– Η αποανθρωποποίηση της αρχιτεκτονικής εξαπλώνεται στον ορίζοντα.
Σε μεγαλύτερη κλίμακα από τη μηχανική κοινωνική αναδόμηση της δεκαετίας του 1960, όταν μεγάλες περιοχές κατοικιών αντικαταστάθηκαν από σκυρόδετους όγκους και οι κοινότητες μεταφέρθηκαν μαζικά σε νέες πόλεις, η κατασκευή ανυψώνεται συνεχώς.
Το φυσικό τοπίο μπορεί να διατηρεί απομεινάρια του παρελθόντος, αλλά εκκλησίες, τράπεζες και παμπ έχουν κλείσει, και ο κεντρικός δρόμος είναι σε παρακμή.
Μαθήματα από το πρόσφατο παρελθόν για τα προβλήματα της ζωής σε ψηλούς ορόφους έχουν παραβλεφθεί.
Οι Έξυπνες Πόλεις αναπτύσσονται, με δάση από πολυώροφα κτίρια χάλυβα και γυαλιού.
– Η απαλλοτρίωση της περιουσίας των ανθρώπων μεταφέρει όλο τον πλούτο στην ελίτ.
Το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ μας λέει ότι «δεν θα έχετε τίποτα και θα είστε ευτυχισμένοι», αλλά κάποιος πρέπει να κατέχει το κεφάλαιο.
Η γενεαλογική κληρονομιά θα τελειώσει, όπως φαίνεται από την εκβιαστική φορολογία στις φάρμες που ανήκουν σε οικογένειες για αιώνες, αναγκάζοντας τους ιδιοκτήτες να πουλήσουν.
– Η μαζική μετανάστευση έχει οδηγήσει πολλούς ανθρώπους της χώρας υποδοχής να νιώθουν περιθωριοποιημένοι και αποξενωμένοι.
Παρά τα λόγια για τον πολυπολιτισμισμό, η κοινωνική συνοχή έχει μειωθεί καθώς η ταυτότητα και η αφοσίωση των νεότερων μεταναστών συνδέεται με τους συγγενείς τους, χωρίς αίσθηση κοινής ανήκειας.
Αυτό ακριβώς επιθυμούν οι ηγέτες μας. Οι χωρίς ρίζες κοσμοπολίτες (οι «Anywhere» που περιγράφει ο David Goodhart) προτιμούν πάντα τα ξένα ή εξωτικά από το προβλέψιμο και το οικείο, αλλά τώρα οι κάτοικοι των αγροτικών περιοχών και η εντόπια εργατική τάξη («Somewheres») βρίσκονται σε έναν άχρονο Νεκρό Χώρο.
– Η ταχεία τεχνολογική ανάπτυξη αντικαθιστά τους ανθρώπους από τη φυσική στην εικονική πραγματικότητα.
Ενώ το παρόν αλλάζει εμφανώς στη δημογραφική του μεταμόρφωση, το άμεσο μέλλον συνιστά υπαρξιακή απειλή για την ανθρωπότητα, κάνοντάς τα διαπολιτισμικά εντάσεις να φαίνονται σαν ένα πικνίκ στο πάρκο. Τα
ο μέλλον, αν οι τεχνοκράτες επιβληθούν, είναι ο τρανσχιμανισμός.
Η Σύμβαση του ΟΗΕ για την Πρόληψη και την Τιμωρία του Εγκλήματος της Γενοκτονίας (1948) ορίζει τη γενοκτονία ως τη σφαγή μιας εθνοτικής, εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας.
Αλλά υπάρχει και η έννοια της πολιτιστικής γενοκτονίας, όπως αναπτύχθηκε από τον Raphael Lemkin, που συνεπάγεται την «συστηματική και οργανωμένη καταστροφή της πολιτιστικής κληρονομιάς».
Ένας πολιτισμός μπορεί να εξαφανιστεί χωρίς να πέσει ούτε μια σφαίρα.
Οι τεχνοκράτες παίζουν ένα μακροπρόθεσμο παιχνίδι, προετοιμάζοντας ένα μεταπολιτισμικό, μεταχρονικό μέλλον.
Ο χρονοκτόνος είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.
