Καθώς μεγαλώνουμε, η καθημερινότητά μας γεμίζει με ρουτίνες. Ξυπνάμε την ίδια ώρα, κάνουμε τις ίδιες διαδρομές, συναντάμε τα ίδια πρόσωπα. Ο εγκέφαλος, για να εξοικονομήσει ενέργεια, σταματά να ασχολείται ενεργά με όσα του είναι γνώριμα. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι μέρες, οι εβδομάδες, ακόμη και τα χρόνια, αρχίζουν να μοιάζουν μεταξύ τους και περνούν «σαν νερό».
Η εξήγηση γι’ αυτό βρίσκεται στον τρόπο που ο εγκέφαλός μας δημιουργεί τις αναμνήσεις. Για να αποθηκευτεί μια στιγμή στο μυαλό μας ως ζωντανή και ξεχωριστή ανάμνηση, χρειάζεται κάτι νέο, κάτι διαφορετικό. Κάτι που θα ενεργοποιήσει τον ιππόκαμπο, την περιοχή του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνη για την επεξεργασία και καταγραφή των αναμνήσεων. Όταν βιώνουμε κάτι ασυνήθιστο, το μυαλό δίνει μεγαλύτερη προσοχή και κρατά περισσότερες λεπτομέρειες.
Αντίθετα, όταν η μέρα μας είναι προβλέψιμη και επαναλαμβανόμενη, ο εγκέφαλος δεν καταγράφει κάτι ξεχωριστό. Έτσι, στο τέλος, δεν έχουμε αρκετά «σημάδια» στο μυαλό μας που να μας βοηθούν να ξεχωρίσουμε τον έναν μήνα από τον άλλον. Αυτός είναι και ο λόγος που όσο πιο μονότονες είναι οι μέρες, τόσο πιο γρήγορα φαίνεται ότι περνά ο χρόνος.
Ποια είναι η λύση όμως σε ένα τέτοιο πρόβλημα; Οι επιστήμονες που μελετάνε αυτόν τον τομέα, λένε να προσθέτουμε συνειδητά καινούργιες εμπειρίες στη ζωή μας. Δεν χρειάζεται να είναι κάτι εντυπωσιακό. Μπορεί να είναι ένα ταξίδι σε έναν άγνωστο προορισμό, ένα νέο χόμπι, μια διαφορετική διαδρομή για να πας στη δουλειά, ή ακόμα και μια συζήτηση με έναν άγνωστο.
Όσο περισσότερο «ταράζουμε» τις ρουτίνες μας με μικρές δόσεις αλλαγής, τόσο περισσότερο εμπλουτίζεται η μνήμη μας με νέες εικόνες και συναισθήματα. Και αυτό, με έναν παράξενο τρόπο, κάνει τον χρόνο να απλώνεται ξανά, να νιώθουμε ότι ζούμε περισσότερα μέσα σε λιγότερο χρόνο.
