Μέσα στη βοή της επικαιρότητας, τις κινητοποιήσεις των αγροτών, την κακοκαιρία, τις κομματικές αντιπαραθέσεις και την ομιλία Τσίπρα, η πραγματική είδηση της ημέρας πέρασε σχεδόν απαρατήρητη. Δεν βρίσκεται ούτε στα δελτία καιρού ούτε στις πολιτικές αναλύσεις. Βρίσκεται σε ένα πεζοδρόμιο στη Θεσσαλονίκη, όπου ένας άνθρωπος με αναπηρία πήρε ένα πιστολέτο και έσπασε το τσιμέντο για να φτιάξει μόνος του μια ράμπα, επειδή κανείς άλλος δεν το έκανε.
Ο Κωνσταντίνος Τσιφτσόπουλος δεν είχε καμία υπερβολική απαίτηση. Όπως αποκάλυψε η ιστοσελίδα Parallaxi, ζητούσε μόνο πρόσβαση. Ζητούσε να μπορεί να κατέβει από το πεζοδρόμιο, να κινηθεί στην πόλη του, να ζήσει με αξιοπρέπεια. Μετά από αλλεπάλληλα αιτήματα που έμειναν αναπάντητα, αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Η εικόνα του να ανοίγει μόνος του το πεζοδρόμιο, με τη βοήθεια απλών περαστικών, δεν είναι απλώς συγκινητική. Είναι αποκαλυπτική.Σε μια χώρα που μιλάει συνεχώς για ανάπτυξη και έργα, που επενδύει σε ψηφιακές υποδομές με πολιτικές φιέστες, το γεγονός ότι ένας πολίτης με αναπηρία πρέπει να γίνει εργολάβος του εαυτού του για να κυκλοφορήσει αποτελεί ηχηρή αποτυχία. Η προσβασιμότητα δεν είναι πολυτέλεια ούτε χάρη. Είναι θεμελιωμένο δικαίωμα του πολίτη και ιερή υποχρέωση της Πολιτείας. Κι όμως, στην Ελλάδα του 2025 παραμένει υπόθεση τύχης, προσωπικής μάχης και όπως είδαμε… αυτοσχέδιων λύσεων.
Η πράξη αυτή, που συνέβη μάλιστα την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία, εκθέτει μια πόλη και ένα κράτος που αδυνατούν να διασφαλίσουν τα πιο βασικά. Δεν είναι η «γραφική» ιστορία της ημέρας. Είναι το σύμπτωμα του κρατικού κυνισμού που λέει ότι το αυτονόητο συχνά πρέπει να το διεκδικήσεις μόνος σου.
Γι’ αυτό, όσο κι αν η επικαιρότητα φέρνει άλλα στο προσκήνιο, η είδηση της ημέρας είναι αυτή. Ένας άνθρωπος με αναπηρία που σπάει το πεζοδρόμιο.
