Την περασμένη εβδομάδα, η αποστολή τουλάχιστον 19 drones από τη Ρωσία στην Πολωνία από τον Βλαντίμιρ Πούτιν θεωρήθηκε από το Politico ως ξεκάθαρο μήνυμα: ο Ρώσος πρόεδρος δεν σκοπεύει να βάλει σύντομα τέλος στη σύγκρουσή του με τη Δύση. Η παραβίαση του εναέριου χώρου του ΝΑΤΟ ακολούθησε ένα μπαράζ σφοδρών επιθέσεων στην Ουκρανία, που άφησαν πίσω τους δεκάδες θύματα, κατέστρεψαν κτίρια που φιλοξενούσαν αποστολές της ΕΕ και του Ηνωμένου Βασιλείου και έπληξαν για πρώτη φορά κυβερνητικό κτίριο στο κέντρο του Κιέβου.
Μακριά από την προοπτική ειρηνευτικής συμφωνίας υπό την πίεση του Ντόναλντ Τραμπ, ο Πούτιν έχει ταυτίσει την πολιτική του επιβίωση με τη συνεχιζόμενη αντιπαράθεση απέναντι στις ΗΠΑ και στους συμμάχους τους, σύμφωνα με ανάλυση της εφημερίδας. Όπως τονίζει ο αναλυτής Νικολάι Πέτροφ, ο Ρώσος ηγέτης έχει υιοθετήσει τον ρόλο «προέδρου του πολέμου» και δεν προτίθεται να τον εγκαταλείψει· μια επιστροφή σε συνθήκες ειρήνης θα σήμαινε για τον ίδιο απώλεια ισχύος και κύρους.
Καθώς ο πόλεμος πλησιάζει στο τέταρτο έτος του, η Μόσχα έχει περισσότερους λόγους να αισιοδοξεί σε σύγκριση με την αρχική φάση, όταν στόχευε σε μια γρήγορη νίκη. Οι ουκρανικές δυνάμεις αποδυναμώνονται λόγω έλλειψης όπλων και στρατιωτών, γεγονός που επιτρέπει στη Ρωσία να προωθείται βαθύτερα. Ωστόσο, η πρόοδος είναι αργή και κοστίζει ακριβά: οι ρωσικές απώλειες φέρονται να αγγίζουν το ένα εκατομμύριο, ενώ η οικονομία δέχεται σοβαρό πλήγμα με κίνδυνο ύφεσης.
Παρά ταύτα, από πολιτική σκοπιά το τέλος του πολέμου ενέχει κινδύνους. Αν και η κρατική προπαγάνδα θα μπορούσε να παρουσιάσει μια συμφωνία ως «νίκη», αυτό δεν ικανοποιεί τις προσδοκίες του πυρήνα των εθνικιστών, οι οποίοι σήμερα αποτελούν τη μεγαλύτερη απειλή για την εξουσία του Πούτιν. Στο εσωτερικό τους έχει υποσχεθεί όχι απλώς επικράτηση στην Ουκρανία αλλά και ταπείνωση της Δύσης και του ΝΑΤΟ. Όπως σημειώνει ο Αλεξάντερ Μπαούνοφ, πολλοί σκληροπυρηνικοί κύκλοι στη Ρωσία επιδιώκουν να αποδείξουν ότι η Συμμαχία είναι ανίσχυρη.
Μετά τη συνάντηση Πούτιν–Τραμπ στην Αλάσκα, που είχε παρουσιαστεί ως «σύνοδος για την εκεχειρία», η Μόσχα αύξησε τις υβριδικές επιθέσεις της στην Ευρώπη. Ρωσικά drones εισέρχονταν τακτικά στον εναέριο χώρο της Πολωνίας, ενώ περιστατικά, όπως η πτώση drone κοντά στη Βαρσοβία ή η πορεία μη επανδρωμένων αεροσκαφών προς νατοϊκή βάση, δείχνουν την κλιμάκωση. Παράλληλα, δηλώσεις όπως αυτή του Ντμίτρι Μεντβέντεφ κατά της Φινλανδίας θυμίζουν τη ρητορική που προηγήθηκε της εισβολής του 2022.
Η Ρωσία μετακινεί κρίσιμες βιομηχανίες μακριά από τα δυτικά σύνορα και πραγματοποιεί μεγάλες ασκήσεις με τη Λευκορωσία, ακριβώς δίπλα στην Πολωνία. Όπως επισημαίνει ο Πέτροφ, ακόμα και αν ο Πούτιν πετύχει τους στόχους του στην Ουκρανία, η αντιπαράθεση με τη Δύση θα συνεχιστεί σε νέες μορφές, περιλαμβανομένης και στρατιωτικής.
Ο ιδρυτής του think tank Re:Russia, Κιρίλ Ρόγκοφ, υποστηρίζει ότι με τέτοιες κινήσεις ο Πούτιν προειδοποιεί τους ηγέτες της Δύσης πως μπορεί να πλήξει κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ, δοκιμάζοντας την αξιοπιστία της Συμμαχίας. Η αμφιθυμία του Τραμπ απέναντι στο ΝΑΤΟ και η απροθυμία του να εφαρμόσει αυστηρά μέτρα κατά της Μόσχας δίνουν στον Πούτιν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Όπως λέει ο Μπαούνοφ, για τον Ρώσο πρόεδρο «η στιγμή είναι τώρα ή ποτέ».
Μικρές επιθέσεις όπως αυτή στην Πολωνία αποσκοπούν στο να φαίνεται ότι η Συμμαχία δεν μπορεί να ανταποκριθεί ενιαία, δημιουργώντας εικόνα αδυναμίας. Η Ουάσιγκτον, με αντιφατικές δηλώσεις του Τραμπ που υιοθέτησαν ρωσικά επιχειρήματα –ότι τα drones μπορεί να εισήλθαν κατά λάθος–, ενισχύει αυτές τις εντυπώσεις. Η Λευκορωσία, με τη σειρά της, απέδωσε το συμβάν σε «ηλεκτρονικές παρεμβολές».
Όπως καταλήγει ο Ρόγκοφ, αυτή είναι μια γνώριμη τακτική του Πούτιν: κινήσεις στα όρια του σκόπιμου και του τυχαίου, που του επιτρέπουν να μετρά τις αντιδράσεις της Δύσης.
Για την «είσοδο» Ντρόουν’ς διά αέρος και όχι διά ξηράς προς έπίδειξιν δήθεν «εισβολής», καθένας έχει τη άποψή του, ανάλογη με τις γνώσεις και την εμπειρία του και εάν θεωρεί τον Πούτιν «Ηλίθιο» η όχι. Όσο για τα λοιπά συμπεράσματα και «αποκαλύψεις», έχουν συμφωνηθεί πριν καν αναλάβει ο Κος Τραμπ και έχουν επιβεβαιωθεί επανειλλημένως αφ’ ότου ανέλαβε και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Το «πρόβλημα» βρίσκεται σε σκέψεις και προθέσεις ολίγων «Ευρωπαίων» οι οποίοι θεωρούν ότι ευνοούνται και θα πρέπει να προκαλέσουν άλλον έναν Πόλεμο της Ευρώπης προς Ανατολάς. Χιλιετίες Ιστορικής πραγματικότητος ούτε τους Δίδαξαν, ούτε ανέστειλαν την εμμονή.