Ο Κυριάκος Μητσοτάκης εμφανίστηκε στη Σχολή Διακυβέρνησης Blavatnik της Οξφόρδης για να αφηγηθεί, με τον γνωστό αυτάρεσκο τρόπο, την προσωπική του «ανάβαση» από τον ιδιωτικό τομέα στην πολιτική — μια αφήγηση που επιχειρεί να παρουσιάσει ως κατάκτηση αυτό που για πολλούς μοιάζει με αυτονόητο προνόμιο.
Μιλώντας με τη Νγκάιρ Γουντς, διαβεβαίωσε ότι δεν αντιμετώπισε την πολιτική ως προδιαγεγραμμένη διαδρομή, παρότι προέρχεται από μία από τις πιο ισχυρές πολιτικές οικογένειες της χώρας. Η δήλωση αυτή ακούγεται σχεδόν προκλητική, σαν προσπάθεια να «ξεπλυθεί» η πραγματικότητα μιας πολιτικής δυναστείας που επί δεκαετίες βρίσκεται στο κέντρο της εξουσίας.
Επικαλέστηκε τη δεκαετία εργασίας του στον ιδιωτικό τομέα ως απόδειξη προσωπικής αξίας, παραβλέποντας πως για τον μέσο πολίτη η λέξη «ευκαιρία» δεν συνοδεύεται από έτοιμα δίκτυα, υποστηρικτικούς μηχανισμούς και αναγνωρισιμότητα που ανοίγει πόρτες πριν καν χτυπήσουν.
Η επίκλησή του στο «συγκριτικό πλεονέκτημα» των προνομιούχων ακούστηκε σχεδόν σαν μάθημα ηθικής από κάποιον που αντιμετώπισε την πολιτική σκηνή ως οικογενειακό κληροδότημα — την ώρα που χιλιάδες πολίτες παλεύουν σε μια χώρα όπου η αξιοκρατία συχνά παραμένει σύνθημα αντί για πραγματικότητα.
Παραδέχτηκε ότι ένα «βαρύ» επώνυμο μπορεί να είναι παγίδα, αλλά η δήλωση μοιάζει περισσότερο με επικοινωνιακό τέχνασμα παρά με ειλικρινή αυτοκριτική. Γιατί για την πλειοψηφία των πολιτών είναι σαφές: το βάρος που κουβαλά ένα τέτοιο όνομα είναι πολύ μικρότερο από την ώθηση που προσφέρει.
Τελικά, η παρουσία του στην Οξφόρδη δεν αποκάλυψε κάποια βαθύτερη πολιτική σοφία· περισσότερο ανέδειξε το χάσμα ανάμεσα στην ωραιοποιημένη αυτοεικόνα του και τη σκληρή πραγματικότητα μιας χώρας που εξακολουθεί να κυβερνάται από τους ίδιους ανθρώπους, τις ίδιες οικογένειες και τις ίδιες νοοτροπίες.
