Από τα υψίπεδα του Κιλκίς κοντά στη λίμνη της Δοιράνης ο ακούραστος και ακαταμάχητους ανθυπαστυνόμος Ιωάννης Πετράκης μετά από απηνή μεν, μάτια δε, καταδίωξη των ληστάρχων στις 7 Απριλίου του 1923 γύρισε στο Κιλκίς και έστειλε την εξής αναφορά στο τοπικό αστυνομικό τμήμα εγγράφως:
Λαμπυριζούσης και σελαγιζούσης της σελήνης παρά λίμνην της Δοϊράνης εωράκαμεν τους ληστάς. Κράζων δε “σταθήτε ρε πούστηδες, γαμώ το σταυρό σας” και απαντησάντων “Κλάστε μας τα αρχίδια”, απέδρασαν.
Ο Γκαντάρας, γνωστός και ως “μαύρος λήσταρχος”.
Οι ληστές χρησιμοποίησαν κατά κόρον την ενέδρα ως…πολεμική τους τακτική. Με υποδειγματικές ενέδρες έγιναν τόσο η μεγάλη ληστεία του τρένου στο σταθμό Δοξαρά το 1924, όσο και η ληστεία της Πέτρας από τους συντρόφους των Ρετζαίων, στις 13 Ιουνίου 1926, στο δρόμο Πρέβεζας- Ιωαννίνων.
Ο Κρητικός ανθυπασπιστής Ιωάννης Δαφέρμος αποκαλούνταν «ληστοφάγος» από τότε που είχε καταφέρει να «φάει» τους ανυπότακτους Βελώνη και Γκατσαβέλη. Λένε πως λίγες μέρες πριν συμπλακεί με το λήσταρχο Μήτρο Τζατζά, έφαγε και ήπιε μαζί του μέχρι το ξημέρωμα και ύστερα καθοδήγησε την όλη «πολεμική επιχείρηση», στη διάρκεια της οποίας τελικά σκοτώθηκαν και οι δύο. Ο λήσταρχος Μήτρος Τζατζάς λίγο πριν σκοτωθεί, είχε βαφτίσει το παιδί κάποιου φίλου του. Ο θρύλος θέλει τον ανυπασπιστή Γιάννη Δαφέρμο να σκοτώνει με χειροβομβίδα τον Μήτρο Τζατζά μέσα σε μια βαθύσκιωτη κι απάτητη χαράδρα, την ίδια στιγμή που εκείνος περνούσε με μια σφαίρα πέρα για πέρα το κορμί του χωροφύλακα.
Άλλος σπουδαίος «ληστοφάγος» της εποχής υπήρξε ο ανθυπασπιστής Δημήτρης Τρίμπος, στην περιοχή της Ηπείρου, που φαίνεται πως άδικα κατηγορήθηκε ότι δηλητηρίασε την συμμορία των Φορφόληδων με πίτα πoτισμένη στο φαρμάκι.
Ο μοίραρχος (και αργότερα ταγματάρχης) Ιωάννης Πετράκης, ένα μόνο μήνα μετά τη μετάθεσή του από την Έδεσσα στην περιοχή του Ολύμπου, κατάφερε να πάρει θριαμβευτική εκδίκηση για έναν πρώτο του εξάδερφο, εξοντώνοντας τη συμμορία των Γιαγκούλα-Μπαμπάνη-Τσαμήτα και σώζοντας έτσι την τιμή του ονόματός του.
Ο ληστοφάγος ήρωας της χωροφυλακής Ιωάννης Δαφέρμος
Παρ’όλα αυτά, δεν ήταν λίγες οι στιγμές που ληστές και χωροφύλακες ένιωθαν αισθήματα αλληλοθαυμασμού. Η λεβεντιά δεν είχε ποτέ της σύνορα. Υπήρξαν περιπτώσεις που ληστές και χωροφύλακες είχαν γίνει «αδελφοποιητοί», όπως και περιπτώσεις που ληστές και χωροφύλακες φιλιούνταν σαν σταυραδέρφια. Μερικές φορές το «μπέσα για μπέσα» ανάμεσα στους ληστές και στους χωροφύλακες λειτουργούσε κατά τρόπο αξιοπεριέργως αποδεκτό και τίμιο.
O λήσταρχος Μήτρος Τζατζάς είχε πολύ ανεπτυγμένο το ιπποτικό πνεύμα. Όταν σε συμπλοκή της συμμορίας του σκοτώθηκε ένα χωροφύλακας, έστειλε 50.000 στην οικογένειά του. Αν και συνήθως ο λαός αναφέρεται στους ληστές του Μεσοπολέμου, τους γνωστούς Γιαγκούλα, Γκαντάρα και όλους τους άλλους, θα πρέπει να πούμε πως δεν ήταν λίγοι οι γενναίοι χωροφύλακες που ξεπέρασαν σε λεβεντιά και ηρωισμό αρκετούς από τους «ωραίους των ορέων».
guns-gr.com
