Η μεγάλη σταρ της υποκριτικής τέχνης μίλησε  για το θέατρο, το σινεμά, τις συνεργασίες που ξεχωρίζει, τις ιδιαιτερότητες του θεατρικού κοινού της Θεσσαλονίκης, αλλά και για τη μεγάλη επιστροφή της στην τηλεόραση. Μάλιστα, αποκάλυψε πως αυτό το διάστημα γράφει το σενάριο της τηλεοπτικής σειράς «Από Σμύρνη… Σαλονίκη».

Για τη Μιμή Ντενίση, η Πολιτεία δε βρίσκεται στη σωστή κατεύθυνση ως προς την υποστήριξη του Πολιτισμού. Όπως χαρακτηριστικά δήλωσε, «ο πολιτισμός χρειάζεται πολύ περισσότερη στήριξη και όραμα. Αν στο Hollywood είχαν τα ατέλειωτα ιστορικά θέματα που έχουμε, θα γύριζαν μία ταινία την εβδομάδα».

Τέλος, ερωτηθείσα για τις κακοποιητικές συμπεριφορές στον χώρο της τέχνης, ξεκαθάρισε ότι τέτοια περιστατικά πρέπει να καταγγέλλονται και οι θύτες να τιμωρούνται.

-Διανύετε περίπου 50 χρόνια στην υποκριτική τέχνη. Ποιες στιγμές ξεχωρίζετε ως πιο σημαντικές στην πορεία σας; 

Είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς σε μία τόσο μεγάλη πορεία τις πιο σημαντικές στιγμές. Ωστόσο υπάρχουν κάποιες που τις κρατάς για πάντα στην καρδιά σου για ιδιαίτερους λόγους. Το «Σμύρνη μου Αγαπημένη» και το «Από Σμύρνη… Σαλονίκη», για την συγκλονιστική επαφή που δημιούργησε με το κοινό, η Θεοδώρα και η Λασκαρίνα γιατί ήταν τα πρώτα ελληνικά έργα που έγραψα, το Αμαντέους, οι Επικίνδυνες Σχέσεις, το πρώτο έργο που έπαιξα στο θέατρο, η Τζούλια…

-Οι συνεργασίες που έχετε κάνει όλα αυτά τα χρόνια είναι αμέτρητες και οι περισσότερες από αυτές ήταν με τα μεγαλύτερα ονόματα της υποκριτικής. Ποια ήταν η πιο σημαντική για εσάς και τι είναι αυτό που την κάνει ξεχωριστή;

Πολύ σημαντική για μένα ήταν η συνεργασία μου με τον Μίνω Βολανάκη, με τον Αντρέα Βουτσινά, με τον Κώστα Τσιάνο αλλά και πάρα πολλές τηλεοπτικές συνεργασίες, με τον Βασίλη Γεωργιάδη, με τον Γιώργο Μιχαηλίδη, με τον Ερρίκο Ανδρέου. Αλλά και τόσες άλλες που δεν έχουμε χώρο να αναφέρω.

-Έχετε αποκαλύψει πως τους επόμενους μήνες αναμένεται να ανέβει στη Θεσσαλονίκη το δεύτερο μέρος της «Σμύρνης μου Αγαπημένης», η θεατρική παράσταση «Από Σμύρνη… Σαλονίκη». Θα θέλατε να μας δώσετε μερικά στοιχεία για το νέο σας έργο;

Το έργο μου «Από Σμύρνη… Σαλονίκη» είναι αφιερωμένο στη Θεσσαλονίκη. Είναι το πρώτο θεατρικό έργο που εμπεριέχει όλη την ιστορία της πόλης από το 1923 μέχρι το 1940. Η Θεσσαλονίκη ήταν τότε ένα καζάνι που έβραζε. Ήταν πιο κοσμοπολίτισσα από την Αθήνα, καθώς είχαν περάσει όλοι οι στρατοί της Ευρώπης και είχε μια πολυπολιτισμική κοινωνία. Η σπουδαία Εβραϊκή κοινότητα ήταν σε άνθιση και είχε βάλει τις βάσεις πολιτισμού της πόλης. Όταν ήρθαν οι πρόσφυγες από την Μικρασία και τον Πόντο δημιουργήθηκε μια νέα κοινωνία και ένας νέος Πολιτισμός. Το έργο μιλάει για αυτή την κοινωνία. Η Αρχόντισσα της Σμύρνης, η Φιλιώ, η οικογένεια της και οι Πόντιοι γείτονες αγωνίζονται να ξαναφτιάξουν την ζωή τους. Το ίδιο και οι ντόπιοι μετά την φωτιά του ‘17. Όσο προχωράει το έργο, οι Ρωμιοί ξαναφτιάχνουν την ζωή τους και οι Εβραίοι οδηγούνται προς την καταστροφή. Είναι ένα έργο που μέσα από την καθημερινή ζωή, τις δυσκολίες, τις χαρές, τους έρωτες, δίνει την ατμόσφαιρα και τις δυσκολίες της ταραγμένης αυτής εποχής.

-Πώς πιστεύετε θα το υποδεχτούν οι θεατές της Θεσσαλονίκης; Ποιο χαρακτηριστικό έχει το κοινό της πόλης μας που το κάνει να διαφέρει από άλλες;

Το κοινό της Θεσσαλονίκης αγκάλιασε στην κυριολεξία το έργο «Σμύρνη μου Αγαπημένη» γεμίζοντας ασφυκτικά το Μέγαρο. Επί μήνες. Ελπίζω να του αρέσει και το «Από Σμύρνη… Σαλονίκη». Άλλωστε την αφορά ακόμα περισσότερο καθώς είναι η ιστορία της πόλης τους. Είναι ένα κοινό πολύ θερμό, όταν το σέβεσαι. Και πολύ απαιτητικό, πράγμα που μου αρέσει, καθώς δεν αντέχω την προχειρότητα. Όταν τιμάς τον θεατή σε τιμάει και εκείνος. Επιπλέον θεωρώ πως οι Έλληνες της Μακεδονίας είναι οι αγνότεροι Έλληνες και πρέπει να τους σεβόμαστε γι’ αυτό.

-Τα τελευταία σας θεατρικά έργα αλλά και η ταινία «Σμύρνη μου αγαπημένη» βασίζονται εξολοκλήρου στη Μικρασιατική καταστροφή, τη μεγαλύτερη συμφορά του ελληνισμού. Τι στοχεύετε μέσα από αυτήν σας την επιλογή; Υπάρχει κάτι που σας απογοήτευσε ιστορικά;

Η Μικρασιατική καταστροφή, είναι η μεγαλύτερη τραγωδία της σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας. Είναι το ανεπούλωτο τραύμα της χώρας των προσφύγων και των απογόνων τους. 100 χρόνια πέρασαν και όμως ελάχιστα έχει ασχοληθεί η πολιτεία αλλά και η τέχνη με αυτό. Ακόμα και σήμερα θεωρείται ένα ευαίσθητο θέμα που δύσκολα καταπιάνεται κανείς μαζί του. Η Ελλάδα θέλει να μιλάει για τους θριάμβους της αλλά όχι για τις καταστροφές της. Για μένα ήταν μία πρόκληση αρχικά που έγινε πάθος στη συνέχεια. Οι συγκλονιστικές αντιδράσεις του κοινού στο θέατρο με ώθησαν να κάνω την ταινία. Γιατί ήθελα η τραγωδία αυτή να μείνει καταγεγραμμένη για πάντα αντικειμενικά. Ιστορικά απογοητευτική ήταν η στάση των Συμμάχων, αποκαρδιωτικά τα λάθη της Ελλάδας, τραγική η στάση των Τούρκων προς τους άμαχους πληθυσμούς.

-Η ταινία «Σμύρνη μου αγαπημένη» έχει προβληθεί σε αρκετές χώρες του κόσμου και έχει σημειώσει μεγάλη επιτυχία. Ποια γεύση έχει αφήσει στο φιλοθεάμον κοινό; Οι θεατές από το εξωτερικό γνώριζαν τα ιστορικά στοιχεία για τη Μικρασιατική καταστροφή;

Η ταινία παίχτηκε με μεγάλη επιτυχία, όπως είπατε, σε όλη σχεδόν την Ευρώπη, αλλά και στην Αμερική, στον Καναδά και στην Αυστραλία. Προβλήθηκε σε εμβληματικούς χώρους με κορυφαίο το Μητροπολιτικό Μουσείου της Νέας Υόρκης και τα πανεπιστήμια Harvard και Georgetown. Οι αντιδράσεις ήταν παντού ίδιες. Οι θεατές ήταν παντού συγκλονισμένοι όχι μόνο για το θέμα, αλλά και για την άγνοια που είχαν σε σχέση με αυτό. Ήταν μια τραγωδία ξεχασμένη, ενώ όλοι γνώριζαν για την γενοκτονία των Αρμενίων. Αυτός ήταν και ο στόχος μου -από το 2019 που μιλώντας στον ΟΗΕ διαπίστωσα πως κανείς δεν γνώριζε για την Καταστροφή- να κάνω το θέμα διεθνώς γνωστό.

-Οι διακρίσεις που έχετε λάβει όλα αυτά τα χρόνια της μακράς πορείας σας είναι πολλές αλλά και σημαντικές. Πώς σας κάνει να αισθάνεστε γι’ αυτό; Υπάρχει κάποιο πρόσωπο στο οποίο τις αφιερώνετε;

Τις αφιερώνω στους γονείς μου που μου έδωσαν τη δυνατότητα να γίνω ότι έγινα και μου εμφύσησαν την αγάπη για την Ελλάδα, τη μόρφωση, και τη σημασία της προσφοράς. Και στην οικογένεια μου και στο παιδί μου που ανέχονται τις ατέλειωτες αγωνίες και ώρες εργασίας μου.

-Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται αύξηση των τηλεοπτικών σειρών στην ελληνική τηλεόραση. Θα θέλατε να επιστρέψετε στη μικρή οθόνη και με ποιόν τρόπο;

Ναι, φυσικά και θα ήθελα και αυτό προετοιμάζω. Το «Από Σμύρνη Σαλονίκη» θα γίνει τηλεοπτική σειρά και αυτόν τον καιρό ετοιμάζω το σενάριο.

-Πώς κρίνετε το μέλλον του κινηματογράφου και του θεάτρου στην Ελλάδα και ποιά η άποψή σας για τους νέους ηθοποιούς; 

Έχουμε πάρα πολύ καλό θέατρο και μπορούμε να έχουμε και πολύ καλό σινεμά. Αρκεί να διαλέγουμε ουσιαστικά θέματα και να τα υλοποιούμε με αληθινά καλές παραγωγές. Το σινεμά όμως και το θέατρο, άλλωστε, κινδυνεύει από τη δηθενιά, τη διάθεση μοντερνισμού χωρίς ουσία, και την προχειρότητα παραγωγής. Ως προς τους νέους ηθοποιούς, υπάρχουν πάρα πολλά ταλέντα, που δυστυχώς άλλα χάνονται γιατί κανείς δεν τους βοηθάει να προχωρήσουν και άλλα πέφτουν στην παγίδα της εύκολης διασημότητας.

– Εκτιμάτε ότι η Πολιτεία βρίσκεται στη σωστή κατεύθυνση ως προς την υποστήριξη των τεχνών και του πολιτισμού γενικότερα; 

Δε θα το’ λεγα. Ο πολιτισμός χρειάζεται πολύ περισσότερη στήριξη και όραμα. Αν στο Hollywood είχαν τα ατέλειωτα ιστορικά θέματα που έχουμε, θα γύριζαν μία ταινία την εβδομάδα. Η Ελλάδα δεν κάνει εξαγωγή του πολιτισμού της. Έχουμε πάρα πολύ σημαντικούς καλλιτέχνες, που δεν βρίσκουν τον τρόπο να ξεπεράσουν τα σύνορα της χώρας.

-Πώς αντιδράσατε όταν ξεκίνησαν να βλέπουν τα φώτα της δημοσιότητας οι καταγγελίες για τα περιστατικά κακοποίησης στον χώρο της υποκριτικής τέχνης;

Περιστατικά κακοποίησης, υπάρχουν άπειρα, δυστυχώς, σε όλους τους χώρους. Τα 3-4 που έγιναν γνωστά από τον καλλιτεχνικό χώρο είναι ελάχιστα σε σχέση με την πλειονότητα των καλλιτεχνών που αγωνίζονται για τη ζωή και την τέχνη τους, με ήθος και ευπρέπεια. Η κακοποίηση πρέπει να καταγγέλλεται και να τιμωρείται και ευτυχώς πια πολλά περιστατικά βγαίνουν στο φως σε αντίθεση με παλιότερα που έμεναν στο σκοτάδι.

-Τέλος, κ. Ντενίση, τι είναι για εσάς ο έρωτας και ποιόν ρόλο μπορεί να διαδραματίσει στην εξέλιξη της υποκριτικής τέχνης αλλά και του ανθρώπου γενικότερα; Έχετε ερωτευθεί πολύ στη ζωή σας;

Ο έρωτας αποτελεί πάντα κινητήρια δύναμη για τη ζωή κάθε ανθρώπου. Η δημιουργία, βέβαια, είναι μία άλλη μορφή έρωτα και οι καλλιτέχνες έχουμε την πολυτέλεια να βιώνουμε αυτόν τον έρωτα. Εγώ τα έχω βιώσει και τα δύο σε πολύ μεγάλο βαθμό.

*Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στην ειδική έντυπη έκδοση του Thestival για την 87η ΔΕΘ