«Κάντε ησυχία, ο Υπουργός Υγείας κοιμάται»

Κοινοποίηση:
κουμπος

Του Αχιλλέα Κούμπου

«Ο Υπουργός Υγείας, πιθανολογώ, έχει γνωρίσει αναισθησιολόγους στη ζωή του, μιας και είναι ορθοπεδικός. Από ότι ξέρω, στις μέρες μας δίνουν φάρμακα στο χειρουργείο και δεν βάζουν τους ασθενείς να δαγκώσουν ένα ξύλο ή πανί, όπως έκαναν στην δύσμοιρη μάνα μου όταν 9 χρονών ο πρακτικός έσπασε εν ψυχρώ το ποδαράκι της γιατί είχε κολλήσει στραβά και κούτσαινε.

Όλα αυτά στους Σοφάδες Καρδίτσας το 1954, αλλά μην νομίζετε ότι στα ΤΕΠ της Ελλάδας θα σας δώσουν αναισθησία αν σπάσετε κανένα χέρι ή βγάλετε τον ώμο σας. Αν όμως ο Υπουργός δεν γνωρίζει τι δουλειά κάνει ένας αναισθησιολόγος, παρακαλώ να που πείτε τα κάτωθι όταν ξυπνήσει από τον κορονο-ύπνο στον οποίο έχει βυθιστεί γιατί εγώ θα έχω δουλειά στο χειρουργείο, θα κάνω επείγουσες διασωληνώσεις, διακομιδές ασθενών σε άλλα νοσοκομεία.
Όταν σε μια παρέα με ρώτησαν «τι δουλειά κάνω;» τους απάντησα ότι «βοηθάω τους χειρουργούς να ζήσουν μια αξιοπρεπή ζωή». Ένας πανέξυπνος συνδαιτυμόνας με ξαναρώτησε: «δηλαδή είσαι αναισθησιολόγος;». Αυτή λοιπόν είναι η μια όψη του νομίσματος, η αστεία. Ας δούμε μερικές ακόμα για να έχετε μια ολοκληρωμένη άποψη περί της αναισθησιολογίας. Πριν αρκετά χρόνια, σε οίκο ανοχής της Αθήνας (τα λένε στούντιο σήμερα), καλούν το ΕΚΑΒ, γιατί ο «πελάτης» έπαθε ανακοπή, συχνό φαινόμενο της ακραίας απόλαυσης.

Η αναισθησιολόγος με το πλήρωμα του ΕΚΑΒ έφτασε έγκαιρα και άρχισε τα δικά μας – διασωλήνωση, φλέβες, φάρμακα, συμπιέσεις στο θώρακα, ρεύμα και άλλα πολλά. Όταν μετά από καμία ώρα ο υποψήφιος θανών επανήλθε η «εργαζόμενη» πλησίασε την αναισθησιολόγο και της είπε, «δουλειά που κάνετε και εσείς ρε παιδί μου». Μας λυπήθηκαν και οι π…ς, να πείτε κύριοι στον Υπουργό! Η ιστορία είναι αληθινή να του πείτε, η γιατρός δουλεύει ακόμα σε νοσοκομείο του κέντρου.

Για να δέσει αυτή η ιστορία με το σήμερα, ξέρετε ότι μετά από κάθε διασωλήνωση ασθενούς με Covid19, που αποκλειστικά εμείς κάνουμε, πηγαίνουμε για μπάνιο, σαν να είμαστε …, μην πω τι; Αν οι συνάδελφοί μου αναισθησιολόγοι στεναχωριούνται ή εκνευρίζονται με όσα λέω, να τους πείτε να ξυπνήσουν και οι ίδιοι και να ξαναπούν στον Υπουργό Υγείας (και σεβασμιότατο γιατρό) τι δουλειά κάνουμε και τι χρειάζεται να γίνει, όπως έκαναν η Εταιρία Αναισθησιολογίας Ελλάδας τον Σεπτέμβριο του 2019 (Α.Π. 9623/18-10-2019) ή όπως έκανα εγώ το ίδιο έτος (ΑΠ 4920/4-11-19
Ας δούμε τι άλλες δουλειές κάνουμε.

Τον Αύγουστου του 2020 δούλευα στο Νοσοκομείο της Ρόδου. Κατά τις 6 το απόγευμα μας ειδοποιούν ότι φέρνουν ένα πνιγμένο παιδί 3.5 χρονών και ότι ήταν σε ανακοπή 30-40 λεπτά, όπως μας είπαν. Αφού το διασωλήνωσα, μαζί με δέκα ακόμα άτομα προσωπικό αρχίσαμε να κάνουμε αναζωογόνηση. Τώρα στα δύσκολα: όσο του κάναμε αναζωογόνηση παρακαλούσα να μη ζήσει γιατί το κεφαλάκι του είχε μείνει πολύ ώρα χωρίς οξυγόνο και θα είχε μεγάλα προβλήματα· την ίδια στιγμή όμως παρακαλούσα να πάρει μπρος η καρδούλα του μήπως τελικά οι δύσμοιροι γονείς, μέσα στην συμφορά τους, δώσουν τα όργανά του σε άλλους ανθρώπους.

Τελικά η καρδιά του αγοριού επανήλθε (όχι ο εγκέφαλος), και αφού η άλλη γιατρός αναισθησιολόγος το μετέφερε με το Super Puma (και τους ήρωες πιλότους του) σε Εντατική Παίδων, πέθανε μερικές μέρες αργότερα. Δύο ζητήματα προκύπτουν σε αυτή την ιστορία. Πρώτον, τι μπορεί να συμβεί όταν πάμε στη δουλειά μας. Πώς κάποιοι πάνε στην οικοδομή, στο γραφείο, στο Υπουργείο, έτσι και εμείς. Δεύτερον, τι δουλειά είχα εγώ στην Ρόδο αφού δουλεύω στην Αθήνα; Θα μιλήσω ως προς το δεύτερο, μιας και το πρώτο με ξεπερνά κατά πολύ, ειδικά οι σκέψεις που έκανα και ο αντίκτυπός τους στην ζωή μου.

Στην Ρόδο, όπως και σε όλα επαρχιακά νοσοκομεία που δεν έχουν αναισθησιολόγους (και δύσκολα τα βρουν), στέλνουν με το έτσι θέλω όποιον βρουν μπροστά τους. Επιπλέον, πλήρωσα τα αεροπορικά εισιτήρια από την τσέπη μου και ούτε καταδέχτηκαν να μου τα επιστρέψουν, όπως όφειλαν, γιατί όπως βλέπετε χρειάζονται λεφτά για rapid test που θα σώσουν τον κόσμο. Αυτά να πείτε στον Υπουργό Υγείας.

Όταν με το καλό ο Υπουργός Υγείας ξυπνήσει, να του πείτε ότι: τα νοσοκομεία που δεν έχουν αναισθησιολόγο γίνονται αυτομάτως Κέντρα Υγείας· ότι τα μισά νοσοκομεία στην Ελλάδα δεν διαθέτουν ΜΕΘ ή κάποιες ειδικότητες αλλά εξακολουθούν να λειτουργούν γιατί υπάρχουν αναισθησιολόγοι. Να πείτε στους Εντατικολόγους (που τάχα είναι η κορωνίδα της ιατρικής) να μάθουν να διασωληνώνουν και όχι μόνο να κάνουν καλλιέργειες αίματος να βρουν κανένα μικρόβιο. Να πείτε στους χειρουργούς ότι η ειδικότητά μας έδωσε φτερά στην δική τους και ότι σε πολλές περιπτώσεις τους κάναμε κακούς χειρουργούς (έχουν αναισθησιολόγο – βρίσκουν χειρουργικές ενδείξεις).

Να πείτε στο συμπαθή συγγραφέα Πέτρο Τατσόπουλο να επισκεφτεί το «Ether Dome» της Βοστώνης όπου δόθηκε για πρώτη φορά αναισθησία στην ανθρωπότητα το 1846 και να βάλει τα κλάματα από σεβασμό στην ειδικότητα μας και να αφήσει τα διανοουμενίστικα και τα γενικόλογα περί ζωής και θανάτου μετά την περιπέτεια που πέρασε. Να πείτε στην αρχιεπισκοπή Αθηνών να χρήσει προστάτη τον Άγιο Παΐσιο που μιλούσε για την απαλλαγή από τον πόνο και να αφήσουν τις γραφειοκρατίες. Να πείτε τέλος, στον καθηγητή Τσιόδρα ότι η αναισθησία είναι η μέγιστη στων ανακαλύψεων στην ιατρική, πάνω από τα εμβόλια, τις αντιβιώσεις, τις μεταμοσχεύσεις, τις ΜΕΘ.

Οι Αναισθησιολόγοι βοήθησαν να πέσει σιωπή στις χειρουργικές αίθουσες, να αντιμετωπίσουν βαριές παθολογικές νόσους, να αναπτύξουν τον μηχανικό αερισμό, να σώσουν παιδιά με πολιομυελίτιδα και διφθερίτιδα. Να μάθετε όλοι ότι είναι η πιο σεβάσμια εργασία στην Ευρώπη και σήμερα μας δίνετε απομεινάρια χρόνου (μιας και δουλεύουμε 60 ή και 80 ώρες την εβδομάδα) και αντίδωρα μισθού.

Αν με το καλό ξυπνήσει ο Υπουργός Υγείας από τον κορονο-ύπνο, να μην του τα πείτε έτσι σκληρά που τα γράφω και στεναχωρηθεί, νέος πατέρας είναι όπως και εγώ άλλωστε. Αν θέλει, ας περιμένει αυτός και η υπέροχη συντροφιά από καθηγηταριό που τον συμβουλεύουν και τον βρήκαν ευαίσθητο, να τους δείξει η πραγματικότητα πόσο σκληρή είναι η ζωή χωρίς αναισθησιολόγους και οξυγόνο (την άλλη μέγιστη ανακάλυψη που δεν την έκαναν γιατροί πάντως). Από τους αναισθησιολόγους δεν περιμένω τίποτα άλλο από γκρίνια, απογοήτευση, κούραση, κανένα κόκαλο πεταμένο από τους χειρουργούς.

Αυτό που πράγματι περιμένω, είναι οι συμπατριώτες μου να καταλάβουν πόσο αναγκαίοι είμαστε και να μην πέσουν από τα σύννεφα όταν τους πουν οι διάνοιές μας πολιτικοί ότι το τάδε νοσοκομείο ανέστειλε τη λειτουργία του γιατί ο αναισθησιολόγος παραιτήθηκε, συνταξιοδοτήθηκε, ή πέθανε.

Κι όταν θα ακούτε την έκφραση «φωνάξτε ένα αναισθησιολόγο», να ξέρετε ότι τα πράγματα έφτασαν στο απροχώρητο και κανείς Υπουργός, Πρωθυπουργός ή λοιμωξιολόγος δεν μπορεί να σας βοηθήσει. Εκτός αν, εκτός αν αναμένουμε στωικά τον θάνατο, χωρίς καμία απαίτηση να μας συνδράμει η κοινωνία, μιας και ο θάνατος είναι η οριστική λύση στα βάσανά της ζωής μας».

 

Αχιλλέας Κούμπος, Αναισθησιολόγος – Εντατικολόγος
www.akoumpos.gr

ΚΟΙΝΟΠΟΗΣΗ:

2 Σχόλια

  1. Γιατρέ μου, γιατί όλους … “Αυτούς” τους λέμε “Αναίσθητους” ;

Comments are closed.