Μια ανησυχητική πραγματικότητα αποτυπώνουν τα πρόσφατα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, σύμφωνα με τα οποία μέσα σε μόλις έναν χρόνο χάθηκαν 85.000 θέσεις ειδικευμένων γεωργών, κτηνοτρόφων, αλιέων και δασοκόμων. Πρόκειται για μια απώλεια που δεν μπορεί πλέον να περάσει απαρατήρητη, ούτε να αντιμετωπίζεται ως μια «συγκυριακή μεταβολή» στον πρωτογενή τομέα. Αντίθετα, αποκαλύπτει μια βαθιά, δομική κρίση – ένα ξεκλήρισμα διαρκείας.
Την ίδια ώρα, οι αγρότες βρίσκονται ξανά στους δρόμους, διεκδικώντας το αυτονόητο: τη δυνατότητα να συνεχίσουν να ζουν από τη δουλειά τους. Και οι διαμαρτυρίες τους μόνο αδικαιολόγητες δεν είναι. Οι απάτες και οι σκιές στον ΟΠΕΚΕΠΕ μπορεί να βρίσκονται στο επίκεντρο του δημόσιου διαλόγου τους τελευταίους μήνες, ωστόσο για τον κόσμο της υπαίθρου το πρόβλημα είναι πολύ ευρύτερο — από το αυξανόμενο κόστος παραγωγής και την ενεργειακή επιβάρυνση, μέχρι τη συρρίκνωση του αγροτικού εισοδήματος και την αθέμιτη πίεση των ενδιάμεσων στην αγορά.
Όμως η κρίση στον πρωτογενή τομέα δεν αφορά μόνο τους ανθρώπους που παράγουν. Αφορά και όλους εμάς. Η διατροφική επάρκεια της χώρας, η ασφάλεια του επισιτιστικού μας συστήματος και φυσικά οι τιμές στο ράφι είναι άμεσα συνδεδεμένα με την ύπαρξη και τη βιωσιμότητα των Ελλήνων παραγωγών. Όταν αυτοί εγκαταλείπουν τα χωράφια, τα κοπάδια και τις θάλασσες, οι συνέπειες δεν αργούν να φανούν σε ολόκληρη την κοινωνία.
Υπό αυτές τις συνθήκες, το να χαρακτηρίζεται «λαϊκισμός» η υποστήριξη των αιτημάτων τους δεν είναι απλώς άδικο. Είναι μάλλον ανεύθυνο. Η συρρίκνωση του αγροτικού κόσμου δεν είναι μια αφηρημένη στατιστική, αλλά μια προειδοποίηση για όσα έρχονται — και όλοι θα τα βιώσουμε.
Η συζήτηση για τον πρωτογενή τομέα χρειάζεται σοβαρότητα, σχεδιασμό και πολιτική βούληση. Κυρίως όμως απαιτεί να δούμε τους αγρότες όχι ως πρόβλημα, αλλά ως βασικό πυλώνα της επιβίωσης και της οικονομικής σταθερότητας της χώρας. Γιατί χωρίς αυτούς, η Ελλάδα δεν μπορεί να σταθεί διατροφικά, οικονομικά ούτε κοινωνικά.
Εμεις ψηφιζουμε Μητσοτακη να εχουμε το κεφαλι μας ησυχο ….