ΣΟΚ! 40.000 ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΦΗΒΕΙΑ – ΠΟΙΟΙ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ; ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ, ΟΙ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΜΚΟ ΠΟΥ ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΓΕΝΝΙΟΥΝΤΑΙ ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑ!

40.000 παιδιά κάθε χρόνο δεν θα γεννηθούν ποτέ. 40.000 καρδιές δεν θα χτυπήσουν, 40.000 φωνές δεν θα ακουστούν. Και όλα αυτά, όχι από ατύχημα. Όχι από ανάγκη. Αλλά μέσα σε ένα σύστημα που προωθεί την αποσύνθεση, το μηδενισμό και την «ελευθερία» της καταστροφής.

Μέσα στα σχολεία της νέας εποχής, δεν μιλάνε πια για αξίες, για οικογένεια, για ζωή. Μιλάνε για «δικαιώματα», για «επιλογές», για «διευκολύνσεις». Η παιδεία έγινε εργαλείο αποχαύνωσης, το κράτος κρύβεται πίσω από στατιστικές, και η Εκκλησία – πλην ελαχίστων – παραμένει θεατής.

Αυτό δεν είναι πρόοδος. Είναι γενοκτονία. Μια ύπουλη, σιωπηλή, σχεδιασμένη εξόντωση της ελληνικής ψυχής. Και όσο εμείς σωπαίνουμε, εκείνοι συνεχίζουν.

Ήρθε η ώρα να μιλήσουμε. Για τα αγέννητα παιδιά. Για την Ελλάδα που χάνεται.

Σε μια χώρα που βλέπει το μέλλον της να συρρικνώνεται χρόνο με τον χρόνο λόγω της δημογραφικής κρίσης, τα στοιχεία που ήρθαν στο φως για τις εφηβικές εκτρώσεις σοκάρουν και προβληματίζουν βαθιά. Περίπου 40.000 εκτρώσεις κάθε χρόνο πραγματοποιούνται από κορίτσια κάτω των 18 ετών στην Ελλάδα — ένας αριθμός που όχι μόνο προκαλεί δέος, αλλά και αποκαλύπτει τη γύμνια του κοινωνικού και εκπαιδευτικού μας συστήματος.

Η Ελλάδα κατέχει πλέον τη θλιβερή πρωτιά στην Ευρώπη στις διακοπές κυήσεων. Σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία, μία στις τέσσερις έφηβες ηλικίας 14 έως 17 ετών έχει ήδη υποβληθεί σε άμβλωση. Ακόμα πιο ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι το 50% αυτών των κοριτσιών δεν ενημέρωσε ποτέ κανέναν από το οικογενειακό τους περιβάλλον, ούτε καν τη μητέρα τους, γεγονός που αναδεικνύει το τεράστιο έλλειμμα επικοινωνίας και εμπιστοσύνης μέσα στην ίδια την οικογένεια.

Ο αναπληρωτής καθηγητής Μαιευτικής και Γυναικολογίας του ΑΠΘ, Θεοχάρης Ταντανάσης, που δημοσιοποίησε τα στοιχεία αυτά, αποδίδει τη δραματική αυτή κατάσταση σε μια σειρά από παράγοντες που σχετίζονται με τη συνεχιζόμενη οικονομική κρίση, την κοινωνική αβεβαιότητα και την ανεργία, ενώ δεν παραλείπει να επισημάνει την παντελή απουσία οργανωμένης κρατικής πολιτικής για τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση των νέων.

Σε μια εποχή που ο πληθυσμός της χώρας μειώνεται και το δημογραφικό πρόβλημα απειλεί την κοινωνική και οικονομική μας υπόσταση, η ύπαρξη εκατοντάδων χιλιάδων εφηβικών εκτρώσεων δεν είναι απλώς ένα κοινωνικό ζήτημα – είναι μια εθνική πληγή. Αντί να ενθαρρύνουμε τη μητρότητα και να δημιουργούμε ένα περιβάλλον που στηρίζει τη γέννηση και ανατροφή παιδιών, παρακολουθούμε τη νέα γενιά να οδηγείται στον τερματισμό της κύησης, συχνά χωρίς επαρκή ενημέρωση και υποστήριξη.

Η σεξουαλική άγνοια αναδεικνύεται ως κεντρικό πρόβλημα. Το αντισυλληπτικό χάπι, για παράδειγμα, χρησιμοποιείται στην Ελλάδα από μόλις το 3,2% των γυναικών, όταν ο αντίστοιχος μέσος όρος στην υπόλοιπη Ευρώπη αγγίζει το 22%. Παιδιά ενημερώνονται για το σεξ από φίλους, αρχίζοντας από την ηλικία των 10-12 ετών, χωρίς καθοδήγηση, χωρίς δομή, χωρίς καμία επιστημονική βάση. Η πρώτη σεξουαλική επαφή συχνά πραγματοποιείται από τα 11 έως τα 14, δημιουργώντας τεράστιο κίνδυνο ανεπιθύμητων εγκυμοσυνών και ψυχολογικών τραυμάτων.

Οι ψυχολογικές επιπτώσεις είναι εξίσου δραματικές: το 44% των γυναικών που έχουν κάνει έκτρωση παρουσιάζει νευρικές διαταραχές, ενώ το 25% χρειάζεται ψυχιατρική παρακολούθηση. Η σωματική και ψυχική υγεία των κοριτσιών μας τίθεται υπό διαρκή απειλή, την ώρα που η Πολιτεία αδυνατεί να θεσπίσει ένα ολοκληρωμένο σύστημα σεξουαλικής αγωγής.

Η λύση, όπως επισημαίνει ο κ. Ταντανάσης, δεν είναι μόνο εκπαιδευτική — είναι βαθιά πολιτισμική και θεσμική. Η συστηματική και επιστημονική διαπαιδαγώγηση, μέσα από σχολικά προγράμματα και ειδικά εκπαιδευμένους επαγγελματίες, είναι μονόδρομος. Οι γονείς από τη μεριά τους, συχνά νιώθουν αμήχανοι ή ανέτοιμοι να μιλήσουν στα παιδιά τους για το σώμα, τη σεξουαλικότητα και τις ευθύνες που τη συνοδεύουν.

Δεν μπορούμε να κλείνουμε άλλο τα μάτια. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να αντιμετωπίζουμε τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση ως ταμπού. Όταν η Ελλάδα κινδυνεύει να βρεθεί χωρίς νέους ανθρώπους στο μέλλον, είναι όχι απλώς κρίμα αλλά εθνική αυτοχειρία να αφήνουμε τα κορίτσια μας να στερούνται ενημέρωσης, να μένουν μόνα σε κρίσιμες αποφάσεις και να οδηγούνται στην άμβλωση ως τη μοναδική λύση.

Σε μια χώρα που θα έπρεπε να προστατεύει τη νεολαία της και να ενισχύει τη μητρότητα, η πραγματικότητα των χιλιάδων εφηβικών εκτρώσεων κάθε χρόνο μοιάζει με κραυγή απόγνωσης. Η ευθύνη βαραίνει όλους: την Πολιτεία, τους γονείς, την Εκπαίδευση, την κοινωνία στο σύνολό της.

Πόσες ακόμα κραυγές χρειάζονται για να ξυπνήσουμε;