Νέες αποκαλύψεις ρίχνουν φως σε ένα από τα σοβαρότερα σκάνδαλα κατασπατάλησης δημόσιου και ευρωπαϊκού χρήματος των τελευταίων ετών, αυτό των παράνομων αγροτικών επιδοτήσεων του ΟΠΕΚΕΠΕ. Στο επίκεντρο της υπόθεσης βρίσκεται ο γνωστός αγροτοσυνδικαλιστής Μύρων Χιλετζάκης, ο οποίος σύμφωνα με την ΕΛ.ΑΣ. φέρεται να είχε ρόλο «εγκεφάλου» στο οργανωμένο κύκλωμα εξαπάτησης του Οργανισμού.
Το σκάνδαλο δεν αφορά μόνο την εγκληματική δράση συγκεκριμένων προσώπων, αλλά εγείρει βαρύτατα ερωτήματα πολιτικής ευθύνης για την κυβέρνηση Μητσοτάκη, υπό την οποία ο ΟΠΕΚΕΠΕ μετατράπηκε – όπως αποδεικνύεται – σε ανεξέλεγκτο μηχανισμό εκταμίευσης χρημάτων χωρίς ουσιαστικούς ελέγχους.
Επιδοτήσεις… μετά θάνατον και κράτος σε αποσύνθεση
Σύμφωνα με τα στοιχεία της αστυνομικής έρευνας, ο Μύρων Χιλετζάκης είχε εξασφαλισμένη πρόσβαση σε τραπεζικούς λογαριασμούς μελών του κυκλώματος. Ανάμεσα σε αυτούς βρέθηκε και λογαριασμός προσώπου που είχε αποβιώσει το 2024.
Παρά τον θάνατό του, στον συγκεκριμένο λογαριασμό κατατέθηκαν:
20.467 ευρώ το 2024
16.759 ευρώ το 2025
όλα προερχόμενα αποκλειστικά από επιδοτήσεις του ΟΠΕΚΕΠΕ. Το συνολικό ποσό των 37.227 ευρώ πιστώθηκε ενώ ο «δικαιούχος» ήταν νεκρός, χωρίς κανέναν απολύτως έλεγχο από το κράτος.
Ακόμη πιο αποκαλυπτικό είναι ότι σχεδόν όλο το ποσό (35.889 ευρώ) αναλήφθηκε, στοιχείο που καταδεικνύει ότι το κύκλωμα είχε πλήρη επιχειρησιακή δυνατότητα και γνώση των διαδικασιών. Στην κατοικία του Μύρωνα Χιλετζάκη, μάλιστα, βρέθηκαν η αστυνομική ταυτότητα και η τραπεζική κάρτα του αποβιώσαντος.
Όλα αυτά συνέβαιναν σε ένα κράτος που διαφημίζει την «ψηφιοποίηση» και την «αριστεία».
Κράτος-θεατής και πολιτική ευθύνη
Ο ΟΠΕΚΕΠΕ υπάγεται άμεσα στο υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης. Το γεγονός ότι:
επιδοτήσεις καταβάλλονταν σε νεκρούς,
δηλώνονταν ανύπαρκτα χωράφια και κοπάδια,
και η δράση του κυκλώματος συνεχίστηκε ακόμη και μετά τη δημόσια αποκάλυψη της υπόθεσης,
δεν μπορεί να αποδοθεί απλώς σε «διοικητικά λάθη».
Πρόκειται για θεσμική αποτυχία με ξεκάθαρο πολιτικό αποτύπωμα, που βαραίνει την κυβέρνηση Μητσοτάκη και την ηγεσία του αρμόδιου υπουργείου.
Ο «Υπ’ αριθμόν 2», η σύζυγος-δικηγόρος και τα πλασματικά αγροτεμάχια
Σύμφωνα με τη δικογραφία, κεντρικό ρόλο στο κύκλωμα είχε και 42χρονος λογιστής, ο οποίος χαρακτηρίζεται ως «Υπ’ αριθμόν 2» της εγκληματικής ομάδας. Το 2025 δήλωσε την κατοχή 8 αγροτεμαχίων, χωρίς να διαθέτει ούτε τίτλους ιδιοκτησίας ούτε μισθωτήρια.
Την ίδια χρονιά, αίτηση ενίσχυσης υπέβαλε και η σύζυγός του, δικηγόρος, η οποία – σύμφωνα με την ΕΛ.ΑΣ. – κατατάσσεται στην ηγετική ομάδα του κυκλώματος. Στην αίτησή της δήλωσε 11 αγροτεμάχια, ιδιόκτητα και μισθωμένα, τα οποία επίσης δεν προέκυπτε ότι υπήρχαν ή της ανήκαν.
«Αόρατα» ζώα και επιδοτήσεις χωρίς παραγωγή
Η βασική μέθοδος απάτης του κυκλώματος, στο οποίο φέρεται να ηγείτο ο Μύρων Χιλετζάκης, ήταν η δήλωση τεράστιων αριθμών ζώων, ασύμβατων με κάθε πραγματική παραγωγική δυνατότητα.
Επτά αρχηγικά μέλη δήλωναν κοπάδια τέτοιου μεγέθους, που – όπως προέκυψε από τις διασταυρώσεις με τις κτηνιατρικές υπηρεσίες και τον οργανισμό «ΔΗΜΗΤΡΑ» – δεν θα μπορούσαν ποτέ να παράγουν τις αντίστοιχες ποσότητες κρέατος και γάλακτος.
Κι όμως, οι επιδοτήσεις καταβάλλονταν κανονικά.
Στρατολόγηση «αχυρανθρώπων» και κομματικό περιβάλλον
Η έρευνα αποκαλύπτει επίσης μαζική στρατολόγηση πολιτών χωρίς σχέση με τη γεωργία, οι οποίοι εμφανίζονταν ως δικαιούχοι επιδοτήσεων, ώστε να εκταμιεύονται χρήματα που κατέληγαν στους πραγματικούς ωφελημένους. Οι «αχυράνθρωποι» λάμβαναν ελάχιστα ποσά, ενώ το κύριο όφελος κατευθυνόταν στην ηγεσία του κυκλώματος.
Η συνολική εικόνα παραπέμπει σε παρακράτος επιδοτήσεων, το οποίο λειτούργησε μέσα σε ένα περιβάλλον πολιτικών γνωριμιών, συνδικαλιστικής ισχύος και διοικητικής ασυλίας.
Το ερώτημα που δεν απαντά η κυβέρνηση
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη οφείλει να απαντήσει ξεκάθαρα:
Πώς είναι δυνατόν ένα κύκλωμα με επικεφαλής τον Μύρωνα Χιλετζάκη να δρα επί χρόνια, να απομυζά ευρωπαϊκά κονδύλια εκατομμυρίων ευρώ και να μην εντοπίζεται;
Η υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ δεν είναι απλώς ένα σκάνδαλο απάτης.
Είναι σκάνδαλο διακυβέρνησης, που αποκαλύπτει πώς το δημόσιο χρήμα μπορεί να λεηλατείται όταν το κράτος επιλέγει να μην βλέπει.
Και όσο δεν αποδίδονται πολιτικές ευθύνες, το μήνυμα παραμένει σαφές:
η κατασπατάληση συνεχίζεται – αρκεί να γίνεται από τους «ημέτερους».
