Η υπόθεση της «επιστροφής ενός ενοικίου» εξελίχθηκε σε πρωτοφανές φιάσκο, φέρνοντας χιλιάδες πολίτες αντιμέτωπους με την πιο ωμή κυβερνητική κοροϊδία των τελευταίων μηνών. Άνθρωποι που περίμεναν ανάσα από τα δυσβάσταχτα ενοίκια είδαν στους λογαριασμούς τους 20, 30 ή 40 ευρώ, ενώ αρκετοί δεν πήραν ούτε ένα ευρώ. Κι όλα αυτά για ένα μέτρο που παρουσιάστηκε με πομπώδεις ανακοινώσεις ως “ανάσα στήριξης” αλλά κατέληξε να είναι μια λογιστική τρύπα επικοινωνίας.
Την ώρα που ο κόσμος περίμενε δικαιοσύνη και ουσιαστική βοήθεια από τα ενοίκια που έχουν εκτοξευτεί σε παράλογα ύψη, ο Κυριάκος Πιερρακάκης εμφανίστηκε με ανακοινώσεις περί “κανόνων”, “διορθώσεων” και “ευκαιριών” για να ξανασυμπληρωθεί σωστά το Ε1. Δηλαδή, αντί να αναλάβει ευθύνη για ένα μέτρο που δεν λειτουργεί, πέταξε το μπαλάκι στους πολίτες:
αν δεν πήρατε τα χρήματα που περιμένατε, φταίτε εσείς που δεν δηλώσατε σωστά το ποσό.
Μόνο που η πραγματικότητα δεν είναι τόσο βολική.
Δεν γίνεται χιλιάδες άνθρωποι να «έκαναν λάθος», δεν γίνεται οι περισσότεροι να παίρνουν ψίχουλα, δεν γίνεται να απαιτείται συνεχής “διόρθωση” για κάτι τόσο απλό. Αυτό που γίνεται —και φαίνεται ξεκάθαρα— είναι ότι το μέτρο σχεδιάστηκε πρόχειρα, λανσαρίστηκε ακόμη πιο πρόχειρα και εφαρμόστηκε με τρόπο που εκθέτει τον ίδιο τον υπουργό που το υπέγραψε.
Και ενώ ο κόσμος παλεύει να πληρώσει το νοίκι και περιμένει κάποια ουσιαστική στήριξη, ο Πιερρακάκης έχει στραμμένο το βλέμμα αλλού: Στην καρέκλα του Eurogroup.
Την ώρα που οι πολίτες μετρούν κέρματα για να καλύψουν μια βασική ανάγκη, ο υπουργός «τρέχει» την καμπάνια της υποψηφιότητάς του για τη θέση του Πασκάλ Ντόναχιου, μιλώντας για διεθνή φόρουμ, G7, ΔΝΤ και ευρωπαϊκές ισορροπίες. Την ώρα που οι οικογένειες βλέπουν χαρτζιλίκι 20 ευρώ ως βοήθεια, εκείνος χτίζει το προσωπικό του προφίλ με συναντήσεις κορυφής και πολιτικές πλάτες από το ΕΛΚ.
Το υποψιαζόμασταν αλλά τώρα είναι ολοφάνερο:
Για τον Πιερρακάκη, προτεραιότητα δεν είναι ο κόσμος που πληρώνει νοίκια-φωτιά. Προτεραιότητα είναι η καριέρα του.
Αντί να αναγνωρίσει ότι το μέτρο ήταν αποτυχημένο, αντί να βρει τρόπο να διορθώσει πραγματικά τις αδικίες, αντί να στηρίξει ουσιαστικά τον πολίτη — ο υπουργός δηλώνει υποψηφιότητα για μια από τις πιο ισχυρές θέσεις στην ευρωζώνη.
Και το μεγαλύτερο πρόβλημα;
Το κάνει ενώ η χώρα του παρακολουθεί αποσβολωμένη το επίδομα-φάντασμα που η ίδια η κυβέρνησή του ανακοίνωσε.
Η αντίφαση είναι προκλητική:
Από τη μία οι πολίτες βλέπουν τα χρήματα να εξαφανίζονται.
Από την άλλη ο υπουργός επιδιώκει να γίνει ο νέος «τσάρος» της ευρωζώνης.
Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί ο κόσμος νιώθει ότι τον έχουν πάρει στο ψιλό.
