Οι αγρότες κλιμακώνουν τον αγώνα τους, κι η κυβέρνηση Μητσοτάκη απαντά όχι με διάλογο, αλλά με μια καθαρά αυταρχική στρατηγική καταστολής. Αντί να αναλάβει τις ευθύνες της για την κατάρρευση της αγροτικής οικονομίας, επιστρατεύει εισαγγελείς, ΜΑΤ και ένα «plan B» που θυμίζει περισσότερο σχέδιο εκφοβισμού παρά δημοκρατική διαχείριση κοινωνικής διαμαρτυρίας.
Ο υπουργός Δικαιοσύνης Γιώργος Φλωρίδης, αντί να υπερασπιστεί το δικαίωμα στη διαμαρτυρία, εμφανίζεται να λειτουργεί ως μηχανισμός πίεσης στους αγρότες, έτοιμος να χαρακτηρίσει τις κινητοποιήσεις «ποινικό αδίκημα» και να ανοίξει τον δρόμο για συλλήψεις. Η κυβέρνηση δεν μιλά πια με τον κόσμο της υπαίθρου — του κουνά απειλητικά το δάχτυλο.
Η ΕΛ.ΑΣ. έχει αναπτυχθεί σε τελωνεία, λιμάνια και εναλλακτικές οδούς, λες και οι αγρότες αποτελούν απειλή για την εθνική ασφάλεια. Στην πράξη, το μόνο που απειλείται είναι η εικόνα του πρωθυπουργού, που βλέπει ακόμα ένα κοινωνικό μέτωπο να του γυρίζει την πλάτη. Αντί για λύσεις, η κυβέρνηση επιλέγει να περικυκλώσει με ασπίδες και κλούβες τους ανθρώπους που παράγουν την τροφή αυτού του τόπου.
Η κατάσταση φτάνει στο σημείο όπου ο Μητσοτάκης αναφέρεται σε ενισχύσεις «που φιλοδοξεί» να καταβάλει μέχρι τον Δεκέμβριο — ομολογώντας έτσι την ίδια του την αδυναμία. Όταν μια κυβέρνηση μιλά με ευχολόγια αντί για πράξεις, δείχνει πόσο βαθιά είναι η αποσύνδεσή της από την πραγματικότητα της κοινωνίας.
Οι αγρότες όμως δεν εκβιάζονται, δεν εκφοβίζονται και δεν σιωπούν. Κάθε μέρα που περνά, τα μπλόκα πυκνώνουν και το μήνυμα γίνεται πιο καθαρό: δεν θα φύγουν επειδή το θέλει ο Φλωρίδης, ούτε επειδή ο Μητσοτάκης φοβάται το πολιτικό κόστος. Θα φύγουν μόνο όταν υπάρξουν πραγματικές λύσεις — όχι αστυνομικά τελεσίγραφα.
Ακόμη και μέσα στην κυβέρνηση υπάρχουν πλέον φωνές που αντιλαμβάνονται ότι οδηγούνται σε πολιτική συντριβή. Αν δεν υπάρξει άμεση, ουσιαστική συνάντηση με εκπροσώπους από όλα τα μπλόκα, ο πρωθυπουργός θα βρεθεί αντιμέτωπος με μια κοινωνική σύγκρουση που ο ίδιος προκάλεσε.
Γιατί όταν μια κυβέρνηση προτιμά να «πνίξει» τις κινητοποιήσεις αντί να αντιμετωπίσει τις αιτίες τους, το μόνο που καταφέρνει είναι να πνιγεί η ίδια μέσα στην αλαζονεία της.
