Επιμένει να τον προσφωνο;yν σε ουδέτερο γένος: ” Τό Nemo”! Και δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει σε όλους τους τόνους ότι “δεν είναι άνδρας,ούτε γυναίκα”! Και ότι είναι ένα “μή δυαδικό άτομο”,κατά μεταφοράν του ” non binary” στην Ελληνική γλώσσα.

Άνοιξε εφέτος τον διαγωνισμό της Eurovision ,με λευκό νυφικό και με λευκή περούκα ,για να μας θυμίσει με ( σχεδόν) εμβληματικό τρόπο μια κυρίαρχη εικόνα της παρακμάζουσας Ευρώπης,όπου ,αντί ο αυτονοητος σεβασμος στην διαφορετικότητα να είναι δεδομένος- αλλά μέχρις εκεί- μετατρέπεται η διαστροφή σε πρότυπο και επιβάλλεται ως κανονικότητα!

Κατά τα άλλα πρόκειται για έναν νέο Ελβετό,με αναμφισβήτητο ταλέντο στην μουσική,που ξέρει να συνδυάζει την ράπ με την όπερα και να κάνει επιτυχίες.

Αυτό το ταλέντο του και αυτές οι επιτυχίες του,που του χάρισαν και το βραβείο στην περσινή διοργάνωση της Eurovision έπρεπε να είναι το κεντρικό σημείο αναφοράς στον ίδιο και όχι η ιδιαιτερότητά του.Γιατι στο κατω- κάτω να ενδιαφέρεται το κοινό της Ευρώπης για το τι κάνει ο κάθε καλλιτέχνης στο κρεβάτι του,αν δεν παραβιάζει τους ισχύοντες νομικούς κανόνες;

Και,όμως,όσοι θυμούνται την περσινή διοργάνωση,γνωρίζουν ότι τα φώτα της δημοσιότητας και η προσοχή των σχολιαστών πάσης φύσεως έπεσαν στον “μη δυαδικό χαρακτήρα” της σεξουαλικότητας του καλλιτέχνη και όχι στην αξία της μουσικής του δημιουργίας,που ήταν αρκετά αξιόλογη.

Συμπέρασμα: Και μετά αναρωτιούνται ωρισμενοι γιατί στις ΗΠΑ βγήκε ο Τραμπ,γιατί στην Ιταλία η Μελόνι και γιατί στην Γαλλία “καλπάζει” στις δημοσκοπήσεις ο “Εθνικός Συναγερμός”,είτε επιτραπεί στην Λεπέν να είναι υποψηφία,είτε την διαδεχθεί ο προστατευόμενός της Ζορντάν Μπαρντελά!