Ιερός Χρυσόστομος: Σήμερα 13 Νοεμβρίου τιμάται ο ένδοξος και πολυγραφότατος άγιος

Κοινοποίηση:
1

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, τη μνήμη του οποίου τιμά σήμερα 13 Νοεμβρίου η Εκκλησία, ο μεγάλος αυτός πατέρας και διδάσκαλος της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας γεννήθηκε στην Αντιόχεια το 347 μ.Χ.(κατά άλλους το 354 μ.Χ.). Πατέρας του ήταν ο στρατηγός Σεκούνδος και μητέρα του η Ανθούσα.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, γρήγορα έμεινε ορφανός από πατέρα, και η μητέρα του – χήρα τότε 20 ετών – τον ανέθρεψε και τον μόρφωσε κατά τον καλύτερο χριστιανικό τρόπο.

Ήταν ευφυέστατο μυαλό και σπούδασε πολλές επιστήμες στην Αντιόχεια – κοντά στον τότε διάσημο ρήτορα Λιβάνια – αλλά και στην Αθήνα, μαζί με τον αγαπημένο του φίλο Μέγα Βασίλειο (βλέπε 1 Ιανουαρίου).

Όταν αποπεράτωσε τις σπουδές του, επανήλθε στην Αντιόχεια και αποσύρθηκε στην έρημο για πέντε χρόνια, όπου ασκήτευε προσευχόμενος και μελετώντας τις Άγιες Γραφές.

Ασθένησε όμως και επέστρεψε στην Αντιόχεια, οπού χειροτονήθηκε διάκονος – το 381 μ.Χ., σε ηλικία 34 ετών – από τον Αρχιεπίσκοπο Αντιοχείας Μελέτιο. Αργότερα δε από τον διάδοχο του Μελετίου Φλαβιανό πρεσβύτερος σε ηλικία 40 ετών.

Κατά την Ιερατική του διακονία ανέπτυξε όλα τα ψυχικά του χαρίσματα, πύρινο θείο ζήλο και πρωτοφανή ευγλωττία στα κηρύγματα του. Έσειε και συγκλόνιζε τα πλήθη της Αντιόχειας και συγκινούσε τις ψυχές τους βαθύτατα.

Η φήμη του αυτή έφτασε μέχρι τη βασιλεύουσα και έτσι, την 15η Δεκεμβρίου 397 μΧ., με κοινή ψήφο βασιλιά Αρκαδίου και Κλήρου, έγινε Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης, κάτι που ο ίδιος δεν επεδίωξε ποτέ. Και από την θέση αυτή ο Ιερός Χρυσόστομος, εκτός άλλων, υπήρξε αυστηρός ασκητής και δεινός ερμηνευτής της Αγίας Γραφής, όπως φαίνεται από τα πολλά συγγράμματα του (διασώθηκαν 804, περίπου, ομιλίες του).

Έργο επίσης του Χρυσοστόμου είναι και η Θεία Λειτουργία, που τελούμε σχεδόν κάθε Κυριακή, με λίγες μόνο, από τότε μετατροπές.

Ο ιερός Χρυσόστομος κατά τη διάρκεια της πατριαρχείας του υπήρξε αδυσώπητος ελεγκτής κάθε παρανομίας και κακίας. Αυτό όμως έγινε αιτία να δημιουργήσει φοβερούς εχθρούς, και μάλιστα αυτήν την αυτοκράτειρα Ευδοξία, επειδή ήλεγχε τις παρανομίες της.

Αυτή μάλιστα, σε συνεργασία με τον τότε Πατριάρχη Αλεξαδρείας Θεόφιλο (ενός μοχθηρού και ασεβούς ανθρώπου), συγκάλεσε σύνοδο (παράνομη) από 36 επισκόπους (όλοι τους πνευματικά ύποπτοι και δυσαρεστημένοι από τον άγιο) στο χωριό Δρυς της Χαλκηδόνας και πέτυχε την καθαίρεση και εξορία του Αγίου σ’ ένα χωριό της Βιθυνίας.

Η απόφαση αυτή όμως, τόσο εξερέθισε τα πλήθη, ώστε αναγκάστηκε αυτή η ίδια η Ευδοξία να τον ανακαλέσει από την εξορία και να τον αποκαταστήσει στο θρόνο με άλλη συνοδική αθωωτική απόφαση (402 μ.Χ.). Αλλά λίγο αργότερα, η ασεβής αυτή αυτοκράτειρα, κατάφερε και πάλι να εξορίσει τον Άγιο (20 Ιουνίου 404 μ.Χ.) στην Κουκουσό της Αρμενίας και από κει στα Κόμανα, όπου μετά από πολλές κακουχίες και άλλες ταλαιπωρίες πέθανε το 407 μ.Χ.

Ο Μ. Ι. Γαλανός στον Συναξαριστή του, μεταξύ των άλλων, αναφέρει για τον Ιερό Χρυσόστομο, ότι υπήρξε και αναγνωρίζεται ως ο πιο άριστος και δημοφιλής διδάσκαλος της Χριστιανικής Εκκλησίας.

Κανένας δεν εξήγησε όπως αυτός, με τόσο πλούτο και τόση σαφήνεια τα νοήματα των θείων Γραφών, ούτε δε υπήρξε εφάμιλλός του στην ετοιμολογία, την απλότητα, αλλά και στη φλόγα και τη δύναμη της ρητορείας. Υπήρξε ρήτορας θαυμαστός, λογοτέχνης απαράμιλλος, βαθύτατος και διεισδυτικότατος, ψυχολόγος και καταπληκτικός κοινωνιολόγος με αίσθημα χριστιανικής ισότητας, χωρίς προνομιούχους, με καθολική αδελφότητα.

Ανήκει σ’ αυτούς που φαίνονται «ὡς φωστῆρες ἐν κόσμῳ» (Προς Φιλιππησίους, 6′ 15.). Δηλαδή σαν φωτεινά αστέρια μέσα στον κόσμο.

Να σημειώσουμε , ότι ο ιερός Χρυσόστομος πέθανε την 14η Σεπτεμβρίου, αλλά λόγω εορτής της υψώσεως του Τιμίου Σταυρού μετατέθηκε η εορτή της μνήμης του την 13η Νοεμβρίου.

Επίσης την 15η Δεκεμβρίου εορτάζουμε την χειροτονία του σε Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, την 27η Ιανουαρίου την ανακομιδή των λειψάνων του, αλλά η μνήμη του εορτάζεται και την 30η Ιανουαρίου μαζί με τον Μέγα Βασίλειο και τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο. Και τέλος την 26η Φεβρουαρίου εορτάζουμε την μνήμη της χειροτονίας του σε πρεσβύτερο.

Η Κάρα με αδιάφθορο το αριστερό αυτί βρίσκεται στη Μονή Βατοπεδίου Αγίου Όρους. Η δεξιά του Αγίου βρίσκεται αδιάφθορη στη Μονή Φιλοθέου Αγίου Όρους. Δύο τμήματα της αριστεράς του Αγίου βρίσκονται στη Μονή Μεγ. Λαύρας Αγίου Όρους και ένα τμήμα της στη Μονή Βαρλαάμ Μετεώρων.

Μεγάλο τεμάχιο κνήμης και τέσσερα τεμάχια του Αγίου βρίσκονται στη Μονή Παντοκράτορος Αγίου Όρους. Δάκτυλος του Αγίου βρίσκεται στη Μονή Δοχειαρίου Αγίου Όρους.
Αδιάφθορο μέρος του Αγίου βρίσκεται στη Μονή Μεγ. Μετεώρου. Αποτμήματα του Ιερού Λειψάνου του Αγίου βρίσκονται στις Μονές Ιβήρων Αγίου Όρους, Προυσού Ευρυτανίας και Κύκκου Κύπρου και στη Λαύρα Αγίου Αλεξάνδρου Νέβσκι Αγίας Πετρουπόλεως.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. δ’.
Ἡ τοῦ στόματός σου καθάπερ πυρσός ἐκλάμψασα χάρις, τὴν οἰκουμένην ἐφώτισεν, ἀφιλαργυρίας τῷ κόσμῳ θησαυροὺς ἐναπέθετο, τὸ ὕψος ἡμῖν τῆς ταπεινοφροσύνης ὑπέδειξεν. Ἀλλὰ σοῖς λόγοις παιδεύων, Πάτερ, Ἰωάννη Χρυσόστομε, πρέσβευε τῷ Λόγῳ Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Κοντάκιον
Ἦχος πλ. δ’. Τὴν ὑπὲρ ἡμῶν.
Ἐκ τῶν οὐρανῶν ἐδέξω τὴν θείαν χάριν, καὶ διὰ τῶν σῶν χειλέων, πάντας διδάσκεις, προσκυνεῖν ἐν Τριάδι τὸν ἕνα Θεόν, Ἰωάννη Χρυσόστομε, παμμακάριστε Ὅσιε, ἐπαξίως εὐφημοῦμέν σε· ὑπάρχεις γὰρ καθηγητής, ὡς τὰ θεῖα σαφῶν.

Κάθισμα
Ἦχος πλ. δ’. Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον.
Τὴν σοφίαν ἐξ ὕψους καταμαθών, καὶ τὴν χάριν τῶν λόγων παρὰ Θεοῦ, τοῖς πᾶσιν ἐξέλαμψας, ὡς χρυσὸς ἐν καμίνῳ, καὶ τὴν Ἁγίαν Τριάδα, Μονάδα ἐκήρυξας, τήν φιλάργυρον πλάνην, τοξεύσας τοῖς λόγοις σου· ὅθεν καὶ πρὸς ζῆλον, Βασιλίδα ἐλέγξας, ἀδίκως τῆς ποίμνης σου, ἀπελάθης μακάριε, Ἰωάννη Χρυσόστομε· πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν ἁγίαν μνήμην σου.

ΚΟΙΝΟΠΟΗΣΗ:

4 Σχόλια

  1. Η αλήθεια για την βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας
    Η υπερβολή ορισμένων και η αποσιώπηση γεγονότων οδηγεί στην ιστορική παραμόρφωση. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι
    τα γεγονότα του 391 μ.Χ. στην Αλεξάνδρεια. Η εικόνα που λανθασμένα δίδεται είναι ότι έως τότε η πόλη ήταν άθικτη και
    το ίδιο ίσχυε για το Μουσείο, την Βιβλιοθήκη και το Σήμα. Όλα αυτά υποτίθεται ότι παρέμεναν στην αρχική τους
    κατάσταση, όταν αιφνιδίως τα κατέστρεψε ο όχλος των χριστιανών υπό τις εντολές του επισκόπου Θεόφιλου.
    Η «Βιβλιοθήκη» της Αλεξάνδρειας αποτελούταν από τρία συγκροτήματα, υπό ενιαία διεύθυνση:
    -Την κεντρική βιβλιοθήκη(«βασιλική», «μεγάλη», «εσωτερική»).
    -Τις «αποθήκες».
    -Την «θυγάτηρ» βιβλιοθήκη.
    Στην κεντρική βιβλιοθήκη υπήρχαν 500.000 έως 700.000 τόμοι και στις άλλες δυο περίπου 50.000 τόμοι.
    Η πρώτη καταστροφή έπληξε τις βιβλιοθήκες το 48 π.Χ. Κατά τον «Αλεξανδρινό Πόλεμο», όπου οι ρωμαϊκές δυνάμεις
    του Ιουλίου Καίσαρα, πολιορκήθηκαν στην Αλεξάνδρεια από τις δυνάμεις του Πτολεμαίου ΙΓ’. Τότε ο Καίσαρ διέταξε να
    πυρποληθεί ο στόλος των αντιπάλων. Οι φλόγες όμως απλώθηκαν και στην πόλη της οποίας κατέστρεψαν ένα ένα τμήμα,
    καθώς και την βιβλιοθήκη. Κατά τον Σενέκα κάηκαν 40.000 τόμοι(De Anni Tranquillitate, IX5), κατά τον Ορόσιο
    400.000 τόμοι(«Historia Adversus Paganοs» 6.15.31), κατά τον Πλούταρχο η πυρκαγιά «κατέκαυσεν τας Μεγάλας
    Βιβλιοθήκας» («Καίσαρ», 49), ενώ κατά τον Αύλο Γέλλιο καταστράφηκαν 700.000 τόμοι, «από αμέλεια των
    στρατιωτών». Με τον αριθμό των 700.000 τόμων συμφωνεί και ο Αμμιανός Μαρκελλίνος(Μ. el-Abbadi, «The Life and
    Fate of the Ancient Library of Alexandria»). Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι η μεγάλη καταστροφή της κεντρικής
    βιβλιοθήκης έγινε κατά τον Αλεξανδρινό Πόλεμο. Επίσης και η αποθήκη καταστράφηκε, όντας στο λιμάνι…περί αυτού
    μας ομιλεί ο Δίων ο Κάσσιος. Ο Στράβων που έζησε στην Αλεξάνδρεια από το 24 έως το 20 π.Χ. περιγράφει στα
    «Γεωγραφικά» την πόλη και τα αξιόλογα κτήρια(Μουσείο, Σήμα, θέατρο, λιμάνι, ναούς) αλλά πουθενά δεν αναφέρει για
    την βασιλική βιβλιοθήκη. Άρα απέμεινε η «θυγάτηρ βιβλιοθήκη» στο Σεράπειον και η βιβλιοθήκη στο Καισάρειον
    Οι καταστροφές στην Αλεξάνδρεια δεν σταμάτησαν εδώ. Το 215 μ.Χ. ο Καρακάλλας κατέστειλε εξέγερση στην πόλη και
    επέβαλε πολλά αντίποινα, με αποτέλεσμα να πληγεί το Βρούχειον.
    Το 265 μ.Χ. ο Γαλλιηνός εξεστράτευσε στην Αίγυπτο, και κατέστειλε στάση του επάρχου της. Στην Αλεξάνδρεια έγιναν
    μάχες με επιπτώσεις στο «Καισάρειον».
    Το 272 μ.Χ. ο Αυρηλιανός κυρίευσε την Αλεξάνδρεια με αποτέλεσμα πολλές καταστροφές.
    «Λίγα χρόνια αργότερα ήρθε η σειρά της Αλεξάνδρειας. τότε έρχεται πραγματικά το τέλος της μεγάλης βιβλιοθήκης,
    κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης ανάμεσα στη Ζηνοβία και τον Αυρηλιανό, οπότε, όπως γράφει ο Αμμιανός, Η
    Η αλήθεια για την βιβλιοθήκη της… – Παρατηρητήριο Ελληνοφώνων Γρ… file:///C:/Users/Γιάννης/Documents/ARXEIA/DOWNLOADS/Η αλήθεια…
    1 από 3 8/11/2019, 9:43 π.μ.
    Αλεξάνδρεια έχασε τη συνοικία (amisit regionem) «quae Bruchion appellabatur, diuturnum praestantium hominum
    domicilium» (XXII, 16, 15)» όπως μας πληροφορεί ο ιστορικός Κανφόρα Λουτσιάνο [«Η Χαμένη Βιβλιοθήκη της
    Αλεξάνδρειας», Αλεξάνδρεια, Αθήνα 1990, σελ. 202].
    Αλλού διαβάζουμε:«Το τέλος της βιβλιοθήκης έφτασε ίσως το 270 μ.Χ. ή εκεί γύρω, όταν ο αυτοκράτορας Αυρηλιανός,
    καταπνίγοντας την εξέγερση του βασιλείου της Παλμύρας, έδωσε λυσσαλέες μάχες στην Αλεξάνδρεια. Τότε
    ισοπεδώθηκαν τα ανάκτορα, και πιθανόν μαζί τους και η βιβλιοθήκη» Λιονέλ Κασσόν, [«Οι βιβλιοθήκες στον αρχαίο
    κόσμο», εκδ. ΜΙΕΤ, Αθήνα 2006, σελ. 81].
    Και αλλού: «Το θλιβερό τέλος της βιβλιοθήκης, σύμφωνα με τον Canfora, το έφεραν οι πόλεμοι του αυτοκράτορα
    Αυρηλιανού (κυβέρνησε 270-275) με τη Ζηνοβία, τη βασίλισσα της Παλμύρας, όταν καταστράφηκε στην Αλεξάνδρεια
    και το τμήμα της πόλης Βρουχείον μαζί με το παλαιό βασιλικό ανάκτορο (Ammianus Marcellinus 22,16.15)».
    Χόρστ Μπλανκ [«To Βιβλίο στην Αρχαιότητα», εκδ. Παπαδήμα, Αθήνα 1994, σελ. 192].
    Άρα συμπεραίνουμε ότι η κεντρική βιβλιοθήκη είχε καταστραφεί ολοκληρωτικά κατά την εκστρατεία του Αυρηλιανού.
    Πάμε να δούμε πως συνδέουν κάποιοι αδαείς τον επίσκοπο Θεόφιλο, με την καταστροφή της βιβλιοθήκης. Η σύνδεση
    αυτή γίνεται ένας πολύ μεταγενέστερος ιστορικός ο Γιββών, συνέδεσε την βασιλική βιβλιοθήκη με την βιβλιοθήκη του
    Σεραπείου, όπως μας παρατηρεί ο Κανφόρα Λουτσιάνο, «Η Χαμένη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας», 1990, σελ. 122].
    Διότι αν είχε κάνει ο Γίββων τον κόπο να μάθει ελληνικά και να μελετήσει σοβαρά το αντικείμενό του, θα ήξερε ότι ήταν
    γνωστή αυτή η διάκριση των δύο βιβλιοθηκών. Όπως, για παράδειγμα, γράφει ο Επιφάνειος:
    «Και ούτως αι βίβλοι εις ελληνίδα εκτεθείσαι απετέθησαν εν τη πρώτη βιβλιοθήκη τη εν τω βρούχιω οικοδομηθείση. Έτι
    δε ύστερον και ετέρα εγένετο βιβλιοθήκη εν τω Σεραπίω μικροτέρα της πρώτης, ήτις και θυγάτηρ ωνομάσθη αυτής»
    [Επιφάνιος, «Περί μέτρων και σταθμών», PG 43, 256Β.]
    Κατά συνέπεια ο Γιββών δεν μπορούσε να ξεχωρίσει ότι άλλο το «Μουσείο», άλλο η βασιλική βιβλιοθήκη(βιβλιοθήκη
    Αλεξάνδρειας), άλλο ο ναός του Σέραπι και άλλο η πολύ μικρή βιβλιοθήκη δίπλα από τον ναό του Σέραπι. Ο Κανφόρα
    Λουτσιάνο, «Η Χαμένη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας», σελ. 83] γράφει: «Τα γεγονότα επί Θεοφίλου όμως, όπως είναι
    γνωστό, συνδέονται μόνο με τον Ναό του Σέραπι και όχι με την βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας ή με την βοηθητική
    βιβλιοθήκη δίπλα στο Σεραπείο για την οποία δεν υπάρχουν μαρτυρίες για την καταστροφή της. Εξάλλου, ο ναός του
    Σέραπι βρισκόταν νοτιοδυτικά της κύριας βιβλιοθήκης και σε αρκετά μεγάλη απόσταση». Εκείνη λοιπόν, την περίοδο το
    390-1 μ.Χ. υπήρχαν συγκρούσεις μεταξύ «ειδωλολατρών» και χριστιανών στην Αλεξάνδρεια(με απώλειες για τους
    χριστιανούς αλλά αυτό ουδείς το λέει) και οι πρώτοι είχαν οχυρωθεί στο ναό του Σέραπι. Η ιστορικός Dzielska Maria
    [«Υπατία, η Αλεξανδρινή, εκδ. Ενάλιος, Αθήνα 1997, σελ. 150-155»] γράφει: «Μια ομάδα Αλεξανδρινών ειδωλολατρών,
    των οποίων ο αριθμός ήταν ακόμα σημαντικός, οχυρώθηκε μέσα στον ναό και άρχισε να επιτίθεται στους πολιορκητές
    χριστιανούς. Αυτό έδωσε στον Θεόφιλο την ευκαιρία να στραφεί στις πολιτικές και στρατιωτικές αρχές για βοήθεια. Το
    ζήτημα τερματίστηκε με ένα διάταγμα του αυτοκράτορα που ανάγκασε τους ειδωλολάτρες να εγκαταλείψουν τον ναό,
    ανακήρυξε μάρτυρες τους σκοτωμένους χριστιανούς και παρέδωσε το Σεραπείο στην εκκλησία […] Ξέρουμε […] δυο
    Αλεξανδρινούς γραμματικούς που πήραν μέρος στην άμυνα του Σεραπείου […] Ο Αμμώνιος […] και ο Ελλάδιος […]
    Στην Κωνσταντινούπολη, όπου κατέφυγαν μετά τις ταραχές του 391-392, αναπολούσαν και οι δύο με θλίψη τα γεγονότα
    της Αλεξανδρείας […] Από την πλευρά του, ο Ελλάδιος επαιρόταν ότι είχε σκοτώσει εννέα χριστιανούς στις συγκρούσεις
    των δρόμων».
    Συμπέρασμα: Η βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας δεν είχε καμία σχέση με τον ναό του Σέραπι, άλλωστε η βιβλιοθήκη είχε
    καταστραφεί η μάλλον είχαν καταστραφεί ολοκληρωτικά όλοι οι τόμοι της το 270 μ.Χ. κατά την εκστρατεία του
    Αυρηλιανού. Ο Θεόφιλος και οι χριστιανοί στα γεγονότα του 391 μ.Χ. δεν είχαν καμία σχέση με την ήδη κατεστραμμένη
    βιβλιοθήκη, αλλά με πολιορκία τον ναό του Σέραπι, όπου ήταν οχυρωμένοι «ειδωλολάτρες» οι οποίοι είχαν σκοτώσει
    κάποιους χριστιανούς.
    Για την βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας υπάρχει και μια ιστορική άποψη ότι συνέχισε να υπάρχει στο Βυζάντιο και ότι
    καταστράφηκε από τους Άραβες το 642 μ.Χ.
    Ο Αβδούλ Λατίφ που επισκέφτηκε την Αλεξάνδρεια το 1200 μ.Χ. γράφει: «Εδώ βρισκόταν η βιβλιοθήκη που πυρπόλησε
    ο Άμρ, με διαταγή του Ομάρ» [«Journey to Egypt»].
    Ο Ίμπν Κιφτί στο «Ιστορία σοφών ανδρών» γράφει ότι ο κατακτητής της Αλεξανδρείας Άμρ ρώτησε τον χαλίφη Ομάρ τι
    να κάνει τα βιβλία που βρήκε στην πόλη. Και ο Ομάρ του απάντησε: «αν το περιεχόμενο τους δεν αντιτίθεται προς του
    Κορανίου, μας είναι άχρηστα. Εάν αντιτίθεται, μας είναι ανεπιθύμητα. Συνεπώς να τα καταστρέψετε».

  2. Μαθών δέ τήν Φοινίκην ἔτι περί τάς τῶν δαιμόνων τελετάς 330 μεμηνέναι, ἀσκητάς μέν ζήλῳ
    θείῳ πυρπολουμένους συνέλεξε, νόμοις δέ αὐτούς ὁπλίσας βασιλικοῖς κατά τῶν εἰδωλικῶν ἐξέ
    τεμενῶν.»
    Και στη συνέχεια αναφέρεται σε μια σχετική χορηγία που ανέλαβε από γυναίκες για αυτές τις
    πράξεις. Τί μας λέει όμως εδώ ο Θεοδώρητος ; Στην ουσία λέει πως αφού έμαθε ότι στην Φοινίκη
    έγιναν δαιμονικές τελετές (παγανιστικές δηλαδή), ο Ιωάννης (που αναφέρεται πιο πάνω) μάζεψε
    όχλο και τους έστειλε να καταστρέψουν τους ειδωλολατρικούς ναούς. Βλέπετε πουθενά να
    αναφέρεται η Έφεσος και ο ναός της Αρτέμιδος; Μπορείτε να την διαβάσετε εδώ την
    Εκκλησιαστική Ιστορία και να το συμπεράνετε και μόνοι σας, ότι το βασικότερο επιχείρημα (από
    την ελληνική πλευρά) για την καταστροφή του ναού, δεν υφίσταται. Παρ’όλα αυτά δεν πρέπει να
    παίρνουμε καν τα λόγια του Θεωδορήτου ως δεδομένα. Όπως πολύ σωστά επισημαίνει η Averil
    Cameron στο βιβλίο της «Η Ύστερη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία» είναι πολύ δύσκολο να βγάλεις
    αντικειμενικά συμπεράσματα από ιστορικούς εκείνης της εποχής, χριστιανούς αλλά και εθνικούς
    (όπως ο Ζώσιμος), οι οποίοι παρά την προφανέστατη συνεισφορά τους στην ιστοριογραφία της
    Ύστερης αρχαιότητας, δεν παύουν με κάθε αφορμή να υπερ-θριαμβολογούν για τα κατορθώματα
    των ομοθρήσκων τους (κατορθώματα που πολλές φορές αποδεικνύεται ότι είναι και στην ίδια τη
    φαντασία των συγγραφέων).
    Παρόλα αυτά πρέπει να επισημάνουμε την πραγματική πηγή της όλης ιστορίας, που είναι μία
    φράση του Πατριάρχη Πρόκλου της Κωνσταντινουπόλεως στο έργο του Orationes ac
    Κατέστρεψε στ’αλήθεια τον Ναό της Αρτέμιδος ο Ιωάννης ο Χρυσόστομ… https://www.ellinikahoaxes.gr/2017/02/25/ephesos-katastrofi-tou-naou-a
    5 από 8 5/11/2019, 7:38 μ.μ.
    Homiliae (LXV, col. 832) , στο δεύτερο τέταρτο του 5ου αιώνα, και λέει το εξής : (Johannes) In
    Epheso, artem Midae nudavit μτφ : Ο Ιωάννης στην Έφεσο κατέστρεψε την τέχνη του Μίδα (και
    παροτρύνει – ο Πρόκλος – στη συνέχεια να καταστραφούν και άλλοι ναοί εθνικών).
    Η τέχνη του Μίδα παραπέμπει εμμέσως και μετά βίας στον Ναό της Αρτέμιδος, καθώς θεωρείται ότι
    ήταν δωρεά από τον ομώνυμο Φρύγα Βασιλιά (ήταν όμως η μόνη;) και από αυτήν την έμμεση
    παραπομπή διαπιστώνεται η καταστροφή του ναού. Ωστόσο, πέρα από την ημιαναφορά του
    Πρόκλου, έχουμε κι άλλα κωλύματα. Απ’όσο έχουμε συμπεράνει οι υποτιθέμενες ενέργειες του
    Ιωάννη τοποθετούνται κατά την περίοδο της εξορίας του από τον Αρκάδιο (περίπου στο 401 μ.χ ).
    Ωστόσο το 399 ο Αρκάδιος ανακαλεί τις προηγούμενες αντιεθνικές διατάξεις με αυτοκρατορικό
    διάταγμα στο οποίο υποστηρίζει ότι «τυχόν τέτοια δικαιολογητικά έγγραφα πρέπει ν’ αποσπασθούν
    από τα χέρια των καταστροφέων και να μας επιστραφούν» («Ιουστινιάνειος Κώδιξ» 1. 11.
    3) και «Όπως ακριβώς απαγορεύσαμε τις θυσίες, έτσι επιθυμούμε να διατηρηθούν τα διακοσμητικά
    στοιχεία των δημοσίων κτιρίων», «Θεοδοσιανός Κώδιξ, 16, 10, 15».
    Πάλι αντιφάσκουν οι πηγές που παρατίθενται υπέρ των καταστροφών που προκάλεσε ο Ιωάννης ο
    Χρυσόστομος. Συμπεραίνουμε δηλαδή από μία έμμεση αναφορά ότι κατέστρεψε τον Ναό της
    Αρτέμιδος και αμφισβητούμε τα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι ακριβώς εκείνη τη χρονική στιγμή
    όχι μόνο ο Ναός ήταν ένα ερείπιο (που ίσως πέρα από μικρές προσπάθειες να μην είχε
    ανοικοδομηθεί ποτέ ξανά), αλλά κι ότι είχαν βγει αυτοκρατορικά διατάγματα που επιζητούσαν την
    λήξη οποιασδήποτε σχετικής λεηλασίας στα αρχαία μνημεία. Εκτός αυτού ο Προυδέντιος γύρω στο
    400 και ο χριστιανός ποιητής Παυλίνος Νόλης, επισημαίνουν ότι εδώ και πολύ καιρό η Άρτεμις,
    δεν βρισκόταν στον Ναό και την είχε εκδιώξει εδώ και καιρό ο Ιωάννης (Poem XIX.95) , ο
    Απόστολος προφανώς, καθώς για αυτόν μιλάει παραπάνω , μη γνωρίζοντας ακόμα την
    παρερμηνεία του Πρόκλου που θα γραφτεί σε 20κάτι χρόνια από το έργο του.
    Τέλος πρέπει να σχολιάσουμε και το κείμενο του Κυρίλλου Αλεξανδρείας , τις Ομιλίες (XI) , οι
    οποίες, έχει αποδειχθεί, ότι γράφτηκαν τον 10ο αιώνα μ.χ, το οποίο σχολιάζει και ο συγγραφέας
    Κατέστρεψε στ’αλήθεια τον Ναό της Αρτέμιδος ο Ιωάννης ο Χρυσόστομ… https://www.ellinikahoaxes.gr/2017/02/25/ephesos-katastrofi-tou-naou-a
    6 από 8 5/11/2019, 7:38 μ.μ.
    του βιβλίου που δίνεται ως πηγή στην αγγλική wikipedia (η αυτοαναίρεση που λέγαμε).
    Συγκεκριμένα εγκωμιάζοντας την Παναγία κατηγορεί τον Χρυσόστομο ότι » Νίκησε του δαίμονες
    και κατέστρεψε των Ναό της Αρτέμιδος» . Εάν το «κατηγορεί» στο συγκεκριμένο σημείο έχει την
    επικριτική σημασία που συνηθίζει να έχει, μπορούμε να πούμε ότι ούτε στο ελάχιστο δεν θα
    έμοιαζε με τον πραγματικό Κύριλλο (προφανώς οι φιλόλογοι έχουν τοποθετήσει το κείμενο στον
    10ο αιώνα με πολύ πιο πρακτικούς τρόπους, απ’ ότι εμείς αυτήν τη στιγμή). Γιατί όμως το
    υποστηρίζουμε αυτό; Ο Κύριλλος γενικά δεν ήταν και η πιο μετριοπαθής προσωπικότητα της
    εποχής του. Πιστεύεται (και κατηγορείται ακόμα κι από χριστιανούς) ότι ήταν υπεύθυνος για τη
    δολοφονία της Υπατίας το 415 μ.χ και ότι συμμετείχε στην καταστροφή του Σεραπείου της
    Αλεξάνδρειας .
    Συμπερασματικά λοιπόν μπορούμε να πούμε δίχως κανέναν φόβο ότι ο παραπάνω ισχυρισμός, ότι
    δηλαδή ο Ναός της Αρτέμιδος στην Έφεσο καταστράφηκε από τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο, δεν
    μπορεί να επιβεβαιωθεί. Η ιστορία για την καταστροφή του, προέρχεται από την συνένωση
    ανόμοιων ιστοριών (και μερικές φορές ιστοριών που μιλάνε για άλλο πρόσωπο) η οποία οδηγεί σε
    εντελώς παράλογα συμπεράσματα. Το τελικό αποτέλεσμα αποτελείται από την καταστροφή του
    ναού, από τον όχλο που τον χρηματοδότησαν οι χήρες της Μικράς Ασίας κι από το υπέρτατο
    επιχείρημα, ότι το έχει πει ο Θεοδώρητος (που τελικά δεν το έχει πει). Ο ναός της Εφέσου στη
    συνέχεια λεηλατήθηκε όχι από κάποιον καθοδηγούμενο χριστιανικό όχλο, αλλά από τους ίδιους
    τους κατοίκους της περιοχής, όπου πήραν τα μάρμαρα του ναού και τα έκαναν ασβέστη (όπως
    εξ’άλλου γινόταν μέχρι και τον 19ο αιώνα σε όλη την Ελλάδα). Ο Ιουστινιανός τον 6ο αιώνα πήρε
    από τον ήδη ερειπωμένο ναό κάποιους κίονες και ίσως κάποια ειδώλια, και τα ενσωμάτωσε στην
    Αγία Σοφία και ίσως στο Ιερό Παλάτιο. Από τη σημερινή σκοπιά μπορεί να μας φαίνεται ως
    βάρβαρο και απεχθές, αλλά τότε ,ίσως απλά να επιθυμούσαν χριστιανοί μεν, να κοσμήσουν τα νέα
    τους κτήρια με έργα δε που ήξεραν ότι κάποτε ήταν σπουδαίας ομορφιάς.

  3. Το σχόλιο μου αναφέρεται σε facts και είναι απαράδεκτο να μην
    το δημοσιευεις γιατί πιθανόν τσούζι, μα είναι η απόλυτη ΑΛΉΘΕΙΑ!!!

  4. Μας βρίζουν, μας σφάζουν, αλλά εμείς τους υμνούμε!
    .
    «Κι αν ακόμη φονεύση κάποιος κατά το θέλημα του Θεού, ο φόνος αυτός είναι από κάθε
    φιλανθρωπία καλύτερος, ενώ αν κάποιος από λύπη δείξει ευσπλαχνία και φιλανθρωπία, παρά
    το θέλημα του Θεού, θα μπορούσε η φειδώ αυτή να αποβή πιο μιαρή από οιοδήποτε φόνο»(!). .
    .
    Νοσηρό και διαστροφικό ιδεολόγημα, το οποίο επιδέξια οδηγούσε στο σύνθημα, κάτω από το
    οποίο καμουφλαρίστηκαν (μέσα από τη χριστιανική θρησκεία), τα πιο βάρβαρα, πρωτόγονα
    ένστικτα και το οποίο ήταν: «σε σκοτώνω για να σε σώσω», διότι όλοι οι μη χριστιανοί
    εθεωρούντο άπιστοι, ειδωλολάτρες, μιαροί και αμαρτωλοί!
    .
    Και οι… οδηγίες αφανισμού των αντιφρονούντων έρχονται κατ’ ευθείαν από την “Αποκάλυψη του Ιωάννη”:
    «Τοις δε δειλοίς και απίστοις… και ειδωλολάτρες… το μέρος αυτών εν τη λίμνη τη καιομένη πυρί
    και θείω… (η θέση τους είναι στη λίμνη που καίει με φωτιά και θειάφι)» (Αποκ. ΚΑ΄ 2-15).
    .
    Ο εβραιόφρων σε ένα σκοταδιστικό και συνάμα εμπρηστικό ανθελληνικό του παραλήρημα, έλεγε:
    «Αν στα ενδότερα (των ελληνικών σκέψεων) κοιτάξεις, θα δεις τέφρα και σκόνη και υγιές ουδέν,
    αλλά τάφος ανεωγμένος ο λάρυγξ αυτών (των ελλήνων φιλοσόφων!), τα πάντα δε γεμάτα
    ακαθαρσίες και ιχώρ (αίμα) και πάντα τα δόγματα αυτών βρίθουν σκωλήκων…
    Αυτά γέννησαν και αύξησαν οι Έλληνες, από των φιλοσόφων λαβόντες…
    Ημείς δε, ού παραιτούμεθα της κατ’ αυτών μάχης»
    Εις Άγιον Ιωάννην τον Ευαγγελιστή (Ομιλία ΞΣ΄59.369.12-370.11).
    .
    Επτακόσιες χιλιάδες, έως και δύο εκατομμύρια κατά τους νεώτερους υπολογισμούς, «δαίμονες»,
    δηλ τόμοι βιβλίων, κατοικούσαν μέσα στη μεγαλύτερη βιβλιοθήκη της αρχαιότητας, στο «επικατάρατον Σεράπειον», την οποία αφανιστικά εξάγνισε με τη συνδρομή και του Πατριάρχη Αλεξανδρείας
    «άγιου» Κύριλλου, ο οποίος το 391 μ. Χ. πυρπόλησε και κατέστρεψε αυτόν τον πραγματικό
    ναό του πνεύματος, με τους ανυπολόγιστης αξίας πνευματικούς θησαυρούς,
    που έφερε την επιγραφή «ΨΥΧΗΣ ΙΑΤΡΕΙΟΝ»!
    .
    Αυτός ο ιεράρχης είναι που το 401 μ. Χ., διέταξε και την ολοσχερή καταστροφή του ναού
    της Αρτέμιδος στην Έφεσο, το μεγαλύτερο και μεγαλοπρεπέστατο από τα επτά
    θαύματα του κόσμου οι μαρμάρινοι κοίονες του ήταν 20 μέτρα ύψος!,
    τότε που «ασκητάς πυρπολούμενους από ζήλον θεού συνέλεξε
    (μάζεψε φανατισμένους καλόγερους) … και κατά των ειδωλικών έπεμψε ιερών…»(!)
    .
    Στη συνέχεια αναδείχθηκε μέγας διώκτης των ελληνικών αγαλμάτων και κάθε
    ναού ή οικοδομήματος που είχε σχέση με την ελληνική παιδεία και θρησκεία.

Comments are closed.