Οι φωτογραφίες που δημοσιεύονταν ήταν ενθαρρυντικές για τον κόσμο και την παγκόσμια ειρήνη. Γερμανοί στρατιώτες πόζαραν στον φακό κατά την διάρκεια σεμιναρίων για την ομαλή επανένταξή τους μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο στην κοινωνία, μαθαίνοντας την ανατομία του αλόγου ή μελισσοκομική.
Ήταν το άνθος του γερμανικού έθνους που προσπαθούσε να συνέλθει μετά την ήττα και να συμβιβαστεί με τους επαχθείς όρους που τους επέβαλλαν οι Αγγλογάλλοι νικητές.
Η χώρα του Sebastian Bach ήταν αναγκασμένη να περιορίσει τον άλλοτε πανίσχυρο στρατό της σε μόλις 100.000 στρατιώτες και 4.000 αξιωματικούς με ελεγχόμενο οπλισμό. Έτσι, οι αλαζόνες Άγγλοι και οι ρομαντικοί Γάλλοι θα είχαν το κεφάλι τους ήσυχο αφού είχαν μόλις ακινητοποιήσει τον μεγαλύτερο στρατιωτικό οδοστρωτήρα της Δύσης με τη Συνθήκη των Βερσαλλιών.
Η ειρήνη ώστόσο αποδείχτηκε μια πολύ σύνθετη υπόθεση για να την διαχειριστούν Αγγλογάλλοι γερασμένοι πολιτικοί, ενώ οι Γερμανοί δεν διέθεταν μακρά δημοκρατική παράδοση στους πολιτικούς θεσμούς τους. Εκεί, ανέλαβε ο Hans von Seeckt, μια παλιά καραβάνα του γερμανικού στρατού, να χειραγωγήσει με καταπληκτική ευλάβεια τα ήσυχα νερά της συμφωνηθείσας ειρήνης για να αναστήσει την αποσαθρωμένη γερμανική μηχανή. Η παραπλάνηση των δυτικών παρατηρητών θα ήταν απόλυτη.
Εκείνες οι φωτογραφίες που έδειχναν τους στρατιώτες να ποζάρουν στα σεμινάρια ήταν μια καλοστημένη προπαγάνδα για να ξεγελαστούν οι Αγγλογάλλοι καθώς στην πραγματικότητα οι στρατιώτες που πόζαραν βρίσκονταν σε σκληρά στρατιωτικά γυμνάσια που τους μετέτρεπαν σε πρώτης τάξεως πολεμικές μηχανές μέρα με την μέρα. Δεν υπήρξαν ποτέ μελίσσια.
Ο γηραιός Hans von Seeckt λέγεται ότι ήταν εκνευριστικά λιγομίλητος γι’ αυτό και κέρδισε το προσωνύμιο «σφίγγα». Νοσταλγός του παλιού αυτοκρατορικού καθεστώτος και ένας από τους ικανότερους αξιωματικούς του Κάιζερ τις καλές δοξασμένες μέρες αφού μπόρεσε να σακατέψει οποιαδήποτε αντίπαλη στρατιά βρέθηκε μπροστά του στο ανατολικό μέτωπο στα χρόνια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ως στρατιωτικός σύμβουλος του Οθωμανικού Στρατού στα τέλη του Α’ ΠΠ δεν δίστασε να υποστηρίξει την γενοκτονία των Αρμενίων καθώς έτσι ισχυριζόταν πως θα επιτυγχάνονταν η επιχειρησιακή αποτελεσματικότητα του οθωμανικού στρατού καθώς θα ήταν εθνικά ομογενοποιημένος δίχως τις διαλυτικές επιδράσεις αλλοεθνών (Κούρδοι, Αρμένιοι κτλ).
Όταν τελείωσε ο πόλεμος δεν πίστευε στην ειρήνη αποσκοπώντας στην προετοιμασία για τον επόμενο πόλεμο. Η πανουργία που επέδειξε στην διαδικασία του επανεξοπλισμού και εκπαίδευσης του νέου στρατού είναι παροιμιώδης. Από το 1919 μέχρι το 1926 ανέλαβε την αρχηγία του μικροσκοπικού Γερμανικού στρατού (Reichswehr) καταφέρνοντας με γρήγορα και έξυπνα βήματα να συγκεντρώνει τους καλύτερους αξιωματικούς για να οργανώσει τον επιτελικό του πυρήνα. Βέβαια, όσο έξυπνος και ικανός να ήσουν αν ήσουν Εβραίος κοβόσουν χωρίς δεύτερη κουβέντα, κατά παράβαση του γερμανικού Συντάγματος που απαγόρευε τις θρησκευτικές διακρίσεις.
Οι περιορισμοί που επέβαλλαν οι σύμμαχοι έπρεπε να εφαρμοστούν μόνο στα χαρτιά, ενώ ο Seeckt θα προμήθευε υλικό και ανθρώπους για τον γερμανικό επανεξοπλισμό, αφήνοντας τους Γάλλους να αγνοούν τα μεγέθη και τα μέταλλα που είχε στην διάθεσή της η Γερμανία. Φυσικά στους Γερμανούς πολιτικούς δεν έπεφτε λόγος. Ο Seeckt είχε μετατρέψει τον στρατό σε κράτος εν κράτει που δεν υπάκουγε στην δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση έχοντας την δική του ατζέντα. Όταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας τον είχε ρωτήσει: “Χανς, μπορώ να βασιστώ στον στρατό;” ο Seeckt του απάντησε: “δεν ξέρω αν μπορείς να βασιστείς εσύ αλλά ξέρω ότι υπακούει στις εντολές μου”.
Οι ξένοι παρατηρητές επεδείκνυαν χαρακτηριστική ανοχή ίσως και άγνοια για τις εξελίξεις ακόμα και όταν οι άνθρωποι του Seeckt εκτελούσαν όσους πληροφορούσαν την Επιτροπή Ελέγχου για τις παραβάσεις της Συνθήκης των Βερσαλλιών. Όσο εκ των αξιωματικών ήταν αφοσιωμένοι στην νόμιμα εκλεγμένη δημοκρατική κυβέρνηση επιθυμώντας την διατήρηση της ειρήνης δεν είχαν μέλλον στον στρατό.
Οι στρατιώτες εκπαιδεύονταν στον αντιαεροπορικό πόλεμο, στις αντιαρματικές τακτικές μάχης, χρησιμοποιώντας ξύλινα όπλα αντί για πραγματικά έτσι ώστε να δίνουν την εντύπωση ειρηνικών δραστηριοτήτων στους ξένους ελεγκτές. Επειδή ακόμα η Γερμανία δεν μπορούσε να διαθέτει τεθωρακισμένα άρματα οι τεχνικοί κατασκεύαζαν οχήματα που έμοιαζαν με τανκς ώστε να χρησιμοποιούνται στις ασκήσεις προσομοίωσης. Όσοι οπλίτες υπέπιπταν σε κάποιο ελαφρύ έστω αδίκημα τιμωρούνταν με το να τραγουδούν με τις ώρες λουθηρανικούς ύμνους κάτω από ένα κρεβάτι. Μέσα από αυτές τις δραστηριότητες ξεπήδησαν οι δεινοί και πολλοί αιμοσταγείς ηγέτες της Wehrmacht κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Και επειδή ένας πόλεμος χρειάζεται και καλούς συμμάχους ο Seeckt αν και απεχθανόταν τον κομμουνισμό ωστόσο δεν δυσκολεύτηκε καθόλου να στήσει έναν μηχανισμό οικονομικής και τεχνικής βοήθειας προς την Σοβιετική Ένωση ώστε να συνδράμει την ΕΣΣΔ να δημιουργήσει τον στρατό που θα εξυπηρετούσε στο μέλλον τα γερμανικά σχέδια: την διάλυση της Πολωνίας και την εισβολή στην Γαλλία και πάει λέγοντας. Την δεκαετία του 1920, η Γερμανία θα χρηματοδοτούσε με 75 εκατομμύρια γερμανικά μάρκα την ΕΣΣΔ για να κατασκευάσει άρματα, αεροπλάνα, βλήματα, δηλητηριώδη αέρια και ότι άλλο χρειάζεται για να ανοίξεις εκατομμύρια τάφους. Φυσικά, ο πανούργος Γερμανός στρατιωτικός φρόντιζε ώστε η τεχνολογία που δίνανε στους Σοβιετικούς να μην είναι πιο προηγμένη από αυτή της Γερμανίας.
Η πλειονότητα αναλυτών και ιστορικών ρίχνουν τις ευθύνες στην αυστηρότητα της Συνθήκης των Βερσαλλιών για το ξέσπασμα των Β’ ΠΠ. Ωστόσο το ζήτημα είναι ότι αυτή η τιμωρία των νικητών του Α’ ΠΠ δεν ήταν μονάχα κακή επειδή ήταν πολύ αυστηρή αλλά επειδή πολύ απλά δεν εφαρμόστηκε. Αυτό είναι που εκμεταλλεύτηκε ο Hans von Seeckt.
Ο 70χρονος von Seeckt απεβίωσε το 1936, έχοντας προλάβει να χαρίσει στον Γερμανό Καγκελάριο Αδόλφο Χίτλερ δύο πολύτιμα πράγματα: τον καλύτερο και πιο σύγχρονο στρατό του κόσμου και την ευχή του να τον χρησιμοποιήσει.
