Του έβαλαν βόμβα-κολάρο και τον ανάγκασαν να ληστέψει μια τράπεζα! Ο περίεργος θάνατος του Μπράιαν Γουέλς που ανατινάχτηκε μπροστά στις κάμερες! (ΦΩΤΟ)

Στις 2:28 μ.μ. της 28ης Αυγούστου 2003, ένας μεσήλικας διανομέας πίτσας ονόματι Μπράιαν Γουέλς (Brian Wells) μπήκε στην τράπεζα PNC στο Erie της Pennsylvania. Είχε ένα μικρό μπαστούνι στο δεξί του χέρι και ένα περίεργο εξόγκωμα κάτω από το γιακά του T-shirt του.

Ο Γουέλς (φωτό), 46 ετών και φαλακρός, έδωσε ένα σημείωμα στον ταμία. Έγραφε: «Συγκεντρώστε τους υπαλλήλους με τους κωδικούς πρόσβασης στο χρηματοκιβώτιο και δουλέψτε γρήγορα για να γεμίσετε την τσάντα με 250.000 δολάρια».

«Έχετε μόνο 15 λεπτά». Στη συνέχεια σήκωσε τη μπλούζα του για να αποκαλυφθεί μια βαριά, σε σχήμα κουτιού, συσκευή που κρεμόταν από το λαιμό του. Σύμφωνα με το σημείωμα, ήταν μια βόμβα.

Ο ταμίας, ο οποίος είπε στον Γουέλς ότι δεν υπήρχε τρόπος να μπει στο χρηματοφυλάκιο εκείνη την στιγμή, γέμισε μια τσάντα με μετρητά -8.702 δολάρια- και του τα παρέδωσε. Ο Wells βγήκε έξω, γλείφοντας ένα γλειφιτζούρι Dum Dum που άρπαξε από το ταμείο, μπήκε στο αυτοκίνητό του και έφυγε.

Δεν πήγε μακριά. Περίπου 15 λεπτά αργότερα, οι πολιτειακοί αστυνομικοί εντόπισαν τον Γουέλς να στέκεται έξω από το Geo Metro του σε ένα κοντινό χώρο στάθμευσης, τον περικύκλωσαν και τον πέταξαν στο πεζοδρόμιο, δένοντάς του τα χέρια του με χειροπέδες πίσω από την πλάτη του.

Ο Γουέλς είπε στους αστυνομικούς ότι ενώ είχε πάει σε μια παράδοση, τον προσέγγισε μια ομάδα μαύρων που έδεσε τη βόμβα γύρω από το λαιμό του υπό την απειλή όπλου και τον ανάγκασε να ληστέψει την τράπεζα.

«Θα εκραγεί!» τους είπε απελπισμένος. «Δεν λέω ψέμματα». Οι αξιωματικοί κάλεσαν το τμήμα εξουδετέρωσης εκρηκτικών μηχανισμών και έλαβαν θέσεις πίσω από τα αυτοκίνητά τους, σημαδεύοντάς τον με τα όπλα.

Τα τηλεοπτικά συνεργεία κατέφτασαν και άρχισαν να τραβούν πλάνα. Για 25 λεπτά ο Γουέλς παρέμενε καθισμένος οκλαδόν στο πεζοδρόμιο.

«Τηλεφωνήσατε στο αφεντικό μου;» ρώτησε κάποια στιγμή ο Γουέλς έναν πολιτειακό αστυνόμο, προφανώς φοβούμενος ότι ο εργοδότης του θα πίστευε ότι λουφάρει από τα καθήκοντά του.

Ξαφνικά, η συσκευή άρχισε να κάνει έναν επιταχυνόμενο θόρυβο. Ο Γουέλς κινούταν νευρικά. Φαινόταν σαν να προσπαθούσε να την κάνει προς τα πίσω, να ξεφύγει με κάποιο τρόπο από τη βόμβα που είχε δεθεί στο λαιμό του (φωτό).

Μπιπ… Μπιπ… Μπιπ. Μπουμ! Η συσκευή πυροδοτήθηκε, ρίχνοντάς τον βίαια με την πλάτη και προκαλώντας μια τρύπα μεγέθους 5 ιντσών στο στήθος του. Ο διανομέας πίτσας πήρε μερικές τελευταίες ανάσες και πέθανε στο πεζοδρόμιο. Ήταν 3:18 μ.μ. Το τμήμα εξουδετέρωσης εκρηκτικών μηχανισμών έφτασε τρία λεπτά αργότερα.

Η αστυνομία άρχισε να ξεσκαρτάρει ένα σωρό από στοιχεία. Στο αυτοκίνητο του Γουέλς, ανακάλυψαν ένα μπαστούνι μήκους 60 εκατοστών, το οποίο αποδείχθηκε ότι ήταν ένα ευφυώς κατασκευασμένο χειροποίητο όπλο.

Η ίδια η βόμβα ήταν επίσης ένα φαινόμενο αυτοσχέδιας σχεδίασης και κατασκευής. Η συσκευή αποτελείτο από δύο μέρη: ένα μεταλλικό κολάρο τριών στρώσεων με τέσσερις κλειδαρότρυπες και μια κλειδαριά με τριψήφιο συνδυασμό, και ένα σιδερένιο κουτί που περιείχε δύο βόμβες-σωλήνες 6 ιντσών γεμισμένες με διπλή βάση άκαπνης σκόνης.

Το συνδεδεμένο κολάρο κλείδωσε γύρω από το λαιμό του Γουέλς σαν μια γιγάντια χειροπέδα . Οι ερευνητές έλεγαν ότι είχε κατασκευαστεί με επαγγελματικά εργαλεία.

Η συσκευή περιελάμβανε επίσης δύο χρονόμετρα κουζίνας Sunbeam και ένα ηλεκτρονικό χρονόμετρο αντίστροφης μέτρησης. Είχε γύρω της καλώδια που δεν συνδέονταν με τίποτα –αντιπερισπασμό για να παραπλανήσουν πιθανούς εξουδετερωτές βομβών- και αυτοκόλλητα που έφεραν παραπλανητικές προειδοποιήσεις. Το μαραφέτι ήταν ένα αίνιγμα από μόνο του (φωτό).

Τα πιο περίεργα και συναρπαστικά στοιχεία, όμως, ήταν οι χειρόγραφες σημειώσεις που βρήκαν οι ερευνητές στο αυτοκίνητο του Γουέλς.

Απευθυνόμενες στον  «Όμηρο με τη βόμβα» οι σημειώσεις διέταζαν τον Γουέλς να ληστέψει 250.000 δολάρια από την τράπεζα, και στη συνέχεια να ακολουθήσει μια σειρά σύνθετων οδηγιών για να βρει διάφορα κλειδιά και συνδυασμούς κρυμμένους σε όλο το Erie.

Περιείχε σχέδια, απειλές και λεπτομερείς χάρτες. Αν ο Γουέλς έκανε ό,τι του έλεγαν, οι οδηγίες του υπόσχονταν ότι θα κατέληγε με τα απαραίτητα κλειδιά και τον συνδυασμό για να ελευθερωθεί από τη βόμβα.

Η αποτυχία ή η ανυπακοή θα οδηγούσε σε βέβαιο θάνατο. «Υπάρχει μόνο ένας τρόπος που μπορείς να επιβιώσεις και αυτός είναι να συνεργαστείς πλήρως», γράφουν οι σημειώσεις με σχολαστικά γράμματα που αργότερα θα παρεμπόδιζαν την γραφολογική ανάλυση.

«Αυτή η ισχυρή, παγιδευμένη βόμβα μπορεί να απομακρυνθεί μόνο ακολουθώντας τις οδηγίες μας … ΔΡΑΣΕ ΤΩΡΑ, ΣΚΕΨΟΥ ΑΡΓΟΤΕΡΑ Ή ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ!»

Φαινόταν ότι όποιος σχεδίασε τη ληστεία είχε επίσης κατασκευάσει και ένα εφιαλτικό κυνήγι θησαυρού για τον Γουέλς, στο οποίο το βραβείο ήταν η ζωή του.

Στις τρελές ώρες μετά τον θάνατο του Γουέλς, οι αστυνομικοί προσπάθησαν να ολοκληρώσουν μόνοι τους το κυνήγι. Το πρώτο σημείωμα ήταν αρκετά ξεκάθαρο. Έγραφε: «Βγες από την τράπεζα με τα χρήματα και πήγαινε στο εστιατόριο McDonald’s».

«Βγες από το αυτοκίνητο και πήγαινε στην μικρή πινακίδα που γράφει “drive through/ανοιχτό 24 ώρες” πάνω στο παρτέρι. Κοντά στην πινακίδα υπάρχει ένας βράχος με ένα σημείωμα κολλημένο στο κάτω μέρος. Έχει τις επόμενες οδηγίες σου».

Ο Wells οδήγησε κατευθείαν, αφού έφυγε από την τράπεζα με την τσάντα με τα μετρητά. Πήρε ένα δισέλιδο σημείωμα από το παρτέρι, το οποίο τον οδηγούσε στην οδό Peach σε μια δασώδη περιοχή αρκετά μίλια μακρύτερα, όπου μια δεξαμενή με πορτοκαλί ταινία θα έκρυβε το επόμενο πακέτο οδηγιών.

Ο Wells συνελήφθη πριν φτάσει στο σημείο αυτό, αλλά οι ερευνητές έπιασαν το νήμα, εντοπίζοντας τη δεξαμενή με την πορτοκαλί ταινία. Σε αυτήν, βρήκαν ένα σημείωμα που τους οδηγούσε 2 μίλια νοτιότερα σε μια μικρή οδική πινακίδα, όπου το επόμενο στοιχείο περίμενε σε ένα βάζο στο δάσος, εκεί κοντά.

Όταν έφτασαν εκεί, βρήκαν το βάζο, αλλά ήταν άδειο. Όποιος έβαλε σε λειτουργία αυτή τη μακάβρια δοκιμασία, φαινόταν, ότι την ακύρωσε μόλις εμφανίστηκαν οι αστυνομικοί- και πιθανότατα τους παρακολουθούσαν σε κάθε βήμα της αναζήτησής τους.

Τα ρούχα του Γουέλς πρόσθεσαν ένα ακόμα στρώμα ίντριγκας. Πέθανε φορώντας δύο μπλουζάκια, το εξωτερικό ήταν διακοσμημένο με το λογότυπο της εταιρείας ρούχων Guess. Ο Wells δεν φορούσε το μπλουζάκι το πρωί στη δουλειά του και οι συγγενείς του είπαν ότι δεν ήταν δικό του. Έμοιαζε να ήταν κοροϊδία: Μάντεψε ποιος είναι πίσω από αυτό;

Αυτό ήταν ένα μόνο από τα ερωτήματα που μπέρδεψαν τους ερευνητές. Ποιος, για παράδειγμα, ήταν ο σκοπός του κυνηγιού του θησαυρού; Γιατί να στείλεις έναν όμηρο να πηγαίνει από δω κι από κει στο Erie μέρα-μεσημέρι; Γιατί να διασκορπάς στοιχεία σε δημόσια μέρη όπου θα μπορούσαν να ανακαλυφθούν; Πώς επιλέχθηκε ο Γουέλς ως ομήρος;

Τα αινίγματα καθήλωσαν την πόλη του Erie και έγιναν πρωτοσέλιδα σε εφημερίδες από το St. Louis μέχρι το Σίδνεϊ. Επίσης προκάλεσε μια λαβυρινθώδη έρευνα, με τους ομοσπονδιακούς πράκτορες να ξετρυπώνουν στοιχεία και να εξετάζουν δρόμους έρευνας σε μια μπλεγμένη αναζήτηση του σκιώδους εγκληματία που έγινε γνωστός ως «ο βομβιστής με το κολάρο».

Επί επτά χρόνια, το FBI είχε εμπλακεί στο δικό του κυνήγι θησαυρού, που «ο βομβιστής με το κολάρο» φάνηκε να σχεδίασε τόσο λεπτομερώς όσο κι εκείνο που είχε παγιδεύσει τον Γουέλς. Το μόνο ερώτημα ήταν αν οι Ομοσπονδιακοί αστυνομικοί θα έφταναν μακρύτερα από εκεί που έφτασε ο Γουέλς.

Το κυνήγι ξεκίνησε από την πιτσαρία Mama Mia. Εκεί εργαζόταν ο Γουέλς στις 1:30 μ.μ. της ημέρας της ληστείας, όταν έφτασε μια παραγγελία για δύο μικρές πίτες λουκάνικο-πεπερόνι που έπρεπε να παραδοθούν σε μια τοποθεσία στα περίχωρα της πόλης.

Ο Γουέλς ήταν ένας έμπιστος υπάλληλος -σε 10 χρόνια, η μόνη φορά που άργησε στη δουλειά ήταν όταν πέθανε η γάτα του. Παρόλο που βρισκόταν στο τέλος της βάρδιάς του, συμφώνησε να παραδώσει την παραγγελία. Βγήκε από το κατάστημα, με τις δύο πίτες στο χέρι, περίπου στις 2 μ.μ.

Ο τόπος παράδοσης, ο οποίος ήταν προσβάσιμος μόνο από έναν χωματόδρομο, ήταν ένας πύργος τηλεοπτικού αναμεταδότη σε μια δασώδη περιοχή έξω από την πολυσύχναστη οδό Peach.

Όταν οι ερευνητές χτένισαν την περιοχή, ανακάλυψαν πατημασιές ταυτόσημες με τα παπούτσια του Γουέλς και ίχνη ελαστικών που ταιριάζουν με τα πέλματα του Geo Metro του. Αλλά το σημείο δεν έδωσε στοιχεία για το ποιος μπορεί να τον είχε παρασύρει εκεί ή τι συνέβη μόλις έφτασε.

Την επόμενη μέρα, ένας δημοσιογράφος και ένας φωτογράφος από την Erie Times-News κατευθύνθηκαν προς τον πύργο.

Ο χωματόδρομος που οδηγούσε εκεί είχε αποκλειστεί από τις αρχές, αλλά οι δημοσιογράφοι είδαν έναν ψηλό, γεροδεμένο άνδρα με τζιν Carhartt φόρμα εργασίας, να πηγαινοέρχεται μπροστά από ένα σπίτι που βρίσκεται δίπλα.

Η πίσω αυλή του εκτεινόταν σχεδόν μέχρι τον πύργο του αναμεταδότη. Ο άνδρας δήλωσε ότι ονομαζόταν Bill Rothstein (φωτό).

Ο Rothstein, 59 ετών, ήταν ένας άγαμος μάστορας και κάτοικος της περιοχής σ’όλη του τη ζωή. Μιλούσε κομψά, σαν κάποιον που υπερηφανεύεται για την μαεστρία του στην Αγγλική γλώσσα. Μιλούσε επίσης άπταιστα Γαλλικά και Εβραϊκά.

Ο Rothstein φάνηκε να μην γνωρίζει για την έρευνα που εκτυλισσόταν πέρα από την αυλή του. Οι δημοσιογράφοι, που ήθελαν να έχουν μια εικόνα της σκηνής, ζήτησαν από τον Rothstein να τους οδηγήσει στην αυλή του. Αυτός συμφώνησε. Προχώρησαν στους παχείς θάμνους αλλά δεν κατάφεραν να δουν πολλά. Αφού πέρασαν περίπου 15 λεπτά στο σπίτι του Rothstein, έφυγαν.

Ο Bill Rothstein ίσως έμοιαζε να είναι απλά ένας άνδρας που είχε ένα σπίτι δίπλα σε έναν πύργο της τηλεόρασης. Αλλά αποδείχθηκε ότι έκρυβε ένα σκοτεινό μυστικό. Στις 20 Σεπτεμβρίου, λιγότερο από ένα μήνα μετά τη βόμβα που σκότωσε τον Γουέλς, ο Rothstein κάλεσε το 911 (το αντίστοιχο 100).

«Στην οδό Peach 8645, στο γκαράζ υπάρχει ένα παγωμένο πτώμα», είπε στον τηλεφωνητή της αστυνομίας, δίνοντας τη δική του διεύθυνση. «Είναι στον καταψύκτη».

Λίγες ώρες μετά την κλήση, ο Rothstein βρισκόταν υπό κράτηση. Είπε στους αστυνομικούς ότι είχε αγωνία για εβδομάδες. Είχε σκεφτεί να αυτοκτονήσει, τους είπε, και είχε φτάσει στο σημείο να γράψει σημείωμα αυτοκτονίας, το οποίο οι ερευνητές βρήκαν σ’ ένα γραφείο στο σπίτι του.

Γραμμένο με μαύρο μαρκαδόρο, ο Rothstein εξέφραζε τη συγγνώμη του «σε εκείνους που φρόντισαν εμένα ή για μένα», αναγνώρισε το πτώμα στον καταψύκτη του ως αυτό του Jim Roden και σημείωσε ότι «δεν τον σκότωσε, ούτε συμμετείχε στο θάνατό του». Το σημείωμα ξεκινούσε με μια περίεργη δήλωση αποποίησης: «Αυτό δεν έχει καμία σχέση με την υπόθεση Γουέλς».

Τις επόμενες δύο ημέρες, ο Rothstein εξήγησε στην αστυνομία πώς ένας νεκρός βρέθηκε στον καταψύκτη του. Στα μέσα Αυγούστου, είπε, έλαβε ένα τηλεφώνημα από μια πρώην φίλη, την Marjorie Diehl-Armstrong, με την οποία έβγαινε στη δεκαετία του 1960 και στις αρχές της δεκαετίας του 1970.

Η Diehl-Armstrong του είπε ότι είχε πυροβολήσει τον σύντροφο με τον οποίο συγκατοικούσε, τον James Roden, στην πλάτη με ένα όπλο Remington διαμέτρου 12-gauge, για οικονομικές διαφορές.

Τώρα χρειαζόταν βοήθεια για να μετακινήσει το πτώμα και να καθαρίσει τη σκηνή μέσα στο σπίτι της στο Erie, περίπου 10 μίλια από την κατοικία του Rothstein. Ο Rothstein έκανε ό, τι του ζήτησε.

Για πέντε εβδομάδες είχε το πτώμα μέσα σε καταψύκτη στο γκαράζ του. Αργότερα έλιωσε επιμελώς το όπλο της δολοφονίας και σκόρπισε τα κομμάτια του γύρω από την κομητεία του Erie.

Όμως, ο Rothstein είπε, ότι δεν μπορούσε να ολοκληρώσει το σχέδιο κονιορτοποιώντας το πτώμα και κάλεσε το 911 επειδή φοβόταν ότι θα ήταν ο επόμενος που θα ξεφορτωνόταν η Diehl-Armstrong.

Στις 21 Σεπτεμβρίου, την επομένη της κλήσης του Rothstein στο 911, η Diehl-Armstrong (φωτό) συνελήφθη για τη δολοφονία του Roden. Δεκαέξι μήνες αργότερα, τον Ιανουάριο του 2005, παραδέχθηκε την ενοχή της αλλά δήλωσε ψυχικά άρρωστη και καταδικάστηκε σε 7 έως 20 χρόνια σε πολιτειακή φυλακή.

Αλλά εκείνη την εποχή, ο Rothstein είχε πάψει να ενδιαφέρεται για την παλιά φίλη που είχε καταδώσει στους αστυνομικούς: Είχε ήδη πεθάνει από λέμφωμα τον Ιούλιο του 2004.

Η ομάδα των ομοσπονδιακών πρακτόρων που διερεύνησαν το μυστήριο της βόμβας-κολάρο δεν είχαν δώσει μεγάλη προσοχή στη δολοφονία του Roden. Ήταν μια τοπική υπόθεση και φαινόταν να μην έχει καμία σχέση με την υπόθεσή τους.

Αλλά τον Απρίλιο του 2005, έλαβαν ένα τηλεφώνημα από έναν πολιτειακό αστυνομικό που είχε μόλις συναντηθεί με την Diehl-Armstrong για μια άσχετη ανθρωποκτονία. Το σημείωμα αυτοκτονίας του Rothstein, φαινόταν ψεύτικο.

Η Diehl-Armstrong είχε πει ότι η δολοφονία του Roden είχε μεγάλη σχέση με την υπόθεση της βόμβας-κολάρο. Όταν οι Ομοσπονδιακοί (FBI) συναντήθηκαν με την Diehl-Armstrong, τους είπε ότι εάν μπορούσαν να κανονίσουν την μεταγωγή της από την πολιτειακή φυλακή του Muncy στη φυλακή χαμηλής ασφαλείας στο Cambridge Springs, μια εγκατάσταση πολύ πιο κοντά στο Erie, θα τους έλεγε όλα όσα γνώριζε.

Ακόμα και πριν από τη σύλληψή της για τη δολοφονία του Roden, η Diehl-Armstrong ήταν μία από τις πιο διαβόητες φιγούρες του Erie, γνωστή για τη σειρά των νεκρών εραστών της. Πρώτα τράβηξε την προσοχή της κοινής γνώμη το 1984 όταν, στα 35 της, κατηγορήθηκε ότι δολοφόνησε τον φίλο της, Robert Thomas.

Η Diehl-Armstrong ισχυρίστηκε ότι τον πυροβόλησε έξι φορές βρισκόμενη σε αυτοάμυνα και  οι ένορκοι τελικά την αθώωσαν. Τέσσερα χρόνια αργότερα, ο σύζυγός της, Richard Armstrong, πέθανε από εγκεφαλική αιμορραγία.

Ο θάνατος χαρακτηρίστηκε τυχαίος, αλλά τα ερωτήματα παρέμεναν. Ο Armstrong είχε ένα τραύμα στο κεφάλι όταν μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, αλλά η υπόθεση δεν στάλθηκε ποτέ στο γραφείο του ιατροδικαστή.

Στο γυμνάσιο, σύμφωνα με πρώην συμμαθητές, η Diehl-Armstrong ήταν γνωστή για την εκθαμβωτική νοημοσύνη της και είχε επίσης μια σχεδόν εγκυκλοπαιδική γνώση της λογοτεχνίας, της ιστορίας και της νομικής.

Αλλά όλα αυτά τα χρόνια, αυτή η λάμψη είχε μολυνθεί από την τρέλα. Σύμφωνα με τα δικαστικά αρχεία, έπασχε από διπολική διαταραχή. Οι διαθέσεις της άλλαζαν απότομα και έμοιαζε ανίκανη να ελέγξει την ασταμάτητη, γρήγορη ομιλία της.

Ήταν παρανοϊκή και ναρκισσίστρια. Το 1984, οι ερευνητές βρήκαν 180 κιλά βούτυρο και περισσότερα από 315 κιλά τυριού, σχεδόν όλα σαπισμένα, μέσα στο γεμάτο σκουπίδια σπίτι της. Οι ψυχίατροι προηγουμένως την έκριναν επτά φορές ψυχικά ανίκανη, ενώ ένας δικαστής αποφάσισε ότι τελικά ήταν κατάλληλη να δικαστεί για την υπόθεση Thomas.

Έμοιαζε να είναι αυτό ακριβώς το είδος ανθρώπου -δολοφονικό, εκκεντρικό και πρόθυμο να επιδείξει τα πνευματικά του χαρίσματα- που θα μπορούσε να καταστρώσει μια υπερβολικά περίπλοκη ληστεία τράπεζας. Δεν εμοιαζε επίσης να είναι το είδος ανθρώπου που δεν θα έλεγε στον κόσμο για την πανέξυπνη κομπίνα της.

Όταν η Diehl-Armstrong συνάντησε τους ομοσπονδιακούς ερευνητές για μια σειρά ανακρίσεων, ακριβώς αυτό έμοιαζε να κάνει. Ενώ επέμενε ότι δεν συμμετείχε με κανένα τρόπο στο σχέδιο, παραδέχτηκε ότι γνώριζε γι’αυτό, ότι είχε προμηθεύσει τα χρονόμετρα κουζίνας που χρησιμοποιήθηκαν στη βόμβα και ότι βρισκόταν σε απόσταση ενός μιλίου από την τράπεζα τη στιγμή της ληστείας.

Είπε επίσης ότι ο Γουέλς, ο νεκρός ντελιβεράς, δεν ήταν μόνο θύμα, αλλά συμμετείχε και στο σχέδιο. Όπως συμμετείχε και ο Rothstein (φωτό), ο άνθρωπος που την κατέδωσε για τη δολοφονία του Roden. Στην πραγματικότητα, ισχυριζόταν, ότι ο Rothstein ήταν ο εγκέφαλος πίσω απ’όλα.

Αλλά ακόμα και όταν η Diehl-Armstrong έδειχνε τον Rothstein, ενοχοποιούσε και τον εαυτό της. Πράγματι, πριν καν ακούσουν την αυτοενοχοποιητική κατάθεσή της, οι ερευνητές είχαν αρχίσει να υποψιάζονται ότι η Diehl-Armstrong βρισκόταν πίσω από το σχέδιο με τη βόμβα-κολάρο.

Τις προηγούμενες εβδομάδες, συναντήθηκαν με τέσσερις διαφορετικούς πληροφοριοδότες, οι οποίοι αποκάλυψαν ότι η Diehl-Armstrong είχε μιλήσει για το έγκλημα με μεγάλη λεπτομέρεια.

Κάποιος κράτησε σημειώσεις από τις συνομιλίες, οι οποίες περιελάμβαναν τους ισχυρισμούς της Diehl-Armstrong ότι σκότωσε τον Roden επειδή «θα μίλαγε για τη ληστεία» και ότι βοήθησε να μετρηθεί ο λαιμός του Γουέλς για τη βόμβα.

Στη συνέχεια, στα τέλη του 2005, λίγους μήνες μετά την πρώτη συνάντηση της Diehl-Armstrong με τους Ομοσπονδιακούς, βγήκε άλλο ένα λαβράκι για την υπόθεση: Ένας μάρτυρας εμφανίστηκε λέγοντας ότι μπλεκόταν επίσης και ένας πρώην επισκευαστής τηλεοράσεων που έγινε έμπορος κρακ, ονόματι Kenneth Barnes.

Ο Barnes, παλιός σύντροφος στο ψάρεμα της Diehl-Armstrong, είχε μιλήσει υπερβολικά ελεύθερα για το σχέδιο και ο κουνιάδος του τον κατέδωσε, ενώ ο Barnes βρισκόταν ήδη στη φυλακή για άσχετες υποθέσεις ναρκωτικών.

Απειλούμενος με ακόμα περισσότερο χρόνο πίσω από τα κάγκελα, ο Barnes έκανε μια συμφωνία: Θα έκανε λεπτομερή αναφορά του εγκλήματος με αντάλλαγμα μειωμένη ποινή.

Ο Barnes επιβεβαίωσε την πεποίθηση των Ομοσπονδιακών ότι η Diehl-Armstrong ήταν η εγκέφαλος πίσω από το σχέδιο με τη βόμβα-κολάρο. Ισχυρίστηκε ότι αυτή χρειαζόταν τα μετρητά για να μπορέσει να τον πληρώσει για να σκοτώσει τον πατέρα της, ο οποίος πίστευε ότι σπαταλούσε την περιουσία του -χρήματα που περίμενε αυτή να κληρονομήσει.

Ο Barnes επέμενε ότι είχε άγνοια όσον αφορά διάφορες πτυχές του σχεδίου. Αλλά ακόμα και με κενά, η αναφορά του επιβεβαίωσε πολλά από αυτά που είχαν ήδη ακούσει οι πράκτορες. Επιτέλους, η έρευνα αποκτούσε ρυθμό.

Στις 10 Φεβρουαρίου 2006, οι ομοσπονδιακοί πράκτορες συνάντησαν ξανά την Diehl-Armstrong, η οποία είχε φέρει και τον δικηγόρο της. Οι πράκτορες είπαν στην Diehl-Armstrong ότι είχαν αρκετά στοιχεία για να απαγγείλουν κατηγορίες σε βάρος της.

Έγινε έξαλλη, χτύπησε τη γροθιά της σ’ ένα τραπέζι συνεδριάσεων και έβρισε τους πράκτορες και τον δικηγόρο της. Αλλά, παραδόξως, συνέχισε να μιλάει μαζί τους. Σε μια επακόλουθη συνάντηση, συμφώνησε ακόμα και να οδηγήσει μαζί τους γύρω από το Erie για να υποδείξει πού ήταν την μέρα που ο Γουέλς λήστεψε την τράπεζα.

Με την ολοκλήρωση της οδήγησης, στην οποία παραδέχτηκε ότι βρισκόταν σε διάφορα σημεία που συνδέονταν με το έγκλημα, η Diehl-Armstrong είπε στους πράκτορες ότι δεν θα έδινε περισσότερες πληροφορίες χωρίς να λάβει μια επιστολή ασυλίας. Ήταν πολύ αργά. Η γυναίκα που δεν μπορούσε να σταματήσει να μιλάει, είχε ήδη πει πάρα πολλά.

Τον Ιούλιο του 2007, ένα μήνα πριν την τέταρτη επέτειο του θανάτου του Γουέλς από την βόμβα-κολάρο, το γραφείο του εισαγγελέα στο Erie έδωσε μια συνέντευξη Τύπου για «μια σημαντική εξέλιξη» στην υπόθεση.

Μπροστά σε πλήθος τηλεοπτικών καμερών, η εισαγγελέας Mary Beth Buchanan ανακοίνωσε ότι η έρευνα ολοκληρώθηκε. Η Diehl-Armstrong και ο Barnes κατηγορούνταν για την εκτέλεση του εντυπωσιακού εγκλήματος -ένα σχέδιο που είχε σχεδιάσει η Diehl-Armstrong (φωτό).

Το κατηγορητήριο επίσης ανέφερε ότι συμμετείχαν και άλλοι συνεργοί. Ο Rothstein ήταν ένας. Και ο Γουέλς, το υποτιθέμενο θύμα, ήταν άλλος ένας. Συγκεντρώνοντας πληροφορίες που συλλέχθηκαν από περισσότερες από χίλιες συνεντεύξεις σε σχεδόν τέσσερα χρόνια, το κατηγορητήριο ανέφερε ότι ο Γουέλς ήταν στο σχέδιο από την αρχή.

Είχε συμφωνήσει να ληστέψει την τράπεζα φορώντας κάτι που νόμιζε ότι ήταν μια ψεύτικη βόμβα. Το κυνήγι θησαυρού, του είπαν, ήταν απλώς ένα κόλπο για να ξεγελάσουν τους μπάτσους. Αν πιαστεί, θα μπορούσε να επικαλεστεί τις απειλητικές οδηγίες ως απόδειξη ότι απλά ακολουθούσε εντολές.

Αλλά με την πάροδο του χρόνου, η Buchanan δήλωσε ότι ο Γουέλς έγινε από οργανωτής «ένας απρόθυμος συμμετέχων». Κάποια στιγμή, ο Γουέλς αντί να παίζει απλά το ρόλο του ομήρου, του την φέρανε και έγινε πραγματικός όμηρος.

Η ψεύτικη βόμβα αποδείχθηκε αληθινή. Και το κυνήγι του θησαυρού έγινε από ένα έξυπνο κόλπο αποπροσανατολισμού, ένας πραγματικός αγώνας δρόμου με αντίπαλο το ρολόι.

Καθισμένοι στις θέσεις των ΜΜΕ, η οικογένεια του Γουέλς έμοιαζε συγκλονισμένη. Μία από τις αδελφές του, η Barbara White, επανειλημμένα ούρλιαξε «Ψεύτρα», ενώ η Buchanan ολοκλήρωνε τη δήλωσή της.

Οι συγγενείς του Γουέλς δεν ήταν οι μόνοι που είχαν αμφιβολίες. Για όσους παρακολουθούσαν στενά την υπόθεση, η πολυ-αναμενόμενη ανακοίνωση της κυβέρνησης δεν ήταν ικανοποιητική.

Φάνηκε να προκαλεί τόσες πολλές ερωτήσεις, όσες και απαντούσε. Γιατί να συμμετείχε ο Γουέλς σε μια τέτοια υπόθεση; Γνώριζε τον κίνδυνο στον οποίο βρισκόταν; Μπορούσε πραγματικά η Diehl-Armstrong, με τα μύρια ψυχικά της προβλήματα, να σχεδιάσει ένα τόσο πολύπλοκο έγκλημα;

Οι ερωτήσεις απλά πολλαπλασιάστηκαν μια εβδομάδα αργότερα, όταν αποκαλύφθηκε ότι το FBI είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ολόκληρο το κυνήγι θησαυρού ήταν απάτη. Η βόμβα είχε σχεδιαστεί έτσι ώστε κάθε προσπάθεια απενεργοποίησής της, θα την πυροδοτούσε. Ο Γουέλς ήταν καταδικασμένος να πεθάνει.

Ο Barnes δήλωσε ένοχος τον Σεπτέμβριο του 2008 για τις κατηγορίες της συνωμοσία και της οπλοφορίας που σχετίζονται με το σχέδιο για την βόμβα-κολάρο. Καταδικάστηκε σε 45 χρόνια πίσω από τα κάγκελα, αλλά συμφώνησε να καταθέσει εναντίον της Diehl-Armstrong με την ελπίδα να μειωθεί η ποινή του.

Η δίκη της Diehl-Armstrong υποσχόταν να ξεδιαλύνει τα μυστήρια που περιβάλλουν την υπόθεση της βόμβας-κολάρο. Αλλά αυτές οι αποκαλύψεις έπρεπε να περιμένουν. Πρώτα ένας ομοσπονδιακός δικαστής έκρινε την Diehl-Armstrong ψυχικά ανίκανη να δικαστεί.

Όταν τελικά κρίθηκε έτοιμη να αντιμετωπίσει τον δικαστή και τους ενόρκους, είχε διαγνωστεί με αδενικό καρκίνο και η διαδικασία μπήκε ξανά στον πάγο καθώς περίμενε την πρόγνωσή της.

Ο δικαστής έλαβε την εκτίμηση των ιατρών τον Αύγουστο του 2010: η Diehl-Armstrong είχε τρία έως επτά χρόνια ζωής. Οι εισαγγελείς επέλεξαν να πιέσουν και η δίκη προγραμματίστηκε για τις 12 Οκτωβρίου.

Το περίεργο είναι ότι ο δικηγόρος της Diehl-Armstrong, Douglas Sughrue, είχε αποφασίσει να αφήσει την πελάτισσά του να κάτσει στο εδώλιο. Έμοιαζε να είναι μια ριψοκίνδυνη κίνηση. Εν τέλει, είχε ήδη εμπλέξει τον εαυτό της στη δολοφονία. Ήταν σοφό να αφήσεις μια τέτοια ασταθή και απρόβλεπτη προσωπικότητα να καταθέσει;

Την ημέρα πέντε της δίκης στο Ομοσπονδιακό Δικαστήριο του Erie, ο Ken Barnes έκατσε στο εδώλιο. Εκείνη την περίοδο, ο κατήγορος -ο Marshall Piccinini, ένας γκριζομάλλης βοηθός  εισαγγελέα που μιλούσε γρήγορα- είχε ήδη συγκεντρώσει εντυπωσιακά στοιχεία.

Χαρακτήρισε τους περίεργους χαρακτήρες που συνδέονται με το σχέδιο του Γουέλς ως έναν θιάσο από «διεστραμμένα, διανοητικά ευφυή, δυσλειτουργικά άτομα που διηγούνταν ενοχοποιητικές πληροφορίες που είχε μοιραστεί μαζί τους η Diehl-Armstrong».

Ο Barnes, ο πρώην έμπορος κρακ και επίδοξος εκτελεστής, ήταν ο σταρ μάρτυρας του Piccinini και ο τελευταίος του. Ήταν επίσης ο άνθρωπος που έμοιαζε έτοιμος να πει όλη την ιστορία του τι συνέβη τις ημέρες που προηγήθηκαν της 28ης Αυγούστου 2003, της ημέρας της ληστείας.

Ο Barnes, ο οποίος είχε το χλωμό πρόσωπο και την αραιή οδοντοστοιχία του πρώην εξαρτημένου από το κρακ, πλησίασε το έδρανο και ορκίστηκε. Στη συνέχεια καθόταν στο έδρανο του μάρτυρα και περιέγραψε ακριβώς την συνωμοσία μπροστά στους καθηλωμένους ενόρκους.

Η Diehl-Armstrong, δήλωσε ο Barnes, κατέστρωσε το σχέδιο και στρατολόγησε μερικούς συνεργούς για να βοηθησούν να πραγματοποιηθεί. Ο Rothstein ήταν ένας από αυτούς. Ο Γουέλς ήταν άλλος ένας, παρασυρμένος από την υπόσχεση ενός μεροκάματου. Σίγουρα είχε ανάγκη τα χρήματα.

Αποδείχθηκε ότι ο ήσυχος πιτσαδόρος είχε σχέση με μια πόρνη. Με τη βοήθεια του φίλου του, Barnes, αγόραζε κρακ, το οποίο στην συνέχεια έδινε στην πόρνη με αντάλλαγμα σεξ. Αλλά τις εβδομάδες πριν τη ληστεία, ο Γουέλς χρωστούσε στους εμπόρους κρακ και χρειαζόταν μετρητά.

Ήταν μόλις το απόγευμα του εγκλήματος, όταν παρέδωσε τις πίτσες στον πύργο του τηλεοπτικού αναμεταδότη, που ο Γουέλς συνειδητοποίησε ότι του την είχαν φέρει και ότι η βόμβα ήταν πραγματική. Όταν προσπάθησε να σπριντάρει, του έκαναν τάκλιν και του κλείδωσαν την συσκευή υπό την απειλή όπλου.

Καθ’όλη τη μαρτυρία του Barnes, η Diehl-Armstrong ψιθύριζε οργισμένη στον δικηγόρο της. Αρκετές φορές πέταξε «Ψεύτη!» προκαλώντας τις έντονες παρατηρήσεις του δικαστή. Σε όλες τις συνεδρίες, ήταν πολύ βαρύ για εκείνη να ακούει ανθρώπους σαν κι αυτόν να την δυσφημίζουν.

Στις 26 Οκτωβρίου, την όγδοη ημέρα της δίκης, η Diehl-Armstrong είχε τελικά την ευκαιρία να πει την δική της εκδοχή για τα γεγονότα. Για πεντέμιση ώρες σε διάστημα δύο ημερών, χρησιμοποίησε το έδρανο ως θεατρική σκηνή.

Τα κυματιστά μαύρα μαλλιά της έμοιαζαν λιπαρά και κολλούσαν στο πλάι του προσώπου της. Κάθε φορά που άνοιγε το στόμα της, εξαπέλυε ένα χείμαρρο λέξεων. Γελοιοποίησε τον δικηγόρο της: «Αυτή είναι μια ηλίθια ερώτηση, κύριε Sughrue».

Μείωσε τον εισαγγελέα: «Αν αυτό είναι το είδος των αποδεικτικών στοιχείων που έχετε εναντίον μου, σας λέω, αυτή είναι μια θλιβερή υπόθεση». Εκλαψε. Φώναξε. Περισσότερο από 50 φορές, ο δικαστής προσπάθησε -συχνά μάταια- να την κόψει.

Κατά τη διάρκεια της πρώτης της ημέρας στο έδρανο, ανέφερε τον Μπράιαν Γουέλς μόνο μια φορά, στα τελευταία 10 λεπτά της σχεδόν 100-λεπτης διατριβής της: «Δεν συνάντησα ποτέ τον Μπράιαν Γουέλς και δεν γνώρισα ποτέ τον Μπράιαν Γουέλς. Έμαθα γι’αυτόν την ημέρα που πέθανε. Το είδα στις ειδήσεις ».

Οι ένορκοι δεν το ‘χαψαν. Μετά από διαβούλευση 11 ωρών, οι επτά γυναίκες και οι πέντε άνδρες αποφάσισαν την ενοχή της και στεις τρεις κατηγορίες: ένοπλη ληστεία τράπεζας, συνωμοσία και χρήση καταστροφικής συσκευής σε έγκλημα βίας. Θα μπορούσε να καταδικαστεί σε υποχρεωτικά ισόβια όταν καταδικάστηκε στις 28 Φεβρουαρίου.

Μετά από επτά χρόνια, οι εκρεμμείς ερωτήσεις τελικά απαντήθηκαν. Τουλάχιστον, έτσι είδαν οι περισσότεροι παρατηρητές την καταδίκη της Diehl-Armstrong. Δεν το βλέπει όμως έτσι και ο Jim Fisher.

Συνταξιούχος ποινικός ερευνητής του FBI, ο Fisher άρχισε να παρακολουθεί στενά την υπόθεση της βόμβας-κολάρο αφού είδε το πλάνο με τον Wells να στριφογυρίζει στο πεζοδρόμιο, με τη συσκευή δεμένη γύρω από το λαιμό του.

Ο τότε 64χρονος καθηγητής ποινικής δικαιοσύνης είχε ενδιαφέρον για τα άλυτα εγκλήματα, και αυτό ήταν ένα από τα συγκλονιστικότερα που είχε δει ποτέ. Μελέτησε μανιωδώς την δημοσιογραφική κάλυψη της υπόθεσης και κάθε αποδεικτικό στοιχείο που ανακοίνωσε το FBI. Και, σύμφωνα με τον Fisher, δεν υπάρχει καμμία πιθανότητα η Marjorie Diehl-Armstrong να σχεδίασε την τρέλα με την βόμβα-κολάρο.

Ως απόδειξη, ο Fisher επισημαίνει το προφίλ του βομβιστή με το κολάρο που σκιαγράφησε η Μονάδα Συμπεριφορικής Ανάλυσης του FBI. Αναφέρει: «Εξακολουθεί να ισχύει η άποψη του [τμήματος] ότι αυτό είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια απλή ληστεία τράπεζας».

«Η συμπεριφορά που παρατηρήθηκε σε αυτό το έγκλημα ήταν χορογραφημένη από τον “βομβιστή με το κολάρο”, που παρακολουθώντας από το περιθώριο, σύμφωνα με το γραμμένο σενάριο, προσπάθησε να κατευθύνει τους άλλους να κάνουν ό,τι θα ‘θελε ο ίδιος να κάνουν…

Λόγω της πολύπλοκης φύσης αυτού του εγκλήματος, η [Μονάδα Συμπεριφορικής Ανάλυσης του FBI] πιστεύει ότι υπήρχαν πολλαπλά κίνητρα για τον δράστη, και τα χρήματα δεν ήταν το πρωταρχικό».

 Με άλλα λόγια, το ζήτημα δεν ήταν ποτέ η ληστεία (φωτό). Όποιος σχεδίασε την ληστεία δεν νοιαζόταν αν θα ‘φερνε ποτέ ο Γουέλς τα μετρητά. Απλά ήθελαν να δημιουργήσουν ένα σαγηνευτικό αίνιγμα, που δεν θα είχε εξήγηση για τα επόμενα χρόνια και θα έκανε τους αστυνομικούς και τους ερευνητές να κυνηγούν στοιχεία άκαρπα, ακριβώς όπως στάλθηκε και ο Wells στο καταδικασμένο κυνήγι θησαυρού.

Τίποτα από αυτά, λέει ο Fisher, δεν  ταιριάζει πολύ στην Diehl-Armstrong, στην οποία απέδωσαν οι εισαγγελείς ότι σχεδίασε την όλη υπόθεση για να βρει αρκετά χρήματα για να πληρώσει έναν εκτελεστή.

Αλλά αν η Diehl-Armstrong δεν οργάνωσε αυτό το σχέδιο, ποιος το έκανε; Ο Fisher επιστρέφει στο προφίλ του FBI, το οποίο αναφέρει ότι ο κατασκευαστής της βόμβας ήταν «άνετος ανάμεσα σε μια μεγάλη ποικιλία ηλεκτρικών εργαλείων και μηχανουργείων».

Ήταν «ένα ολιγαρκές άτομο που συλλέγει υπολείμματα από διάφορα υλικά για να τα επαναχρησιμοποιήσει σε διάφορα έργα». Και ήταν «ο τύπος ανθρώπου που υπερηφανεύεται για τη δημιουργία μιας ποικιλίας πραγμάτων».

Στον Fisher, αυτό μοιάζει με περιγραφή του Bill Rothstein, του ανθρώπου που ζούσε δίπλα στον τηλεοπτικό πύργο και που συμφώνησε να κρατήσει έναν νεκρό στον καταψύκτη  του γκαράζ του.

Ο τεχνίτης είχε τις ικανότητες να κατασκευάσει μια τέτοια περίτεχνη εκρηκτική συσκευή. Ακόμη πιο πειστική για τον Fisher ήταν η περιγραφή του εγκέφαλου που καθοδηγούσε τους άλλους σύμφωνα με το γραμμένο σενάριο, στο οποίο μόνο αυτός έμοιαζε να έχει πρόσβαση.

Κατά την άποψη του Fisher, ο Rothstein έπαιζε από την αρχή με τους ερευνητές, επινοώντας το κυνήγι θησαυρού τουλάχιστον εν μέρει για να τους στείλει σ’ ένα ανούσιο κυνήγι, τρώγοντας πολύτιμο χρόνο τις κομβικές μέρες μετά τη ληστεία.

Μετά ήταν η κλήση στο 911. Με το να δείξει την Diehl-Armstrong στην υπόθεση της δολοφονίας του Roden, επέτρεπε στον Rothstein να διαμορφώσει την έρευνα για τον Γουέλς σύμφωνα με τους δικούς του όρους.

Αν δεν πήγαινε ο ίδιος στους Ομοσπονδιακούς, ήξερε ότι η Diehl-Armstrong ή ένας από τους συνεργούς της, θα πήγαινε. Οπότε ενέπλεξε την Diehl-Armstrong στην υπόθεση Roden, πριν αυτή τον καρφώσει, ενώ ταυτόχρονα δήλωσε άγνοια για την υπόθεση- με τη βόμβα-κολάρο.

Έδινε επίσης την εντύπωση ότι ήταν κάποιος που δεν είχε να κρύψει τίποτα. Εξάλλου, γιατί κάποιος που συμμετείχε στο σχέδιο να καλέσει εθελοντικά τους αστυνομικούς και να συναντηθεί μαζί τους για ώρες;

Ο Rothstein συνέχισε να αρνείται οποιαδήποτε γνώση σχετικά με το σχέδιο για τη βόμβα-κολάρο στο νεκροκρέβατό του, ακόμα κι αν φαινομενικά δεν είχε πλέον λόγο να κρυφτεί. Μέχρι την μέρα που πέθανε, ο Rothstein προστάτευε τον εαυτό του ή, σύμφωνα με τα λόγια του Fisher, «έλεγχε την αφήγηση».

Στο τελευταίο επιχείρημά του στη δίκη της Diehl-Armstrong, ο εισαγγελέας Piccinini, χαρακτήρισε το έγκλημα ως ένα «γελοίο, υπερβολικά περίτεχνο, παραδουλευμένο, απελπισμένα αποτυχημένο σχέδιο».

Αν η ληστεία χρημάτων ήταν ο απώτερος στόχος, τότε αυτή είναι μια αρκετά ακριβή περίληψη. Αλλά ο Fisher πιστεύει ότι δεν έγινε για τα χρήματα. Ο Rothstein, ο οποίος ποτέ δεν κατάφερε να πετύχει πολλά στη ζωή, ήθελε να αποδείξει την ευφυία του, κάνοντας ένα έγκλημα που θα γινόταν πρωτοσέλιδο σε όλο τον κόσμο και θα μπέρδευε τις αρχές για χρόνια.

 Στρατολόγησε συνεργούς που ήξερε ότι θα μπορούσε να ελέγξει και κράτησε σημαντικές λεπτομέρειες της πλοκής μακριά απ’αυτούς- μια τακτική που σχεδιάστηκε για να περιπλέξει περαιτέρω την έρευνα.

«Ο μπάσταρδος κατέληξε να κερδίσει», λέει ο Fisher. «Πέθανε με όλα τα μυστικά. Πέθανε παίρνοντας όλες τις απαντήσεις μαζί του. Με αυτή την έννοια, γελάει τελευταίος. Διέφυγε της τιμωρίας. Γλίτωσε από την σύλληψη. Μας άφησε με αυτούς τους ηλίθιους και ένα μάτσο ερωτήματα».

Αυτά τα ερωτήματα, λέει ο Fisher, χρησιμεύουν ως υπενθύμιση του τελικού θριάμβου του Rothstein. Πέθανε ελεύθερος. Και το τελευταίο βήμα στο κυνήγι θησαυρού, το στοιχείο που αποκαλύπτει τις απαντήσεις που έψαχναν οι πράκτορες για τόσο καιρό, θα παραμείνει για πάντα κρυμμένο.

thetruth.gr