Δημοσιεύουμε ανάλυση του τ. πρέσβη κ. Θέμη Στοφορόπουλου σχετική με τις ομοιότητες που παρατηρήθηκαν στις υποθέσεις της Κύπρου και της Θράκης. Με τον τίτλο «Η ΘΡΑΚΗ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΚΥΠΡΟΣ» φαίνεται ξεκάθαρα ότι η μεθόδευση στην υπόθεση της Κύπρου φανερώνει την ίδια πολιτική της Άγκυρας και στη Θράκη.
ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ
Ποιος ήταν και εξακολουθεί να είναι ο σταθερός στρατηγικός στόχος της Άγκυρας σε ότι αφορά τη Κύπρο;
Προφανώς να αποκτήσει και σταδιακά να μεγιστοποιήσει ουσιαστικό έλεγχο επί ολόκληρης της Μεγαλονήσου περιλαμβανομένης, ει δυνατόν, της τελικής της προσάρτησης στην Τουρκία. Πως προώθησε η Άγκυρα αυτόν τον στρατηγικό στόχο της; Χρησιμοποιώντας συστηματικά τα εξής τακτικά μέσα :
Πρώτα επιτυγχάνοντας την αναγνώριση ως τουρκικής μιας μειονότητας τουρκόφωνης (ή μάλλον δίγλωσσης σε μεγάλο βαθμό), μιας μειονότητας μουσουλμανικής (με έντονα όμως κρυπτοχριστιανικά στοιχεία), μιας μειονότητας ελληνικής, κατά μέγα μέρος, καταγωγής.
Δεύτερον, καταφέρνοντας η Τουρκία να θέσει υπό τον έλεγχο της τη μειονότητα αυτή και να αναγνωριστεί ως «προστάτιδα»της.
Τρίτον, κατορθώνοντας να αναβαθμίσει τεχνητά τη μειονότητα αυτή σε «κοινότητα» και από κοινότητα σε μια από τις δυο κοινότητες της Κύπρου και ζητώντας μετά να αναγνωρισθεί «ως χωριστός λαός» και «χωριστό» έθνος.
Τέταρτον, συγκεντρώνοντας, επίσης με τεχνητά μέσα, τη μειονότητα σε ορισμένες εδαφικές περιοχές πριν από το 1974 και σε μια εδαφική περιοχή μετά.
Πέμπτον, εξασφαλίζοντας ισχυρούς συμμάχους τους Βρετανούς και τους Αμερικανούς των οποίων τα συμφέροντα εξυπηρετούνται από την προώθηση του τούρκικου στρατηγικού στόχου.
Έκτον, διατηρώντας ισχυρές ένοπλες δυνάμεις (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπήρξαν χρονικές περίοδοι κατά τις οποίες η Ελλάδα ειχε υπεροπλία και έπρεπε να την αξιοποιήσει).
Έβδομον, επωφελούμενη από τις αποτυχίες και τα λάθη μας. Όπως από την παράλειψη μας να προστατεύσουμε τους Τουρκοκύπριους ώστε η Άγκυρα, το Λονδίνο και η Ουάσιγκτον να μην τους εκμεταλλευτούν, να μην τους καταστήσουν αιχμή της λόγχης των ιμπεριαλιστικών τους σχεδίων.
Επωφελήθηκε η Τουρκία από την αποτυχία μας να πείσουμε και να προσεταιριστούμε τους καλής πίστης Τουρκοκύπριους και να συνεργαστούμε μαζί τους εναντίον εκείνων που μόνο το καλό τους δεν ήθελαν. Αλλά και από την ανικανότητα μας να ασκήσουμε την απαιτούμενη αυτοσυγκράτηση και να μη πέσουμε στην παγίδα των αντιπάλων μας, οι οποίοι επεδίωξαν και κατάφεραν να προκαλέσουν ακόμη και ωμότητες των Ελλήνων εναντίον των Τουρκοκυπρίων.
Η λανθασμένη πολιτική που ακολουθήσαμε έναντι των Τουρκοκυπρίων συνδέεται με τη γενικότερη ανικανότητα μας να αντιληφθούμε εγκαίρως τις επιδιώξεις της Άγκυρας και των δυνάμεων που συμμαχούν μαζί της.
Ανικανότητα που μας οδήγησε και στην πλάνη «ότι μπορούμε να τα βρούμε με τους Τούρκους». Μια ηθελημένη βέβαια, μια εκούσια πλάνη εκείνων που ήξεραν την αλήθεια αλλά που συνειδητά υποχώρησαν στις από κοινού πιέσεις Τούρκων, Άγγλων και Αμερικανών ή έκαναν ότι πίστεψαν τις υποσχέσεις τους.
Σε αυτή την πλάνη (ή την δήθεν πλάνη) οφείλονται οι συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου καθώς και οι «διακοινοτικές συνομιλίες» μετά την εισβολή του 1974 με την κατοχή και την προσφυγιά και αργότερα τον μαζικό εποικισμό να συνεχίζονται.
Είχε προηγηθεί η προδοσία του 1974 από εκείνους που ίσως πίστεψαν (ίσως διότι η Δίκη της Κύπρου ματαιώθηκε για ανεξήγητους λογούς υψίστης εθνικής σκοπιμότητας) από εκείνους λοιπόν που ίσως πίστεψαν, βλακωδώς, ότι δίνοντας (σαν να ήταν χωράφι του πατέρα τους) την μικρότερη περιοχή που κατέλαβε ο «Αττίλας Ένα» θα ένωναν την υπόλοιπη Κύπρο με την Ελλάδα.
Σε αυτά πρέπει να προστεθούν η ανικανότητα μας να αποκτήσουμε πραγματικούς συμμάχους (και η ψευδαίσθηση μας ότι οι τυπικοί μας «σύμμαχοι» είναι πραγματικοί) καθώς και η ολέθρια παράλειψη μας να διατηρούμε και να βελτιώνουμε το συσχετισμό των στρατιωτικών δυνάμεων Ελληνισμού – Τουρκίας στην Κύπρο και σε σχέση με αυτή, αλλά και στα άλλα τμήματα του Ελληνοτουρκικού μετώπου.
Εκμεταλλευόμενη ελληνικές προδοτικές ενέργειες, ελληνικές αδυναμίες και ελληνικά λάθη και χρησιμοποιώντας τα μέσα που αναφέραμε, η Τουρκία προώθησε τον στρατηγικό της στόχο στην Κύπρο τόσο, ώστε να έχει δημιουργήσει σήμερα δυο προοπτικές απόλυτα αρνητικές για τον Ελληνισμό.
Α) Η εμπέδωση και νομιμοποίηση της διχοτόμησης, με το «ελεύθερο τμήμα», καθόλου στην πραγματικότητα ελεύθερο αφού ζει στη σκιά του Αττίλα.
Β) Η τουρκοκρατούμενη ομοσπονδία σύμφωνα με την «δέσμη Ιδεών» του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών και σύμφωνα με τα λεγόμενα «μέτρα οικοδόμησης Εμπιστοσύνης».
Κατ’ ανάγκη τουρκοκρατούμενη αφού το βόρειο ομόσπονδο κρατίδιο θα είναι τουρκικό με πλειοψηφία πληθυσμού μόνιμα και θεσμοθετημένα τούρκικη και όχι τουρκοκυπριακή γιατί σύντομα οι συνεχώς αυξανόμενοι έποικοι θα αποτελούν την πλειονότητα των διαμενόντων στα κατεχόμενα και με ομόσπονδα όργανα πάντοτε τούρκικα και βέβαια στα κεντρικά ομόσπονδα όργανα οι Τούρκοι θα έχουν βέτο σε όλα τα θέματα και τα αντίστοιχα ελληνικά θα υποχωρήσουν προ των τουρκικών και γιατί ο συσχετισμός των στρατιωτικών δυνάμεων ως προς την Κύπρο θα είναι συντριπτικά υπέρ της Τουρκίας όπως προβλέπουν οι «ιδέες» του ΟΗΕ, ιδέες τούρκικης, αμερικανικής και βρετανικής προέλευσης.
Έχει καταφέρει δε η Τουρκία με την βοήθεια των Αμερικανών να αποδυναμώσει την εφαρμογή, στην περίπτωση της Κύπρου, θεμελιωδών αρχών του διεθνούς δικαίου, που κανονικά θα έπρεπε να μας ευνοούν.
Το διαβάσαμε και το παραθέτουμε από την ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΡΟΔΟΠΗΣ (30-09-2008)
