ΟΑΣΑ 2018: Κανένας σεβασμός στο επιβατικό κοινό – Καταγγελία

“Ως φοιτήτρια στην Αθήνα τα τελευταία χρόνια και ζώντας στην περιοχή Ζωγράφου, αναγκάζομαι να χρησιμοποιώ αρκετά τα λεωφορεία για τη μετακίνησή μου, όπως και πολύς επίσης κόσμος. Γενικά κατανοούμε όλοι, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι οδηγοί και όσον αφορά τη μη χρηματοδότηση για καλύτερα μηχανήματα και οχήματα (ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, όσοι χρησιμοποιούν το 608 γνωρίζουν ακριβώς για τι σαπίλα μιλάμε), αλλά αυτό που μου συνέβη το βράδυ της Παρασκευής 12 Ιανουαρίου και ώρα 21.30-21.45 ήταν τουλάχιστον εξωφρενικό. Περιμένοντας το λεωφορείο 230 από την αφετηρία (Παλιό τέρμα ή Νεκροταφείο) συνέβη το εξής περιστατικό. Ok, ας παραβλέψουμε το γεγονός των καθυστερήσεων, έχουμε συνηθίσει πια, άλλα λέει η εφαρμογή, άλλη ώρα φτάνουν τα λεωφορεία κλπ. Και ας παραβλέψουμε και την παροχή χείριστων υπηρεσιών, όπως οι συχνές βλάβες κατά τη διάρκεια διαδρομών με αποτέλεσμα την απροσδόκητη διακοπή τους και επιβίβαση του κοινού σε άσχετα σημεία του δρόμου προκειμένου να αποφευχθούν τα χειρότερα ( επιβεβαιώνουν πρόσφατα περιστατικά με μικροεκρήξεις στη μηχανή του 608). Επομένως δεν αρκεί που κινδυνεύει η ζωή μας ανά πάσα στιγμή, δεν αρκεί που πληρώνουμε τα απαιτούμενα κόμιστρα, δεν αρκεί που καθυστερούμε σε εργασίες και ραντεβού εξαιτίας της ασυνέπειας όσον αφορά τους χρόνους άφιξης στις στάσεις, έχουμε να αντιμετωπίσουμε και το αδιάφορο και απαξιωτικό στυλάκι του κάθε οδηγού, ανάλογα με τα κέφια και την ιδιοσυγκρασία του. Για να μην πολυλογώ άλλο, εφόσον φτάνει έστω και καθυστερημένα ο οδηγός του 230 στη στάση μας, μας λέει ότι θα έρθει άλλο λεωφορείο να μας πάρει και να περιμένουμε. Να σημειωθεί ότι εκείνη τη στιγμή έξω έβρεχε ορμητικά και έκανε κρύο. Ο τύπος άραξε με το κινητό του μέσα στο λεωφορείο χωρίς να μας ανοίξει φυσικά τις θύρες για να εισέλθουμε στο όχημα κατά την αναμονή μας ενόψει των κακών καιρικών συνθηκών. Το ακόμα πιο εξοργιστικό ήταν ότι παράγγειλε σουβλάκια και κατέφθασε ο ντελιβεράς μέσα στη βροχή και του τα παρέδωσε δια χειρός. Έτρωγε επιδεικτικά μπροστά μας και γελούσε μιλώντας ταυτόχρονα σε κάποιον οικείο του στο τηλέφωνο και κορόιδευε την κίνησή του αυτή, ότι έτρωγε δηλαδή σουβλάκια χαλαρά και τι είχαν μέσα και σε φάση ”έχω αφήσει τους ηλίθιους έξω να περιμένουν”. Λογικά ακύρωσε ατάραχος και το δρομολόγιό του και συνέχισε την χαλαρουίτα .

Μετά από αρκετά λεπτά φτάνει δεύτερο λεωφορείο στο οποίο κάνουμε την κίνηση να εισέλθουμε (υποτίθεται ότι ήταν αυτό που μας είχε πει ο τύπος προηγουμένως να περιμένουμε να μας πάρει) και ξανά τρώμε άκυρο από τον οδηγό, καθώς μας λέει και αυτός ότι τελείωσε τη βάρδια του. Ξανακατεβαίνουμε λοιπόν και συνεχίζουμε να περιμένουμε μέσα στη βροχή για ένα θαύμα. Μετά από κάποια λεπτά ο οδηγός τελείωσε τα σουβλάκια του προφανώς, χάζεψε λίγο και τελικά αποφάσισε να μας κάνει τη χάρη και να ανοίξει τις πόρτες για να εισέλθουμε στο όχημα. Μπαίνουμε στο όχημα λοιπόν, μια διάχυτη μυρωδιά τζατζικιού κατακλύζει τον αέρα, αλλά το προσπερνώ. Εκείνη τη στιγμή ήλπισα ότι επιτέλους θα ξεκινήσει τη διαδρομή, αλλά έκανα λάθος. Μας είπε τελικά να ξανακατέβουμε και να μπούμε σε ένα τρίτο λεωφορείο που μόλις είχε φτάσει στο σημείο. Κατά τη διάρκεια όλου αυτού του περιστατικού βρισκόμουν σε τηλεφωνική επαφή με τον φίλο μου ο οποίος με περίμενε και είχα καθυστερήσει και στον οποίο μετέφερα κατευθείαν το σκηνικό αυτό. Εκείνη τη στιγμή τηλεφώνησε στα κεντρικά του ΟΑΣΑ για να διηγηθεί το απαράδεκτο περιστατικό. Τον αγνόησαν και του είπαν πως δεν έχουν καμιά τέτοια πληροφορία για τη γραμμή στο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και στη συγκεκριμένη περιοχή και ότι αν θέλει μπορεί να παραπονεθεί με ηλεκτρονικό μήνυμα. Κοινώς τον ”έγραψαν” και αδιαφόρησαν.

Ευχαριστούμε πάρα πολύ ΟΑΣΑ που μας σέβεσαι τόσο και μετά απαιτείς και τον δικό μας σεβασμό. Ευχαριστούμε επίσης πολύ το αθάνατο ελληνικό κράτος για όλα. Καμία οργάνωση, καμία συνέπεια, κανένας σεβασμός στον πολίτη, μόνο ταλαιπωρία. Ερχόμαστε καθημερινά αντιμέτωποι με πλήθος εμποδίων και προσπαθούμε να ανταπεξέλθουμε, και εμείς ως νέοι και οι μεγαλύτεροι. Είμαι βέβαιη ότι πολλά παρόμοια περιστατικά σημειώνονται καθημερινά και αποσιωπούνται ή λησμονούνται από τον κόσμο. Έστειλα το παραπάνω με την ελπίδα ότι κάποιος μπορεί να το δει και κάτι μπορεί να αλλάξει μια μέρα… Ή είμαι υπερβολικά αισιόδοξη, δεν πειράζει.”