«Ναι, είμαι ένας βολεμένος…» ΧΙΛΙΑ ΜΠΡΑΒΟ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΓΟΡΙ

Τον γύρο των social media κάνει τις τελευταίες ώρες η ανάρτηση ενός Έλληνα νοσηλευτή στο Facebook,

η οποία έχει συγκεντρώσει ήδη περισσότερες από 4000 κοινοποιήσεις και πάνω από 12 χιλιάδες like, παρά το γεγονός ότι δημοσιεύθηκε μόλις εχθές.

Ο Λάμπρος Λιάπης, ο οποίος εργάζεται ως νοσηλευτής σε δημόσιο νοσοκομείο, θέλησε να δώσει μια απάντηση μέσω του προσωπικού του λογαριασμού σε όλους όσοι αποκαλούν τον ίδιο και τους συναδέλφους του «βολεμένους», επειδή έχουν «μισθό και ασφάλεια» και δεν ανήκουν στην ολοένα και αυξανόμενη στρατιά των ανέργων.

Με ένα κείμενο «γροθιά στο στομάχι» εξηγεί τι ακριβώς σημαίνει να είναι ένας νοσηλευτής «βολεμένος» σε ελληνικό νοσοκομείο, τι θυσίες συνεπάγεται αυτό το «βόλεμα», πόσο άθλιες είναι οι συνθήκες που αντιμετωπίζει ο κλάδος του και πόσο εξοντωτικό, ψυχικά και σωματικά, είναι το λειτούργημα που επιτελεί.

Δείτε παρακάτω την συγκλονιστική ανάρτηση του Λάμπρου Λιάπη, που προκάλεσε πολλά θετικά σχόλια αλλά και αντιδράσεις στο διαδίκτυο.

«Ναι, είμαι ένας βολεμένος.
Έχω δουλειά.
Έχω μισθό.
Έχω ασφάλεια.
Μα, για ένα λεπτό.
Αυτό το προνόμιο το έχουν πολλοί εκεί έξω.
Κάτσε να σου εξηγήσω, εν τάχει, τι σημαίνει «βολεμένος» στο νοσοκομείο.
Πολλές φόρες ξυπνάω από τα ουρλιαχτά αυτών που πεθάναν στα χεριά μου. Κάθομαι ξαπλωτός και προσπαθώ να θυμηθώ αν μπορούσαμε να κάνουμε και κάτι ακόμη. Αυτό το «και κάτι ακόμη» στοιχειώνει γιατρούς και νοσηλευτές όταν έρχεται η στιγμή να σκεπάσουν με το νεκρικό σεντόνι τους αγαπημένους σας
Μια συνάδελφος νοσηλεύεται με έμφραγμα του μυοκαρδίου. Δεν άντεξε την πίεση του «βολέματος».
Μια άλλη έπαθε διάστρεμμα. Στην προσπάθεια της να προλάβει δυο τραυματίες τροχαίου, παραπάτησε και…
Ένας συνάδελφος χειρουργείται αύριο. Είναι τα παράσημα της επίθεσης μεθυσμένων στα ΤΕΠ.
Αυτοί οι «βολεμένοι» θα λείψουν κάποιο διάστημα αναγκαστικά.
Σ’ αυτό το σύστημα υγείας που έχει τα νοσοκομεία υποστελεχωμένα, ποιος θα καλύψει τις βάρδιες;
Α, δεν το ήξερες; Ναι. Στα νοσοκομεία κάνουν βάρδιες οι συνάδελφοι. Πρωί, απόγευμα, νύχτα. Ο,τι να ‘ναι. Αρκεί να μην μείνει ακάλυπτο το νοσοκομείο. Γι αυτό όποτε έρχεσαι, πάντα κάποιος είναι εδώ. ‘’Βολεμένος’’ έστω, άλλα είναι εδώ.
Και, κάποιοι «βολεμένοι» μπήκαν σ’ αυτή την αίθουσα που βλέπεις.
Έλα πες μου, εύκολο δεν είναι;
Βλέπεις το ποτάμι αίματος; Είναι κάποιου ανθρώπου. Βλέπεις το πεδίο της μάχης; Σε τι διαφέρει από ένα πραγματικό πεδίο μάχης;
Α, ναι. Ε μεις είμαστε «βολεμένοι».
Την επόμενη φορά που θα με πεις «βολεμένο» θα σε πάρω από το χεράκι και θα σε πάω σε μια τέτοια αίθουσα.
Αλλά θα έχει και τον ασθενή πάνω. Και θα σου φορέσω μάσκα. Να μην μυρίζεις έντονα τον σίδηρο από το αίμα και το κάψιμο της διαθερμίας. Θα σου φορέσω πράσινα να μην γεμίσεις με αίματα τα ρούχα σου. Και θα σε βάλω να βλέπεις μόνο. Να βλέπεις τους «βολεμένους» να γλιστράνε μέσα στα αίματα, προσπαθώντας να σώσουν μια ζωή. Έναν άνθρωπο. Μπορεί τον δικο σου.
Μπορείς ακόμα; Μπορείς άπλα να κάτσεις και να κοιτάς; Να μυρίζεις; Να ιδρώνεις; Να κοιτάς γκριμάτσες αγωνίας;
Και όλα αυτά να γίνονται γρήγορα. Πολύ γρήγορα. Χάνεται ο άνθρωπος. Μην αγγίξεις κανένα από τα μηχανήματα που βλέπεις. Τα χειρίζονται οι «βολεμένοι». Τι λες; Είναι εύκολο;
Άσε, μην πεις τίποτα. Τα λένε όλα τα γουρλωμένα μάτια σου και η ανάγωγη που σου έρχεται αυθόρμητα στην όψη του αίματος.
Όλοι αυτοί οι «βολεμένοι» αύριο θα ξανακάνουν αυτά που είδες. Και μερικές φορές θα χάνουν ζωές. Αλλά τις περισσότερες θα σώζουν ζωές.
Το μόνο «βόλεμα» που βλέπω εγώ είναι ότι είμαστε οι υγιείς εργάτες υγείας που κάθε μέρα κολυμπάμε σε κόκκινες θάλασσες ανθρωπίνου πόνου.
Και ακριβός επειδή ξέρουμε τι θα πει πόνος, δεν σε παρεξηγούμε.
Ίσως όμως, τώρα που είδες με τα μάτια σου, ίσως λέω, αρχίσεις να αναθεωρείς κάποια πράγματα.
Αν ναι, μοιράσου την εμπειρία.
Αν όχι, αύριο έλα πάλι στην ίδια αίθουσα.
Λάμπρος Λιάπης (εχθρός της πραγματικότητας).»