ΑΠΙΘΑΝΟ: Συνείδηση: ​​ένα μηχανικό φάντασμα

Κοινοποίηση:
κεφαλι

Μια νέα θεωρία μας βάζει σε σκέψεις για το πως προκύπτει η συνείδηση στον εγκέφαλο.
Υπάρχουν μερικές ερωτήσεις που δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν από την επιστήμη. Όπως τα παράλληλα σύμπαντα, έτσι και η συνείδηση δεν είναι κάτι που μπορεί να παρατηρηθεί άμεσα, να μετρηθεί, ή να τη βιώσει κάποιος.

“Σκέφτομαι, άρα υπάρχω.”
Είναι μια δήλωση της συνειδησιακής γνώσης του ατόμου. Μπορείτε να υποθέσετε ότι οι φίλοι σας έχουν υποκειμενικές εσωτερικές εμπειρίες παρόμοιες με τις δικές σας. Δεν θα μάθετε όμως ποτέ αν αυτά τα άτομα είχαν ασυλλόγιστη αυτόματη συμπεριφορά παρόμοια με τη δική σας ακόμα δεν έχουν συνειδητή εμπειρία.

Είναι πραγματικά αδύνατο να παραβιαστεί αυτό το εμπόδιο, και να μάθουμε πώς οι περισσότεροι από εμάς λειτουργούν.

Υποθέτουμε ότι το μυαλό των άλλων ατόμων συμπεριφέρονται παρόμοια με τη δική μας εμπειρία στον κόσμο. Καθώς αποδεχόμαστε αυτό το αξίωμα, γεννιούνται κάποιες ερωτήσεις:
Ποια αρχιτεκτονική του εγκεφάλου υποστηρίζει καλύτερη συνείδηση;
Γιατί η συνείδηση αισθάνεται σαν “ένα πράγμα” παρά το ότι περιέχει τόσες πολλές πληροφορίες;
Γιατί η συνείδηση εξαφανίζεται κατά τη διάρκεια επιληπτικών κρίσεων;
Γιατί οι βλάβες της παρεγκεφαλίδας επηρεάζουν ελάχιστα τη συνείδηση;

Ο νευροεπιστήμονας Giulio Tononi έχει αναπτύξει ένα σύστημα για να απαντήσει σε αυτές τις ερωτήσεις χρησιμοποιώντας το πλαίσιο της θεωρίας πληροφοριών.

Σε αυτό το πλαίσιο, οι πληροφορίες είναι η μείωση της αβεβαιότητας, γνωρίζοντας την τιμή μιας μεταβλητής, με πολλές πιθανές καταστάσεις.

Η θεωρία του Tononi, γνωστή ως Ολοκληρωμένη Θεωρία Πληροφοριών, περιγράφει τη συνείδηση και πληροφορίες που ενσωματώνονται σε ένα εξαιρετικά διαφοροποιημένο σύστημα που δεν μπορεί να μειωθεί σε συστατικά μέρη. Ο εγκεφαλικός φλοιός έχει μια τεράστια ικανότητα να ενσωματώνει και να διαφοροποιεί τις πληροφορίες, δίνοντας την καλύτερη αρχιτεκτονική στη συνείδηση.

Αυτή η ισορροπία μεταξύ της ολοκλήρωσης και διαφοροποίησης είναι γνωστή ως “φ”, μια ποσότητα που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για μία ημέρα και να εκτιμηθεί η συνείδηση του εγκεφάλου ή ενός άλλου δικτύου.

Τι συμβαίνει με τη συνείδηση, αν το ρεπερτόριο των πιθανών καταστάσεων ενός συστήματος μειώνεται;
Κατά τη διάρκεια μιας επιληπτικής κρίσης, ένας μεγάλος αριθμός νευρώνων παίρνει φωτιά υπερ-συγχρονισμένα. Αυτός ο υπερ-συγχρονισμός παράγει τεράστια, αργά εγκεφαλικά κύματα σε ηχογραφήσεις EEG.

Μήπως αυτά τα μεγάλα κύματα μεταφράζονται σε αυξημένη συνείδηση; Είναι απίθανο.
Οι ασθενείς με επιληψία χάνουν τις αισθήσεις τους κατά τη διάρκεια επιληπτικών κρίσεων, γιατί το ρεπερτόριο των πιθανών καταστάσεων του εγκεφάλου τους μειώνεται, αποδίδοντας λιγότερες πληροφορίες που πρέπει να ενσωματωθούν στη συνείδηση.

Τι συμβαίνει με τη συνείδηση, αν η ενσωμάτωση ενός συστήματος μειώνεται; Έχει η συνείδηση ανάλογο αριθμό νευρώνων στον εγκέφαλο; Σκεφτείτε την παρεγκεφαλίδα,-την έδρα της πλειοψηφίας των νευρώνων του εγκεφάλου.

Μια βλάβη σε αυτή τη δομή του εγκεφάλου, -η οποία εμπλέκεται στον συντονισμό και την ισορροπία,- θα επηρεάσει αρνητικά τη λειτουργία του κινητήρα, και ελάχιστα τη συνείδηση.

Οι αναφορές της αρχαίας ελληνικής γραμματείας στην Τέχνη της Μνήμης είναι σχετικά σύντομες. Ο όρος “Μνημονική Τέχνη”, που αναφέρει ο Αριστοτέλης είναι η μέθοδος της “εσωτερικής γραφής” ή αποτύπωσης, των εννοιών με τη μορφή εικόνων στις κέρινες πλάκες της ψυχής, και επιτρέπει την ανάκληση κάθε πληροφορίας, σαν να ξεφυλλίζει τις σελίδες ενός βιβλίου.

“Μερικοί άνθρωποι λένε, “Πώς μπορείς να ζεις χωρίς να γνωρίζεις”; Απλά δεν ξέρουν τι σημαίνει.
Μπορεί να θεωρούμε την μνήμη ως κάτι δεδομένο, αλλά δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πόσο σημαντική είναι για την ανάπτυξη της προσωπικότητας την απόκτηση γνώσεων, και για την ποιοτητα της ζωή μας.

Η ικανότητα να αποθηκεύουμε, να ανακτούμε και να συνδέουμε πληροφορίες, είναι τόσο σημαντική όσο και η επιβίωσή μας. Εάν δεν μπορούμε να θυμόμαστε πληροφορίες, τότε χάνουμε ένα σημαντικό κομμάτι της συνείδησης και κατ’επέκταση της προσωπικότητάς μας.

el.gr

ΚΟΙΝΟΠΟΗΣΗ: