Η διάγνωση, όταν «απεβίωσε» τηλεοπτικά μετά από μόλις 2 φορές που προβλήθηκε στους δέκτες μας, ήταν «καρκίνος του συντηρητισμού»- ουδέποτε κατάφερε στη σύντομη ζωή της να ξεπεράσει την επάρατη νόσο.

Την ίδια τύχη είχε και η ραδιοφωνική εκδοχή της, καθώς μετά από ορισμένες ακροάσεις του  συγκεκριμένου σποτ, αποφασίστηκε ν’ αποσυρθεί τόσο κακήν κακώς, που ακόμα και ο όρος «κακήν κακώς» μοιάζει με θεσσαλονικιώτικο «χαλλλαρά».

Δε θα μπορούσε να συμβεί και αλλιώς, βέβαια. Ειδικά όταν μιλάμε για την Ελλάδα της δεκαετίας του 1970 με τα όσα «όμορφα» συνέβαιναν τότε σε πολιτικό (και όχι μόνο) επίπεδο.

Κι όμως, υπήρξε μια ομάδα υπέροχων… τρελών που αποφάσισε να βγάλει επιδεικτικά τη γλώσσα στον άκρατο καθωσπρεπισμό και- «πατώντας» πάνω στη δημοφιλή τηλεοπτική σειρά “Η Γειτονιά μας”, που προβαλλόταν από την ΥΕΝΕΔ, και τον χαρακτήρα του Καπετάν Γιάσου- δημιούργησε μια διαφήμιση με τόσο ξεκάθαρα υπονοούμενα σεξουαλικής υφής που έβγαζαν ακόμα και το πιο προστατευμένο μάτι:

Μια γυναίκα ακολουθούσε μ’ ένα τασάκι τον Καπετάνιο προκειμένου να μαζέψει τις στάχτες που άφηνε στο πάτωμα το τσιγάρο του. Κάπου εκεί ακουγόταν το διαβόητο voice over που έλεγε «Για να μην τον παίρνετε από πίσω, πάρτε του μια πίπα. Πίπα Magic Life. Σώζει ζωές!» που, φυσικά, σκανδάλιζε τη νεολαία και έκανε τους πάντες να χαχανίζουν σα μικρά παιδιά που είδαν το λευκό εσώρουχο της συμμαθήτριάς τους από το Γ1 (έχει τύχει και σε μας- και, ναι, ακόμα χαχανίζουμε όταν το σκεφτόμαστε. Λογικά ούτε φέτος θα βραβευτούμε με το Νόμπελ ωριμότητας).

Το ξεκάθαρο υπονοούμενο του σποτ (που, όπως προείπαμε, γνώρισε και βραχύβια ραδιοφωνική εκδοχή) το μετέτρεψε σε κόκκινο πανί στα μάτια και τ’ αυτιά της οπισθοδρομικής κοινωνίας, με αποτέλεσμα να κοπεί μέχρι να πει κανείς «πίσω».

Παρ’ ολ’ αυτά και παρά το γεγονός πως η διαφήμιση απαγορεύτηκε με συνοπτικές διαδικασίες, ο μύθος της έζησε χάρη σ’ έναν από τους ευφυέστερους Έλληνες δημιουργούς: τον Χάρυ Κλυν, που στην ταινία του «Αλαλούμ» του 1982 συμπεριέλαβε μια παρωδία του συγκεκριμένου σποτ.

Το σενάριο ήταν συναφές με το πρωτότυπο, αν και ο Χάρυ το έκανε ακόμα πιο πιπεράτο, μιας και το «έντυσε» με άκρως αισθησιακή φωνή και μουσική υπόκρουση που παραπέμπει ευθέως σ’ εκείνα τα φιλμ που έχουν επάνω τους την απαραίτητη ένδειξη 18+:

Ένας άνδρας μπαίνει στο σαλόνι του σπιτιού του καπνίζοντας αρειμανίως και ρίχνοντας, φυσικά, στάχτη ολούθε. Η γυναίκα, υποδυόμενη στην εντέλεια το κοινότοπο ρόλο της «δούλας και κυράς», τον ακολουθεί σε κάθε του βήμα με την σκούπα και το φαράσι και μαζεύει το χάλι που δημιουργεί ο σύζυγός της.

Έπειτα, ο μεγαλόκαρδος εκφωνητής αποφασίζει να δώσει τη λύση, λέγοντας το-ξεδιάντροπα ξεκαρδιστικό- «Αντί να τον παίρνετε από πίσω, πάρτε του μια πίπα… δώρο».

Η νοικοκυρά ακούει, σαστισμένη αρχικά, τη «συμβουλή», πριν πέσει στο κέντρο της οθόνης η υποτιθέμενη μάρκα (Νταϊάνα), συνοδευόμενη από το μερακλίδικο σλόγκαν «Υγεία. Καθαριότης. Αρχοντιά».

Εν συνεχεία βλέπουμε μια γυναίκα να περιφέρει με αισθησιακό τρόπο στα κατακόκκινα χείλη της το προϊόν, για να κλείσει το βίντεο των 30+ δευτερολέπτων με το «Νταϊάνα, η πρώτη πίπα!».

Δυστυχώς, η «διαφήμιση» του Χάρυ Κλυν είναι η μοναδική εκ των δύο που μπορεί να βρει κανείς, καθώς αυτή με την Magic Life… πέθανε προτού προλάβει να σωθεί έστω κι ένα ντοκουμέντο.

Ξέρετε πώς λέγεται αυτό που συνέβη στην συγκεκριμένη υπόθεση, έτσι;

Ακριβώς: πίπες.