Η νέα κατάσταση που επικρατεί στο ελληνικό ποδόσφαιρο, το τέλος του 100-0 ή του 90-10, μας δίνει την ευκαιρία να βλέπουμε και ποδόσφαιρο. Χωρίς πάντα να πρέπει να ασχολούμαστε μόνο με τους διαιτητές. Είναι μέρος του παιχνιδιού, είναι αναπόφευκτο κακό, ο κόσμος παντού γουστάρει να ασχολείται και με τη διαιτησία, πολλώ δε μάλλον στην Ελλάδα της ίντριγκας και της δικαιολογημένης καχυποψίας.
Ωστόσο μετά από πολλά χρόνια, νομίζω σχολείο πήγαινα τελευταία φορά, πρωταγωνιστές είναι κυρίως οι ποδοσφαιριστές και το ποδόσφαιρο. Κι αυτό είναι μια νίκη, μια παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές για να μην ζήσουν ξανά τα χρόνια που προηγήθηκαν. Συνηθίσαμε πολλές φορές εδώ να συζητάμε τα εξωαγωνιστικά και ήταν μια απολύτως συνειδητή πράξη να αποφύγω αναφορές ποδοσφαιρικές, πολύ απλά γιατί όταν έκλεβαν κάθε Κυριακή τον ιδρώτα των ποδοσφαιριστών και των προπονητών, όταν όλα ήταν προαποφασισμένα, θεωρούσα ανήθικο να κρίνω την καριέρα κάποιου.
Τώρα μπορούμε. Πλησιάζοντας στο φινάλε του πρώτου γύρου, ο βαθμολογικός πίνακας αποδίδει πάνω-κάτω δικαιοσύνη.
Δράττομαι της ευκαιρίας λοιπόν, να αναφερθώ σε κάτι ποδοσφαιρικό. Την ομάδα που συζητείται περισσότερο φέτος, τον Παναθηναϊκό. Τα νούμερα της ΕΡΤ δείχνουν ότι ο κόσμος στέκεται με προσοχή κάθε φορά που παίζει η ομάδα του Δώνη. Περιμένει κάτι να δει, ίσως και υποσυνείδητα σε όλους αρέσει όταν βλέπουν ένα underdog να ρίχνει γροθιές πάνω στο ρινγκ.
Ο Παναθηναϊκός μοιάζει για τα ελληνικά δεδομένα σαν μια μικρή επανάσταση, όμοια με του Παρισίου. Απέναντι στο ισχυρό κεφάλαιο και το κρατικό σύστημα. Ξεκίνησε ταπεινά, με πολλά πιτσιρίκια από τον «δρόμο», με αμέτρητα ελληνόπουλα, που κανείς δεν τα πίστευε αλλά στην πορεία κέρδισαν τη συμπάθεια του κοινού κι έφεραν ολοένα και περισσότερο κόσμο κοντά τους. Οι πράσινες εμφανίσεις λαμπυρίζουν στα άγουρα ακόμα κορμιά του Μπουζούκη, του Χατζηγιοβάνη, του Εμμανουηλίδη σαν τα φωσφοριζέ γιλέκα που διαδήλωναν στην «πόλη του φωτός».
Όχι, δεν έπαιξαν σε όλα τα ματς καλά. Και υπέφεραν και απειλήθηκαν με διασυρμό (Τούμπα, Κρήτη) αλλά έφτασαν σχεδόν πάντα εκεί που μπορούσαν να φτάσουν. Όταν έπαιζαν καλά κέρδιζαν, σχεδόν πάντα. Όταν δεν έπαιζαν, κυνηγούσαν και πάλι τα όρια τους, όχι πάντα με επιτυχία.
Μα στο ποδόσφαιρο το ζητούμενο δεν είναι πάντα η επιτυχία και η επιτυχία δεν εξαρτάται πάντα από όσους είναι στο χόρτο, αλλά και από όσους θα μπορούσαν να είναι.
Τα «πράσινα γιλέκα» όμως, έδειξαν ένα δρόμο. Χωρίς να απορρίπτουν το «απ´ έξω» έβαλαν τέλος στην ακατανόητη ξενομανία, έδωσαν χώρο, χρόνο και εμπιστοσύνη στους Έλληνες που ήρθαν από κάτω, και το σχέδιο αποτελεί έναν οδηγό. Ήδη, σαν άλλοι Μακρόν που μετά την επανάσταση στο Παρίσι ξανασκέφτηκε και πήρε ορισμένες αποφάσεις του, πολλοί παράγοντες προβληματίζονται για τα τσουβάλια με ξένους που κουβαλούν. Ο Λεβαδειακός, μια κλασική ομάδα με ξένους τα προηγούμενα χρόνια, αγωνίστηκε με 9 Έλληνες κόντρα στον ΠΑΟΚ, ο ΠΑΣ συνεχίζει να μιλάει ελληνικά και να είναι σταθερά αξιοπρεπής, η Τρίπολη, ο Πανιώνιος έχουν έναν πολύ καλό ελληνικό κορμό.
Το ζητούμενο φυσικά δεν είναι μόνο οι Έλληνες. Κι ο Παναθηναικός καλώς ή κακώς είναι άλλο μεγεθος από τις προαναφερθείσες ομάδες κι έχει άλλες απαιτήσεις. Ο Δώνης με τον Νταμπίζα όχι απλά έσωσαν την παρτίδα αλλά τώρα πάνε να την κερδίσουν κιόλας. Πέρασαν δυο πίστες την ομάδα, και σιγά σιγά φτάνει στο επόμενο κρίσιμο σταυροδρόμι.
Τον Ιανουάριο και το επόμενο καλοκαίρι θα κριθεί το μέλλον του Παναθηναϊκού, τουλάχιστον όσο δεν εμφανίζεται ο Ταυλανδός φαντομάς ή κάποιος άλλος επίδοξος σωτήρας. Τώρα που ο Αλαφούζος άλλαξε απόφαση και θέλει να συνεχίσει στον Παναθηναϊκό, οφείλει να στηρίξει τα «πράσινα γιλέκα» και να τους δώσει την ώθηση να διεκδικήσουν φέτος κάτι ακόμα παραπάνω, να κερδίσουν ντέρμπι και να χτίσουν ενόψει της επόμενης σεζόν οριστικοποιώντας την πεντάδα και τη διαγραφή της ντροπιαστικής σελίδας που έγραψε ο ίδιος.
Πώς; Με έναν βασικό Έλληνα παίκτη άνω των 23 και έναν βασικό κάτω των 23 (πχ Μαυροπάνος) και το εμπόδιο των περιορισμών ξεπερνιέται και η λιτή οικονομική πολιτική δεν πάει περίπατο. Βεβαίως αυτά ισχύουν στις κανονικές ομάδες και στον Παναθηναϊκό έχει πάψει να υπάρχει κανονικότητα εδώ και σχεδόν δύο χρόνια. Ως εκ τούτου η ρεαλιστική προσέγγιση αφορά περισσότερο το καλοκαίρι.
Ο Νταμπίζας και ο Δώνης ξέρουν και να επιλέγουν και να στήνουν ομάδες και να τις διαχειρίζονται με σύνεση. Κι αν στηριχτούν με πράξεις, εφόσον αρθεί το ban, τότε η επόμενη σεζόν, χωρίς -6 και δυνατότητα κανονικών μεταγραφών, θα ξεκινά με πολύ πολύ διαφορετικές προσδοκίες. Πλέον η μπάλα περνάει στα χέρια της διοίκησης, αποδεικνύοντας αν θέλει να κεφαλαιοποιήσει την επένδυση στα «πράσινα γιλέκα» ή συνεχίζει να αντιμετωπίζει τον Παναθηναϊκό σαν αναγκαίο κακό…
sdna.gr
