Το ημερολόγιο έγραφε 20 Σεπτεμβρίου 2019. Φαινομενικά, τίποτα το αξιοσημείωτο δεν έμοιαζε να συμβαίνει στην επικαιρότητα. Ή τουλάχιστον τίποτα τόσο αξιοσημείωτο που να δικαιολογεί τόσες πολλές κραυγές που ακουγόντουσαν μεσημεριάτικα, η μια μετά την άλλη, σε όλη την Ελλάδα.
Ήταν ένα απόγευμα αδιάφορο, συνηθισμένο. Γιατί όμως χιλιάδες φωνές χαράς ακούστηκαν σε τόσο μικρή χρονική απόσταση μεταξύ τους μια τόσο βαρετή μέρα; Τι ήταν αυτό που συντάραξε τόσους ανθρώπους μαζί αυτή την ρουτινιάρικη μέρα;
Η αιτία αυτού του φαινομένου άρχισε να εξηγείται πολύ σύντομα: μια ταπεινή, συνοπτική ανάρτηση που κυκλοφορούσε στο διαδίκτυο γνωστοποιούσε επίσημα πως το καλοκαίρι του 2019 οι Cure θα επισκεπτόντουσαν την Ελλάδα για μια συναυλία και χιλιάδες φανατικοί οπαδοί τους ζητωκραύγαζαν από χαρά.
13 χρόνια μετά την τελευταία επίσκεψή της, η θρυλική gothic παρέα του Ρόμπερτ Σμιθ επιστρέφει μπροστά σε ένα κοινό που την αγάπησε όσο ελάχιστα. Την αγάπησε και την αγαπάει τόσο πολύ που χιλιάδες άνθρωποι εκείνο το απόγευμα, το απόγευμα της ανακοίνωσης της επιστροφής των Cure στην Ελλάδα, βρήκαν το τέλειο περιεχόμενο για την αναμονή του επόμενου καλοκαιριού.
Το ελληνικό κοινό και οι Cure έχουν μια πολύ ιδιαίτερη παράδοση μεταξύ τους. Η συναυλία που θα δώσουν στα μέρη μας το καλοκαίρι του 2019 θα είναι η πέμπτη συνολικά. Μιλάμε φυσικά για μια μπάντα που το καλοκαίρι θα κλείνει 40 χρόνια ζωής: 5 επισκέψεις σε 40 χρόνια δεν τις λες και πολλές. Και ειδικά όταν ανάμεσα σε αυτές τις επισκέψεις ολόκληρες γενιές συναυλιόφιλων αποσύρονταν από το τόσο γοητευτικό σπορ της εμμονικής παρακολούθησης συναυλιών και νέες γενιές ερχόντουσαν στο προσκήνιο.
Για παράδειγμα, οι άνθρωποι που είδαν τους Cure το 1985 στο Παναθηναϊκό Στάδιο, πλέον θα βρίσκονται στην πέμπτη ή στην έκτη δεκαετία ζωής τους. Το κοινό που θα κατακλύσει την Πλατεία Νερού το ερχόμενο καλοκαίρι για να τους δει θα είναι άνθρωποι που βρίσκονται στα 20κάτι τους και στα 30κάτι τους: κυριολεκτικά, οι Cure έχουν βαλθεί να φυτέψουν από μια μεγάλη συναυλιακή ανάμνηση σε κάθε γενιά ροκάδων που πάει σε συναυλίες στην Ελλάδα. Και κάθε γενιά θα έχει να διηγείται για ένα (τουλάχιστον) αξέχαστο live των Cure:
-Για εκείνο το θρυλικό live του 1985 που στα πλαίσια του ιστορικού φεστιβάλ «Rock in Athens», οι Cure είχαν έρθει στην Ελλάδα μαζί με ένα σωρό άλλες μπαντάρες που τότε βρίσκονταν στα ντουζένια τους όπως οι Clash και οι Stranglers. Ο Ρόμπερτ Σμιθ τότε ήταν μόλις 26 χρονών (το καλοκαίρι θα είναι 60…), οι Cure βρισκόντουσαν στην πιο δημιουργική φάση της ζωής τους, έγραφαν μουσική ιστορία εκείνη τη στιγμή, η επίσκεψή τους στην (φτωχή συναυλιακά τότε) Ελλάδα, ήταν τεράστιο γεγονός…
-Για εκείνη τη συναυλία-δυναμίτη του 1995 στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας που είχαν δώσει μαζί με τους Jesus and Mary Chain. Σε μια περίοδο που βρισκόντουσαν σε παρατεταμένη ύφεση, σε μια περίοδο που μετά την ασύλληπτη δημιουργική κατάσταση της δεκαετίας του ’80, έμοιαζαν να έχουν χάσει την ιδιαιτερότητά τους (την ξαναβρήκαν τελικά το 1999 με την μεγάλη δισκογραφική επιστροφή του «Βloodflowers») και μπόλικοι πήγαν να τους δουν όσο έχουν ακόμα την ευκαιρία πριν διαλυθούν (ναι, φαντάζει πολύ αστείο πλέον).
-Για εκείνο το live στην Τεχνόπολις στο Γκάζι το καλοκαίρι του 2002, όταν ο Ρόμπερτ Σμιθ αποφάσισε να τρολάρει το κοινό ρωτώντας το: «Γουστάρετε να ακούσετε όλες τις μεγάλες επιτυχίες μας σήμερα;» και το κοινό απάντησε θετικά σε μαζικό επίπεδο ζητωκραυγάζοντας μέσα στον χώρο της συναυλίας για να απαντήσει εκ νέου ο Σμιθ: «Λυπάμαι, αλλά σήμερα δεν θα παίξουμε τις επιτυχίες μας. Σήμερα θα παίξω μόνο για τους φίλους μου εδώ μπροστά». Και έδειξε με το χέρι του μια μεγάλη παρέα γκοθάδων, που τα μαλλιά τους ήταν υψωμένα όπως και τα δικά του, μια παρέα φανατικών «cure-άδων» που είχε στοιβαχτεί μπροστά-μπροστά. Και όλο το υπόλοιπο βράδυ οι Cure έπαιζαν μόνο υποτιμημένα τραγούδια από τη δισκογραφία τους, ούτε μια επιτυχία. Και με εξαίρεση εκείνη την μεγάλη παρέα εκεί μπροστά, οι περισσότεροι ξενέρωσαν λιγάκι…
Tότε που ο Σμιθ άλλαξε τους στίχους του «The Figurehead» και αντί για «I can lose myself in Chinese art and American girls…» είπε «I can lose myself in Chinese art and Athenian girls…»:
-Μα πάνω από όλα, είναι η τελευταία επίσκεψή τους στην Ελλάδα. Η επίσκεψη κατά την οποία έδωσαν το καλύτερο live τους στα μέρη μας, το live εκείνο που τους έκανε μια θρυλική μπάντα στα μάτια της δικής μας γενιάς. Ή τέλος πάντων της γενιάς στην οποία ανήκω εγώ που γράφω αυτό το κείμενο. Ας συνεχίσω λοιπόν σε πρώτο πρόσωπο: Μπορώ να πω με πολύ μεγάλη βεβαιότητα ότι καλύτερη συναυλία στη ζωή μου δεν έχω βιώσει (αυτή είναι η σωστή λέξη για εκείνο το live) από εκείνο το σχεδόν τετράωρο σετ των Cure το 2005 στην Μαλακάσα. Οι τύποι είχαν παίξει για ένα δίωρο μέσα στην γκοθίλα και στην σκοτεινιά, γουστάραμε τις ζωές μας, μετά είπαν και 3-4 χιτάκια σε ένα encore και στο καπάκι -και ενώ όλοι περιμέναμε ότι το live τελειώνει- ο Smith λέει: «We’ll be back in two minutes».
Και αποσύρονται για λίγο και μετά βγαίνουν ξανά και αυτή τη φορά παίζουν πανκ, πιάνουν όλη την πρώιμη περίοδό τους και της προσδίδουν βρώμικο, ακατέργαστο, εντελώς πανκ ήχο, εκείνοι παίζουν λες και είναι ξανά 20άρηδες και όλη η Μαλακάσα χοροπηδάει λες και το live μόλις έχει ξεκινήσει. Για την ακρίβεια, το live όντως μόλις έχει ξεκινήσει: οι Cure αφού ολοκλήρωσαν την γκόθικ συναυλία τους, έκαναν ένα μικρό διάλειμμα και στο καπάκι έδωσαν άλλη μια, για δυο ακόμα ώρες, ο κόσμος είχε αρχίσει να τα φτύνει από κάτω και εκείνοι δεν έλεγαν να σταματήσουν, έπαιζαν με τόση ένταση που έμοιαζε αδύνατο να πατήσουν φρένο. Στο τέλος, ο Smith μας αποχαιρέτησε λέγοντας μας ότι θα τα ξαναπούμε σε μερικά χρόνια.
13 χρόνια πέρασαν και οι Cure ξανάρχονται στην Ελλάδα διάολε. Και πλέον, χιλιάδες άνθρωποι μετράμε αντίστροφα. Χιλιάδες παλιοί που τους είδαμε το 2005 και χιλιάδες από τη «νέα φρουρά» που δεν τους έχουν δει ποτέ. Θα συνυπάρξουμε όλοι μαζί υπό τους ήχους τους και είναι δεδομένο πως θα λέμε ιστορίες για αυτό το live για πολλά-πολλά χρόνια μετά…
Υ.Γ. Το κείμενο αυτό διακόπηκε μπόλικες φορές ενώ γραφόταν για να παίξουν λίγο Cure, οπότε τιμής ένεγκεν δεν γίνεται να μην κλείσει με ένα τραγούδι τους και δη μια live εκτέλεση:
Πηγή: menshouse.gr
