Εξομολογείται στο “ΜΑΚΕΛΕΙΟ” δέκα χρόνια μετά τη δράση και σύλληψη του “Δράκου – Κατσαβιδάκια” που σκόρπιζε το φόβο και τον τρόμο στις μοναχικές γυναίκες της Αθήνας! Όλες οι ανατριχιαστικές λεπτομέρειες!
Επί τριάμισι χρόνια, από τα τέλη του 2003 μέχρι και τον Μάιο του 2006, σκόρπιζε το φόβο και τον τρόμο στις μοναχικές γυναίκες της Αθήνας. Κραδαίνοντας το κατσαβίδι του ορμούσε στο διαμέρισμά τους, τις ανάγκαζε να γδυθούν και αφού αυτοϊκανοποιούνταν μπροστά τους, άρπαζε χρήματα ή μικροαντικείμενα και εξαφανιζόταν.
Η πρωτοφανής δράση του είχε σοκάρει την κοινή γνώμη που ανήμπορη παρακολουθούσε τη λίστα με τα δεκάδες θύματά του να μεγαλώνει. Οι αστυνομικές αρχές τότε με διάφορες προσαγωγές αλλοδαπών προσπαθούσαν να κλείσουν το θέμα μέχρι που τους παραδόθηκε το 2007 από μια φοιτήτρια η μπλούζα με την οποία σκουπίστηκε μετά την πράξη του και στα εργαστήρια αποκωδικοποίησαν το DΝΑ του δράστη. Ετσι, όταν τον ξανακάλεσαν και του πήραν βιολογικό υλικό, διαπίστωσαν ότι είχαν τελικά δίκιο: Ο 47χρονος υδραυλικός που έμενε στην Αγία Παρασκευή ήταν ο «κατσαβιδάκιας».
Εκείνος που από τα τέλη του 2003 ώς τον Μάιο του 2006 χάρη στο επάγγελμά του εντόπιζε τις γυναίκες που έμεναν μόνες τους και στη συνέχεια ικανοποιούσε τις ανώμαλες ορέξεις του. ήταν του Ζωγράφου, Χολαργός, Καλλιθέα, Νέος Κόσμος, Χαλάνδρι, Aμπελόκηποι και Παγκράτι ήταν οι περιοχές όπου έδρασε. Διέπραξε συνολικά τριάντα τέσσερις επιθέσεις.
Η Ν.Μ με καταγωγή από την Κύπρο εξομολογείται σήμερα δέκα σχεδόν χρόνια μετά την δική της τρομακτική εμπειρία από τον “κατσαβιδάκια” που είχε γίνει ο εφιάλτης των γυναικών:
“Πήρα ταξί από το κέντρο της Αθήνας για να πάω σπίτι μου στην περιοχή του Ζωγράφου όπου διέμενα τότε. Ήμουν φοιτήτρια και έμενα μόνη μου και είχα πάει σε ένα πάρτυ της σχολής μου. Ήταν λίγο μετά τις τρεις το ξημέρωμα όταν μπήκα στο ταξί. Του είπα που να με παέι και λίγο πιο κάτω επιβίβασε και άλλες δυο κοπέλες με τον ίδιο σχεδόν προορισμό. Εγώ καθόμουν μπροστά και οι κοπέλες πίσω. Κάποια στιγμή άρχισε να μας μιλάει ρωτώντας μας πως περάσαμε που ήμασταν κτλ. Δεν έδινα και πολύ σημασία γιατι μιλούσα στο κινητό με μηνύματα με έναν φίλο μου. Κάποια στιγμή κλειδώνει τις πόρτες προκλητικά και μας λέει: “Τον κατσαβιδάκια τον ξέρετε; Εγώ είμαι!” Παγώσαμε και οι τρεις. Εγώ ήμουν ακούνητη χωρίς καν να αναπνέω. Ένοιωθα ότι έχει σταματήσει η καρδιά μου. Οι κοπέλες πίσω άρχισαν να ουρλιάζουν και να κλωτσάνε τις πόρτες. Είχαν ανοίξει και τα παράθυρα και ούρλιαζαν. Άνοιξε τις πίσω πόρτες και τις άφησε καπου κοντά στο άλσος απέναντι από τα Πανεπιστήμια.
Εγώ επειδή καθόμουν μπροστά δεν πρόλαβα να κάνω τίποτα. Είχα σοκαριστεί. Συνέχισε κανονικά τη διαδρομή αλλά όχι αυτή που του είχα πει. Ανέβαινε πάνω ψηλά προς το νεκροταφείο. Άρχισα να του μιλάει γλυκά και να του λέω ότι καλύτερα να βγαίναμε ένα ραντεβού πρώτα γιατί δήθεν μου άρεσε αλλά τώρα δεν γίνεται γιατι με περιμένουν τα αδέρφια μου στο σπίτι που ξέρουν αυτή τη στιγμή που βρίσκομαι. Έβλεπα έναν άνθρωπο με ψυχολογικά προβλήματα, απρόβλεπτο, δεν ήξερα πως θα αντιδράσει με αυτά που του λεγα. Το καλό ήταν ότι με βοήθησε πολύ η ψυχολογία που σπούδαζα τότε. Καταλήξαμε στο να του δώσω το κινήτο μου και αυτος το δικό του και να συναντήθουμε άλλη μερα. Φυσικά και δεν τον συνάντησα ποτέ ξανά. Με παράτησε σε μια διεύθυνση που όχι μόνο δεν έμενα εκεί αλλά περπατούσε ένα τέταρτο με τα πόδια για να φτάσω σπίτι μου. Θυμάμαι ότι περπατούσα στα τυφλά και το μόνο που σκεφτόμουν είναι ότι είμαι ζωντανή, ότι γλίτωσα τον βιασμό και ότι έχω προστάτη άγγελο. Σκέφτηκα να πάω στην αστυνομία αλλά μετά το μετάνοιωσα. Όταν άκουσα για τη σύλληψή του ανακουφίστηκα.
Για μήνες όμως δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Δεν έβγαινα από το σπίτι βραδυνές ώρες και είχα περάσει κάτι σαν κατάθλιψη. Και τώρα που σας τα εξομολογούμαι είναι σα να τα ζω. Μερικά πράγματα σε στοιχειώνουν και δεν τα ξεχνάς ποτέ όσο και να θες σε αυτή τη ζωή…”
Δέσποινα Κατακουζηνού
