Ένα από τα μυστικά των Πυθαγορείων σχετίζονταν με τα μαθηματικά και τους αριθμούς. Ωστόσο, το υπέρτατο μυστικό τους βρισκόταν πέρα αλλά και ανάμεσα στα νούμερα. Γιατί όλα μαζί φανερώνουν αλλά ταυτόχρονα κρύβουν την Ουσία.
Φυσικά το μυστικό των πυθαγορείων… ήταν η ύπαρξη των αρρήτων αριθμών δηλαδή το απόρρητο που δεν ήθελαν να μαθευτεί από τον πολύ κόσμο, γι’ αυτό και δεν τα έλεγαν όλα και σε όλους αδιακρίτως. Θα ήθελα να διευκρινίσω εδώ, ότι υπάρχουν άρρητα τα οποία δεν ανακοινώνονται… δια ευνόητους λόγους και πόσο μάλιστα εις το διαδίκτυο. Και το θέμα δεν είναι εάν ξέρεις.. αλλά πως τα εφαρμόζεις είναι η Ουσία ! Κι επειδή η Ουσία του Όντος εμπεριέχει μέσα Μαθηματικά… δηλαδή μία ανωτέρα Γνώση, τότε οι αριθμοί… αγιοποιούνται και παίρνουν σάρκα και όστα… εις την Φύση.
Ιδού Αδέλφια :
ΕΙΝΑΙ ΑΓΙΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ=ΕΙΝΑΙ ΘΕΟΣ ΝΟΜΟΣ=ΕΙΝΑΙ ΘΕΟΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ=790… διότι όλα εξάλλου στη φύση είναι Μαθηματικά… έτσι δεν είπαμε….!!!
Ο Πυθαγόρας ΑΔΕΛΦΙΑ… ήταν τυχαίο πρόσωπο. Ήταν ο πρώτος Διδάσκαλος της Αυτογνωσίας. Είναι ο Μύστης εκείνος που επέβαλε πρακτικά εις τους μαθητές του… ην άσκηση της αυτογνωσίας.
Ο Ιάμβλιχος μας αναφέρει ότι οι μαθητές του ήταν μάλλον Μαθηματικοί, Φυσικοί και πόσον μάλιστα Ακουστικοί… διότι μόνον άκουγαν και δεν ρωτούσαν τίποτε και αυτό εικάζεται ότι κρατούσε από 3 έως 5 χρόνια. Στην ανώτατη βαθμίδα φυσικά ήταν εκείνοι που κατείχαν την ανώτατη Μύηση και Γνώση. Είχαν άσκηση σε μυστηριακές μυήσεις… ώστε να προβάλλουν τις αρετές, πρώτα πρώτα της σιγής… δηλα δή να μάθουν να σιωπούν… αλλά και της εχεμύθειας… δηλαδή να κρατούν απόλυτα μυστικά απ’ τους άλλους σε ότι άκουγαν και διδάσκονταν.
Έτσι είχαν το προνόμιο με την θεληματική χρήση του Νου, να έχουν την κατάλληλη ηρεμία/αταραξία, και την αυτόβουλη κατεύθυνση της Σκέψης, όπου η Ηθική τους και η Λογική τους απαιτούσε και όχι να έχουν έντονα το συναίσθημα της συγκίνησης και σε οποιαδήποτε τυχαία, τυχάρπαστη παρόρμηση από διάφορους ερεθισμούς του περιβάλλοντος.
Επιδίωκαν συχνά την καταστολή των ορμών τους, της κάθε επιθυμίας και του κάθε πάθους και όλων όσων αποτελούσαν εμπόδιο στην Αυτογνωσία… που ήταν και το ζητούμενο. Αλλά αυτό δεν είχε τέλος… μιας και όταν έφευγαν από τη σχολή όφειλαν ως μαθητές ( μυημένοι ) να ημπορούν να εφαρμόζουν εις την υπόλοιπη ζωή τους τις Αρετές… να γίνονται και τα φωτεινά παραδείγματα της Ζωής των άλλων.
Γι’ αυτό και οι αρχές τους είχαν να κάμουν με την τήρηση των Νόμων :
1) Το Νόμο της ευσέβειας. «Θεόν τίμα, πρώτα και σέβου»….έλεγαν.
2)) Το Νόμο της ευορκίας. «Σέβου όρκον» που σήμαινε την καθολική συνέπεια και ακριβή τήρηση του όρκου που τους δόθηκε, αλλά επίσης και της κάθε υπόσχεσης.
3)) Το Νόμο της τιμής προς τους γονείς. «Τους γονείς τίμα».
4) Τον Νόμο της εγκράτειας. «Ειθίζεο, γαστρός μεν πρώτιστα και ύπνου, λαγνείας, θυμού…», δηλα δή να μάθεις να συνηθίζεις και να κυριαρχείς στις επιθυμίες πρώτα, πρώτα του φαγητού και του πιοτού, του ύπνου, των αφροδισίων γενετήσιων ορμών, καθώς και της οργής (θυμού). Απόφευγαν τις αισχρές πράξεις και με άλλους και όταν ήταν μόνοι τους.
5) Τον Νόμο της δικαιοσύνης. «Δικαιοσύνην ασκείν έργω τε λόγω τε».
6) Τον Νόμο ώστε να γνωρίζουν ότι πεπρωμένο είναι όλοι ανεξαιρέτως να πεθαίνουν και άρα να είναι πανέτοιμοι, αγνοί και ενάρετοι…έλεγαν….«Γνώθι θανέειν, πέπρωται άπασι».
7) Τον Νόμο της λιτότητας. «Υγείας της περί το σώμα χρη έχειν• αλλά μέτρον (το κανονικό ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο) ποτού, σίτου, γυμνασίων». Μία σωστή συμβουλή και προτροπή για την ίδια τη Ζωή.
8) Το Νόμο της ελευθερίας, ένα μεγάλο και πολύτιμο αγαθό, όπου μέσω της αρετής πραγματώνεται η διαφύλαξή της. «Μηδέ ανελεύθερον ίσθι• επί πάσι μέτρον άριστον».
9) Το Νόμο της προσευχής. Να ημπορείς με θάρρος να αναλαμβάνεις με το έργο της Δημιουργίας που σου έχει παραδοθεί και αφού προσευχηθείς εις τους (Θεούς)….να σε βοηθήσουν οι ίδιοι να τελειώσεις το έργο σου, την αποστολή σου. «Αλλ’ έρχου επ’ έργον θεοίσιν επευξάμενος τελέσαι».
10) Τον Νόμο της καθάρσεως του σώματος… αλλά και της ψυχής.
11) Τον Νόμο της συνεχούς επιδίωξη της φρόνησης. «Ηνίοχον γνώμιν στήσας καθύπερθεν αρίστην»….δηλα δή πάνω απ’ όλα να έχεις άριστο κυβερνήτη το Νου.
Αλλά ΑΔΕΛΦΙΑ…το αποκορύφωμα της πρακτικής εφαρμογής όλων αυτών δηλαδή της αυτογνωσίας των Πυθαγόρειων… θα γινόταν με τον καθημερινό αυτοέλεγχο κάθε βράδυ… πριν από τον ύπνο τους… με τα πολυθρύλητα τρία ερωτήματα:
Οι περίφημοι αυτοί στίχοι των «χρυσών επών»… μας λέγουν τα εξής εις τους στίχους (40-45):
«Μηδ’ ύπνον μαλακοίσιν επ’ όμμασι προσδέξασθαι. Πριν των ημερινών έργων λογίσασθαι έκαστον•΄Πη παρέβην; Τι δ’ έρεξα; Τι μοι δέον ούκ ετελέσθη; Αρξάμενος δ’ από πρώτου επέξιθι και μετέπειτα. Δεινά μεν εκπρήξας επιπλήσσεο• χρηστά δε τέρπου. Ταύτα πόνει• ταύτ’ εκμελέτα• τούτων χρη εράν σε».
Δηλαδή… σε ελεύθερη μετάφραση μας λέγουν: «Μη δεχθείς ποτέ στα μάτια σου τον ύπνο πριν εξετάσεις προσεκτικά ένα ένα όλα τα έργα της ημέρας εκείνης…ρωτώντας προσεκτικά τον εαυτό σου: Σε ποια πράγματα έσφαλα; Τι καλό έκανα; Τι έπρεπε να κάνω και το παρέλειψα;
Και αφού αρχίσεις από το πρώτο έργο της ημέρας προχώρα μέχρι το τελευταίο. Έπειτα από τον πλημμελή έλεγχο να επιπλήττεις, να καταδικάζεις τον εαυτό σου για τις κακές πράξεις που έκαμες…..για δε τις καλές πράξεις….να ευχαριστιέσαι ολόψυχα. Μ’ αυτά και μόνον ασχολήσου, αλλά συγχρόνως να μελετάς με πολύ προσοχή….την ίδια σου τη Ζωή.»
Όπως μπορούμε να αντιληφθούμε… η διδασκαλία των Πυθαγορείων… αν παρέμενε ως ισχυρό όπλο των μαθητών… τότε θα ήταν ικανή η ίδια η διδασκαλία…. το να δείξει το υπέροχο ηθικό της ύψος. Όσοι είχαν την δυνατότητα της πλήρης εφαρμογής, τότε διανοίγονταν μπροστά εις την νοητική τους οθόνη διάπλατα… ο δρόμος της ΕΝΟΡΑΣΗΣ.
Έτσι ΑΔΕΛΦΙΑ… η πνευματική ή ηθική κατάκτηση συντελείται μόνο με τον ανθρώπινο Νου. (Ν+ΟΥΣ ).
Το Εγώ νοεί, επινοεί, θαυματουργεί στις αποκαλύψεις των νόμων της φύσης. Όταν η ίδια η πηγή του αγαθού… κατορθώνει και σώζει και συγχρόνως ωφελεί τον καθένας μας… διότι αναβλύζει μέσα απ’ το Εγώ, με την προϋπόθεση όμως να ανασκάπτεται… επίμονα το ίδιο το Εγώ, δια του στοχασμού ώστε να αποκαλυφθεί και να αυτοκαλλιεργηθεί… ώστε να αξιοποιήσει τις ικανότητές του διερευνώντας και καταστέλλοντας τις όποιες ορμές και πάθη.
Αν κατορθώσουμε ΑΔΕΛΦΙΑ… με συνεχείς προσπάθειες, τότε η διαυγής πηγή του ύδατος θα αναβλύζει από μέσα μας και θα πλημμυρίσει τις ΚΑΡΔΙΕΣ μας… το ίδιο μας το Είναι… από ευφορία και ευτυχία.
Το κλειδί μας παραδίδεται λοιπόν δια την διάνοιξη της θύρας… της οποίας ο διερχόμενος Άνθρωπος θα κατευθυνθεί… εις την Ευδαιμονία και την Αυτογνωσία. Με την Αυτογνωσία θα φερόμαστε γρηγορότερα και σταθερότερα εις την Γνώση και εις την Μάθηση, των οποίων την ακρότατη βαθμίδα κατέχει η απροσπέλαστη για τον άνθρωπο Σοφία… ίνα φτάσουμε εις την γαλήνη και την ηρεμία του Πνεύματος και της Ψυχής… που είναι οι προϋποθέσεις για την ευτυχία.
Έτσι ΑΔΕΛΦΙΑ… οδηγούμαστε με την ηθική μας διαβίωση… εις την τελείωση, το ύψιστο σκοπό της γήινης ύπαρξης μας.
Πηγή: diadrastika.com
