Άρθρο – Καταπέλτης για Ιερώνυμο: “Φθάνει πια! ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΕ ΠΑΡΑΙΤΗΣΟΥ – Κρύβεσαι στα Εθνικά θέματα”

Τραγικές ημέρες περνάει ο ελληνικός λαός κάτω από τα δεσμά της πρωτοφανούς κρίσης (οικονομικής, εθνικής, εκκλησιαστικής, ηθικής, πολιτιστικής…). Ζει μέσα στην αβεβαιότητα του αύριο τρομοκρατημένος αναζητώντας κάποια βοήθεια, παρηγοριά κι ελπίδα. Περπατάει το δρόμο του μαρτυρίου και πληρώνει με ακριβό τίμημα τη θηριωδία των δυναστών της γης.

Πού βρίσκονται οι ποιμένες, οι πνευματικοί πατέρες, οι Επίσκοποι με “φόβο Θεού, θυσία αινέσως, και αγάπη ανυπόκριτο”, για να ακούσουν τον πόνο και την κραυγή των πονεμένων, αδικημένων, πτωχών, ανέργων, των νέων, που ζουν με αγωνία για την πορεία της ζωής τους;

Ω… “άγιοι” πατέρες, να μην λέτε μόνο «υπάγετε εν ειρήνη, θερμαίνεσθε και χορτάζεσθε, μη δώτε δε αυτοίς τα επιτήδεια του σώματος, τι το όφελος;» (Ιακ. 2, 16). Ο λαός θέλει να είσθε παράδειγμα με την αγία σας ζωή ώστε να ενισχύεται και να δυναμώνουν αυτοί που κλονίζονται και υποφέρουν. Να μιλάτε με προδρομική και προφητική γλώσσα για τις αδικίες που γίνονται. Να προτρέχετε προλαμβάνοντας τις συνέπειες της κρίσης, που μπορεί να οδηγήσει στο διχασμό και τον εσωτερικό σπαραγμό.
Πού βρίσκεται ο Αρχιεπίσκοπος, που πρέπει να είναι «πλήρης πίστεως και δυνάμεως…» (Πράξ. 6, 5), να μιλήσει στις καρδιές του λαού, να μεταφέρει την αγάπη του Θεού, την παρηγοριά και την ελπίδα, όχι με λόγια συμβατικά, ανθρώπινα, αλλά λόγον Θεού Παντοκράτορος, να ανασταίνει τις καρδιές, να δυναμώνει την ελπίδα και να δίνει λύσεις στα προβλήματα;
Ο Αρχιεπίσκοπος είναι ηγέτης που βαδίζει μπροστά και οδηγεί το λαό, θυσιάζεται γι’ αυτόν. Ο καλός ηγέτης είναι μία συνεχής θυσία κάθε μορφής. Δεν έχει τίποτα δικό του, τα πάντα ανήκουν στα παιδιά του, στο λαό του και στο λαό του Θεού. Γι’ αυτό πρέπει να ξαγρυπνάει – κατά τον απόστολο Παύλο “τις ασθενεί, και ουκ ασθενώ;” (Β΄ Κορ. 11, 29) – να ανησυχεί, να συλλαμβάνει τα μηνύματα, να ακούει, να κατανοεί και να προσφέρεται. Και ως άλλος προφήτης Ησαΐας με δυνατή φωνή απευθυνόμενος στους ιερείς, ποιμένας και διδασκάλους της Εκκλησίας να τους γίνεται παράδειγμα προς μίμηση ώστε να μπορούν να παρηγορούν και να ενισχύουν το λαό του Θεού: «Παρακαλείται, παρακαλείται τον λαόν μου, λέγει ο Θεός. Ιερείς, λαλήσατε εις την καρδίαν Ιερουσαλήμ» (Ησ. 40, 12).  Γεννιέται το ερώτημα: ΕΧΟΥΜΕ ΤΕΤΟΙΟΥΣ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ  & ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ ΣΗΜΕΡΑ;

Απερίφραστα δηλώνω, πως σήμερα δεν έχουμε τη δέουσα εκκλησιαστική ηγεσία. Μετριούνται στα δάκτυλα των δύο χεριών οι φυσιογνωμίες, που αγωνίζονται να περπατήσουν στα ίχνη του Ιησού Χριστού, να ελευθερωθούν από τα προσωπικά τους πάθη και ακτήμονες να προσφέρουν αγνή λατρεία στο Θεό, θυσιαζόμενοι για το ποίμνιό τους.
Πέρα από αυτούς, (ισχυρίζονται) υπάρχει το… χάος. Άνθρωποι που άρπαξαν την τιμή και το όνομα του εκκλησιαστικού ηγέτη και που κρέμασαν πάνω τους τα διάσημα της ανώτατης διάκρισης, με ανύπαρκτα, τις πιο πολλές φορές, προσόντα, αλλά πλήρεις λιβανωτού και εγκωμίων ευγνωμοσύνης προς τον προκαθήμενο ευεργέτη τους που τους ανέδειξε, αισθάνονται την ανάγκη της καθημερινής εκδήλωσης υποταγής και λατρείας της χρυσής εικόνας «ην έστησε Ναβουχοδονόσορ ο βασιλεύς» (Δην. 3, 2), του αρχιεπισκόπου.
Αγαπητέ αναγνώστη νιώθω να με κοιτάς περίεργα διερωτώμενος, πού άραγε το πάω! Πρέπει να γνωρίζουμε ότι, ένας επίδεσμος δεν θεραπεύει την πληγή. Μπορεί να την κρύβει, μα το κακό μένει, και δουλεύει, και εξελίσσεται σε γάγγραινα. Για το λόγο αυτό, θα προσπαθήσω να φανερώσω την πληγή και να περιγράψω το κύκλωμα της κατάπτωσης και της ευθύνης, αλλά με μία θεμελιώδη διάκριση, ότι τα λάθη δεν είναι της Εκκλησίας παρά τις εκάστοτε ηγεσίες της, που φέρνουν το καράβι στην περιοχή των υφάλων.
Μέσα στην Εκκλησία, – στο μαρτυρικό αυτό αγιοπνευματικό Σώμα – για να γίνει κάποιος επίσκοπος κατά την προτροπή των Αποστόλων και των Ιερών Κανόνων, πρέπει να είναι αγιασμένος και διαλεχτός, να ξεχωρίζει για τη θερμότητα της πίστης του, την αγνότητα των κινήτρων του, τον πυρωμένο ζήλο του, την ανόθευτη διάθεσή του να υποταχθεί στο θεϊκό θέλημα, να τον εγκρίνει το Άγιο Πνεύμα, να τον χρίσει και να φυτέψει στη σκέψη και στην καρδιά του σώματος την πεποίθηση, πως αυτός έχει την κλήση να κάνει έργο προφήτη, αποστόλου και λειτουργού των σωστικών Μυστηρίων.
Οι θεμελιακές αυτές εκκλησιολογικές αρχές έχουν διαγραφεί σήμερα με μία βάρβαρη και βάναυση μονοκοντυλιά.
Αν έχει κάποιος τη δυνατότητα να παρακολουθήσει από κοντά, με ποιες προϋποθέσεις και μεθόδους γίνεται η εκλογή των επισκόπων, θα νοιώσει την ύπαρξή του να κυριεύεται από φρίκη, να πνίγεται από αγανάκτηση και να αλλοιώνεται η όψη του από αηδία.
Αν υπήρχε τρόπος να συνταχθεί σήμερα ένα βιβλίο με τις αφτιασίδωτες αναγραφές όλων των κινήσεων, που έχουν σα στόχο και τέρμα την αρπαγή της εξουσίας, θα αποκαλύπτονταν ολόκληρο το δράμα της σημερινής εκκλησίας.
Μηχανορραφίες, συναλλαγές, παρεμβάσεις, ανεπίτρεπτες μεσολαβήσεις, ανέντιμες μεθοδεύσεις, όλα επιστρατεύονται και χρησιμοποιούνται για την κατάληψη του οχυρού, που είναι η εκκλησιαστική εξουσία.
Δε θα σας κουράσω με την εξιστόρηση συγκεκριμένων χρονικών, διότι είναι και πολλά και απίθανα στη σκοτεινή πλοκή τους.
Θα σας θυμίσω μόνο τα παρακάτω. Ο αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ είχε ως “κανόνα” να ανεβάζει στην επισκοπική καθέδρα άτομα… «Φέρτε μου ποιος έχει χονδρό φάκελο με… να τον κάνω δεσπότη», «Δεν θέλω αγίους…». Και μετά έκανε τον αγανακτισμένο λέγοντας: «Τι θέλεις να κάνω, ρε Γρηγόρη; Γέμισε η Εκκλησία από…».
Ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος πιστοποιεί: «Δεν είμαστε όλοι αντάξιοι του ρόλου μας. Ομολογώ ότι υπάρχουν κληρικοί ακάθαρτοι… Κάποιοι από μας ενδιαφέρονται για την κοσμική ζωή. Τρώνε καλά, ζουν καλά και ντύνονται καλά. Με αυτό τον τρόπο ζωής, προκαλούν και δημιουργούν κακή εικόνα στην Εκκλησία» (“Ελεύθερος Τύπος”, 1/7/2002).
Και στην έκτακτη Συνέλευση της Ιεραρχίας 18-19 Φεβρουαρίου 2005 με κραυγή πόνου, ανάμεσα στα πολλά, ομολογεί: «Όπως αποδεικνύεται υπάρχουν σε όλες τις βαθμίδες κάποιοι κληρικοί που έχουν προδώσει την ιερή αποστολή τους… Δύο είναι τα βασικά αδικήματα των κληρικών αυτών: η φιληδονία και η φιλαργυρία… Είμαστε υπεύθυνοι διότι… Μετατρέψαμε τις Μητροπόλεις μας σε θερμοκήπια αθλιοτήτων…».
Θα αποσπάσω ένα μικρό κομμάτι από δημοσίευμα εκκλησιαστικού δημοσιογράφου, που επί σειράν ετών ήταν ο επικοινωνιολόγος του αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, και το οποίο είχε αναρτήσει στην προσωπική του ιστοσελίδα (SotirioLogοs.gr στις 28-9-2012) όπου διαφαίνεται το βρώμικο παζάρι που γίνεται στις εκλογές επισκόπων. «Κάποιοι, γράφει, ευεργετηθέντες αχάριστοι Αρχιερείς, όταν τους ζητούσε (ο Χριστόδουλος) να ψηφίσουν (τον ευνοούμενό του) του έλεγαν… ναι μεν, αλλά, θα δούμε… Δεν ξέρουμε… Και ότι, λόγοι… συνειδήσεως δεν τους το επιτρέπουν… Για να εισπράξουν από το Χριστόδουλο το εκπληκτικό: “Ξέρεις πόσα λερωμένα ράσα αναγκάστηκα να φιλήσω εγώ, για να καλμάρω εκείνους που αντιδρούσαν στην εκλογή σου;;; Κι έχεις το… θράσος να μου μιλάς εσύ για συνείδηση;;;”.
Αλήθεια. Τι ωραία, “Θεϊκά” λόγια και πράξεις καθαρές, Αποστολικές!
ΤΑ «ΛΑΘΗ» ΤΗΣ ΔΙΟΙΚΟΥΣΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
Δεν είναι φτωχό το Ιερατείο μας σε ηθικά αναστήματα. Διαθέτει ανθρώπους, που την καρδιά τους πυρπολεί θείος ζήλος. Όμως αυτοί σπρώχνονται βίαια στο περιθώριο, και αφήνεται ο δρόμος ανοιχτός για τους αδίσταχτους, τους διαβλημένους και εκμεταλλευτές της συνείδησης του λαού. Εξωτερικοί μηχανισμοί δουλεύουν με ένταση για να διατηρήσουν το υπάρχον καθεστώς στους κόλπους της εκκλησιαστικής διοίκησης, και παγιδεύουν με τον τρόπο αυτό ολόκληρο το Σώμα της Εκκλησίας.
Οι ακατάλληλοι προσπαθούν να αφήσουν διαδόχους όμοιους. Σάρκα από τη σάρκα τους και αίμα από το αίμα τους.
Η κρατική εξουσία έχει μπηγμένα τα νύχια της στο ματωμένο σώμα του Ιησού Χριστού, και με δόλιο τρόπο ρυθμίζει αυτή τον τρόπο ανάδειξης επισκόπων. Με τη λειτουργία των παρασκηνίων της μεθοδεύει την προώθηση – στην πλειοψηφία – των ατόμων εκείνων που δεν θα τολμήσουν να υψώσουν ανάστημα και να αντιταχτούν στις κυβερνητικές πρωτοβουλίες.
Ταυτόχρονα, οι μυστικές οργανώσεις και εταιρίες, που ελέγχουν τη ζωή του τόπου, δουλεύουν, σε σκοτεινούς θαλάμους, προγράμματα υποδούλωσης της Εκκλησίας, διαμορφώνοντάς την σε άφωνο υπηρέτη των σχεδίων τους και κομπάρσους των ιδιοτελών επιδιώξεών τους.
Όλοι αυτοί, δε δημοσιεύουν τους στοχασμούς και τις κινήσεις τους, δεν αποτολμούν ανοιχτό πόλεμο ενάντια στην Εκκλησία και στον πιστό λαό. Ενεργούν όμως υποχθόνια, δημιουργούν πλαστές εντυπώσεις στο λαό για τους καθαρούς και τίμιους εργάτες της Εκκλησίας, και από πίσω βοηθούν την προέλαση των ακατάλληλων και στιγματισμένων ρασοφόρων.
Με τον τρόπο αυτό προκαλούν αναστολές στη λειτουργικότητα της Εκκλησίας, καταφέρνοντας να μπλοκάρουν το διοικητικό μηχανισμό καταστώντας την ανίκανη να αντιμετωπίζει τα σύγχρονα προβλήματα. Εάν κάτι τους ξεφύγει, έχουν πρόχειρο τον τρόπο να τη διασύρουν, χωρίς πολύ κόπο. Επιστρατεύουν τα συστημικά Μ.Μ.Ε., σηκώνουν το δάκτυλο και δείχνουν με σαρκασμό τους ρασοφόρους, που αυτοί ανέβασαν στις επίσημες αυτές θέσεις, λέγοντας: Αυτοί είναι. Μην ακούτε τη φωνή τους. Μη αποδέχεστε το μήνυμά τους· γυρίστε τους την πλάτη, διότι οι φωνές και οι διαμαρτυρίες βγαίνουν από χείλη ανάξια.
Έτσι δούλεψε η μηχανή όλα τα μεταπολεμικά χρόνια για την ανάδειξη ηγετών στην ελλαδική εκκλησία.
Υπήρξαν και μικρά διαλείμματα σεβασμού της Ορθόδοξης παράδοσης τα οποία όμως δεν έφεραν την ανατροπή.
Το κατεστημένο ξαναγύρισε δριμύτερο και συνέχισε την φθορά και διαφθορά.
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ Β΄
Ο σημερινός Αρχιεπίσκοπος, ο από Θηβών Ιερώνυμος, σε λίγες ημέρες ολοκληρώνει 11 χρόνια στην πρωτόθρονη καθέδρα των Αθηνών. Και ενώ ανήλθε με πολλές ελπίδες και προσδοκίες της πλειοψηφίας του Ορθόδοξου λαού, δεν άργησε να καταγράψει λαθεμένες επιλογές και να παρουσιάσει αρνητικές επιδόσεις που σύντομα αμαύρωσαν και εξουθένωσαν το αρχιεπισκοπικό του προφίλ. Μπήκε στο στάδιο των αποστολικών αγώνων με ένα ενθρονιστήριο λόγο (16/2/2008) και με μια ανθοδέσμη εξαγγελιών, δίδοντας το στίγμα μιας σημαντικής αλλαγής. Φάνηκε, πως άνοιγε ένα καινούριο κεφάλαιο στο βιβλίο της σύγχρονης εκκλησιαστικής ιστορίας. Υποσχέθηκε πολλά, αράδιασε όνειρα αλλά δυστυχώς όλα αποδείχτηκαν απατηλές υποσχέσεις, που αποτελούν σημάδια ανεντιμότητας και γυμνής εξαπάτησης.
Θα επιχειρήσουμε να καταγράψουμε ένα πολύ μικρό μέρος από τα υποσχεθέντα στον ευκολόπιστο λαό του Θεού, κάνοντας ένα μικρό απολογισμό. «Η Εκκλησία – είπε – δεν έχει δικαίωμα να σιωπά και να αδιαφορεί για όσα ταλανίζουν τους ανθρώπους, είτε πρόκειται για μικρά προβλήματα της βιοτής τους, είτε για μείζοντα προβλήματα της κοινωνίας μέσα στην οποία ζουν». Ποια όμως ήταν η αντίδραση του ίδιου και της Εκκλησίας, στην κατάργηση της Κυριακής αργίας, στο μάθημα των θρησκευτικών και Αρχαίων, των σχολικών εορτών, της προσευχής στα σχολεία, στην νομιμοποίηση της ανηθικότητας (Σύμφωνο συμβίωσης για ομόφυλους, υιοθεσία παιδιών από τους ίδιους, νόμοι αλλαγής φύλου, παρελάσεις γκέι) στον αντιρατσιστικό νόμο, τις αντεθνικές συμφωνίες (συμφωνία Πρεσπών, μεταναστευτικό, συμφωνία Μαρόκου) στην αναθεώρηση του Συντάγματος, το χωρισμό Κράτους Εκκλησίας, την μισθοδοσία του κλήρου…;
Για όλα αυτά και πολλά ακόμα η Εκκλησία και ο ίδιος έδειξαν να σιωπούν και να αδιαφορούν. Μήπως όλα αυτά δεν συνιστούν έκπτωση των αξιών και των αρχών του λαού μας; «Πρώτο σημείο – είπε – που κατέκαιε πάντοτε και συνεχίζει να κατακαίει την καρδιά μου, είναι η μέριμνα για τα νιάτα του τόπου μας… Επιβάλλεται να ιδρύσουμε ένα είδος νεανικού συμβουλίου του Αρχιεπισκόπου… ώστε να αγωνιστούμε μαζί για να χτίσουμε το αύριο που εσείς δικαιούσθε και εμείς το οφείλουμε να σας εξασφαλίσουμε». Πέρασαν 11 χρόνια και ενώ ο ίδιος βαδίζει την οδό της σύνταξης, τα μισά νιάτα πήραν τα “μάτια” τους και έφυγαν στο εξωτερικό! Έτσι η υλοποίηση της υπόσχεσης που έδωσε φαίνεται ότι πήρε μετάθεση για τον άλλο κόσμο!
«Δεν υπάρχει – συνέχισε – πτυχή του ανθρώπινου πόνου που είναι δυνατόν να μας αφήνει αδιάφορους…». Τι έκαναν γι’ αυτό; ΤΙΠΟΤΑ! Όμως προχώρησε σε ένα τολμηρό άλμα, και μάλιστα σε επίσημη εκδήλωση στο αμφιθέατρο της Παλαιάς Βουλής (Τετάρτη, 7/7/2010), εξαγγέλλοντας το παρακάτω σύμπλεγμα έργων:
α) Πρότυπο Περιβαλλοντικό Κέντρο στην Πάρνηθα.
β) Μονάδα επανένταξης αδελφών μας που περιεπλάκησαν στην μάστιγα των ναρκωτικών.
γ) Μονάδα φροντίδας και αγωγής αυτιστικών παιδιών.
δ) Μονάδα φροντίδας κατακοίτων.
ε) Στέγη Ηλικιωμένων.
στ) Κέντρο φροντίδας παιδιών με Νοητική Στέρηση.
Καθώς και μια αρμάδα ακόμα έργων, που υποσχέθηκε κατά καιρούς από την ημέρα που ανέβηκε τα σκαλοπάτια του αρχιεπισκοπικού θρόνου – παράλληλα προς τα «υπό ανασύσταση» – τα οποία θα κοσμούσαν την Εκκλησία.
Μέχρι σήμερα δεν γνωρίζουμε αν έχει στηθεί κάποιο κιόσκι αγαπητικής κοινωνίας και προνοιακής μέριμνας ή… πόσα ανασυστάθηκαν!
«Απευθύνω θερμή παράκληση – τόνισε – και ικεσία προς τον ιερό κλήρο και τα στελέχη του εκκλησιαστικού έργου: Σταθείτε στο πλευρό μου. Υιοθετήστε τις αγωνίες μου. Αφουγκραστείτε τις προσδοκίες του λαού μας. Συμμεριστείτε τις κοινές μας ευθύνες… Εγώ υπόσχομαι να σταθώ κοντά σας…». Δυστυχώς απ’ όλα αυτά τα αντίθετα συμβαίνουν. Οι Ιερείς αδυνατούν να τον συναντήσουν. Το πολύ πολύ να φθάσουν μέχρι σε κάποιο κατώφλι πρωτοσύγκελου ή αρχιερατικού ή να δουν κανέναν βοηθό επίσκοπο! Αντικρύζουν από μακριά – σε κάποια εκδήλωση ή τηλεοπτικό παράθυρο – ένα πρόσωπο σκυθρωπό, μια παγωμένη φυσιογνωμία, δίχως χαμόγελο και φιλάνθρωπη διάθεση, χωρίς λόγο παρηγοριάς, που δείχνει περισσότερο παράγοντα αποκομμένο και αποξενωμένο από το κοινωνικό σύνολο, παρά πνευματικό ηγέτη, που αθλείται πλάι στους αγίους.
«Για τη χάραξη… της πορείας της Ελλαδικής Εκκλησίας.– εδώ είναι κατηγορηματικός – και τη λήψη των αποφάσεων… έχει αρμοδιότητα η Ιεραρχία… η οποία συναποφασίζει εν ΑγίωΠνεύματι με ήθος συνοδικό… Έχω επίγνωση του χρέους μου να είμαι υπεύθυνος εμψυχωτής και εγγυητής του συνοδικού μας συστήματος». Αυτό είναι, που ούτε καν το τήρησε, όπως καλά το γνωρίζει και η τελευταία εκκλησιαστική πέτρα στην οποία είναι χτισμένη η Μονή Πετράκη. Έσπρωξε την εκκλησιαστική διοίκηση στο περιθώριο της απραξίας και της ανυποληψίας θολώνοντας τον ορίζοντα.
Μια άλλη εξαγγελία που προκάλεσε κλίμα ενθουσιασμού και εκδηλώσεις γενικής αποδοχής ήταν η αλλαγή του τρόπου εκλογής των Αρχιερέων που έκανε στην Ιεραρχία τον Οκτώβριο του 2009. Είπε: “Καιρός να μελετηθεί μετά πολλής προσοχής, συνέσεως και διακρίσεως η αλλαγή προς το καλύτερο του τρόπου εκλογής των Αρχιερέων”. Από τότε πέρασαν 10 χρόνια και ακόμα είναι στη μελέτη (!).
Και κάτι πολύ σημαντικό σας θυμίζουμε, για να το μελετήσετε και να το εκτιμήσετε.
Ένα χρόνο μετά την παρουσία του Ιερωνύμου στο τιμόνι της Εκκλησίας (10 Ιαν. 2010) ο Αθηναίος δημοσιογράφος, φίλος και παραστάτης του αρχιεπ. Ιερωνύμου Β (Φ. Καλ.) δημοσιοποίησε ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο δράσης 100 ημερών με τη συνεργασία του νέου, τότε, πρωθυπουργού της χώρας Γεωρ. Παπανδρέου, ώστε να υπάρξει για πρώτη φορά δυναμική παρέμβαση της Εκκλησίας – όπως λέγει – στα ελληνικά ιστορικά τεκταινόμενα.
Την ημέρα εκείνη έγραφε άρθρο με τον χτυπητό τίτλο: « “Πρόγραμμα 100 ημερών” προωθεί και ο κ. Ιερώνυμος»… Την επομένη ο ίδιος στην εφημ. «Κόσμος του Επενδυτή» επανέρχεται γράφοντας: «Μια πρώτη γεύση του έργου αυτού θα φανεί στην συνεδρία της Ιεραρχίας, που αναμένεται να συνέλθει το τρίτο δεκαήμερο του Φεβρουαρίου 2010».
Από τότε μέχρι σήμερα πέρασαν όχι 100 αλλά πάνω από 3.000 ημέρες και όχι μόνο δεν είδαμε αλλ’ ούτε ακούσαμε κάποια πτυχή του προγράμματος να έχει υλοποιηθεί! Όλα αυτά τα χρόνια ο Αρχιεπίσκοπος είχε κρυφές και φανερές συναντήσεις και συνομιλίες με όλους τους πρωθυπουργούς της χώρας εν αγνοία των άλλων αρχιερέων, ακόμα και των αρμοδίων Συνοδικών μελών. Έφτασε να καθίσει στην τράπεζα διασκέψεως του υπουργικού Συμβουλίου (πρωτόγνωρο). Να αλληλοτραπεζώνονται και εκεί, μεταξύ ποτού, φαγητού, και αμοιβαίων φιλοφρονήσεων αναζητούσαν δήθεν διαύλους συνεργασίας. Και έτσι φθάσανε την 6.11.18 στην ‘‘ιστορική συμφωνία’’ δέκα πέντε (15) σημείων που την καλοδέχθηκε ο Αρχιεπίσκοπος και ευχαρίστησε δημοσίως τον κ. Τσίπρα. Και ακολούθησε το ΒΑΤΕΡΛΩ, με σχεδόν καθολική απαίτηση – κλήρου και λαού – ο Αρχιεπίσκοπος “καιρός είναι να φύγει”.
ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙ Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ!
Ο σημερινός αρχιεπίσκοπος δεν είναι σε θέση να προγραμματίσει και να εμπνεύσει, διότι κατά την 11ετή αρχιεπισκοπική θητεία φέρνει το μελάνωμα απραξίας. Κινήθηκε στις τροχιές των μυστικών διαβουλεύσεων και της ίντριγκας εμφανιζόμενος στην εκκλησιαστική επικαιρότητα, ως ένας από τους περισσότερο ασκημένους μαέστρους της σκοτεινής διαπλοκής.
Πρέπει να υπογραμμίσουμε και να τονίσουμε με έμφαση, ότι αυτά που διαβάζετε είναι λίγα απ’ όσα είδαν τη δημοσιότητα και συνηγορούν στην παραίτηση του αρχιεπ. Ιερωνύμου.
Ο επίσκοπος Ζακύνθου Χρυσόστομος έκανε αγώνα για την εκλογή του Ιερωνύμου στην αρχιεπισκοπική έπαλξη. Τον Δεκέμβριο του 2011 ένα δημοσίευμα της εφημ. “ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ”τάραξε τα λιμνάζοντα νερά και έβγαλε στην επιφάνεια μια πλασματική “ειδωλική μεγαλοπρέπεια”. Ο τίτλος ήταν «Άγιος σε… εφεδρεία». Ποιος είδε τον τέως μητροπολίτη Ζακύνθου Χρυσόστομο και δεν τον φοβήθηκε!
Θεούς και δαίμονες έβαλε στο στόχαστρο ο Χρυσόστομος αλλά τον αρχιεπίσκοπο τον “τσουβάλιασε”…». Η απάντηση σκληρή ήρθε άμεσα από τον Ζακύνθου στην ίδια εφημερίδα ζητώντας την παραίτηση του Ιερωνύμου: «Εάν ο συντάκτης του σχολίου – έγραφε – επιθυμεί την Αλήθεια, ας ρωτήσει τον πληροφοριοδότη του, για ποιον ζήτησα να παραιτηθεί και για ποιους λόγους…».
Ε, λοιπόν, αυτός πρέπει να είναι ο Αρχιεπίσκοπος, επειδή αποδείχθηκε άβουλος, ανίκανος και επικίνδυνος επί πλέον, δεδομένου ότι άγεται και φέρεται δίχως ενεργό ρόλο στα δρώμενα της εποχής. Για την κακή συγκυρία, την οποία διέρχεται η πατρίδα μας και μαζί της η Εκκλησία μας, χρειάζεται εκκλησιαστικός ηγέτης με αποφασιστικότητα και ήθος, χαρακτηριστικά που ΔΕΝ διαθέτει ο Ιερώνυμος Β΄…» .
Μετά από πέντε ημέρες (23-12-2011) σε μια πλατιά συνέντευξη του Ζακύνθου στο δημοσιογράφο Ν. Παπαδημητρίου (εφ. “FREE SUNDAY”) ζωγραφίζει με σκοτεινές αποχρώσεις την προσωπικότητα του Αρχιεπισκόπου που μέχρι πριν λίγες ημέρες την ασπάζονταν αδελφικά και την ιστορούσε επαινετικά.
Δημοσιογράφος: «Δώσατε μάχη για να εκλεγεί Αρχιεπίσκοπος ο κ. Ιερώνυμος. Αισθάνεστε δικαιωμένος σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά;».
Χρυσόστομος: «… Το μόνο που άλλαξε στην Αρχιεπισκοπή ήταν, αντί Χριστόδουλου – Ιερώνυμος. Και κάτι που άλλαξε: Ο ένας φώναξε δυνατά ό,τι ήθελε να κάνει, ενώ ο άλλος (Ιερώνυμος) το κάνει μουλωχτά».
Σε ερώτηση για οικονομικές υποθέσεις. Χρυσόστομος: «Γιατί, δεν έχουμε οικονομικές τώρα; Τι έγινε με την “Αλληλεγγύη”; Τι έγινε με το Ίδρυμα Κόκκορη; Τι έγινε με τα… φιλέτα της Βουλιαγμένης, που τα πούλησαν αντί πινακίου άνευ φακής στη Σύνοδο; Ποια είναι η αλλαγή;».
Και συνέχισε να περιλούζει τον παλαιό του φίλο και νυν Αρχιεπίσκοπο:
«… Σε αυτούς τους αρχηγούς που δεν έχουν και πολλά κότσια αρέσει το κοινώς λεγόμενο γλείψιμο. Είναι η γνωστή παροιμία με τον αετό και το σαλίγκαρο». Τον διακόπτει ο δημοσιογράφος: Όταν μιλάτε για αρχηγούς που δεν έχουν κότσια;
Ζακύνθου: «Εννοώ και τον Αρχιεπίσκοπο. Όταν έχεις αδυναμίες, πρέπει να κρύβεσαι. Να μην ανεβαίνεις σε σκαλοπάτια ψηλότερα από εκείνα που μπορείς». Δημοσιογράφος: “Δεν βλέπετε κάτι θετικό αυτά τα τέσσερα χρόνια”; Χρυσόστομος: «Ναι, ότι δεν βγαίνουμε στους δρόμους να κραυγάζουμε. Ένα χαμηλό προφίλ περνάει πιο εύκολα, και οι ανομίες»…
Σε άλλη συνέντευξη στην εφ. “ΤΟ ΠΑΡΟΝ” καταφέρθηκε με ακόμα πιο σκληρή γλώσσα για την αθέτηση της υπόσχεσης που του είχε δώσει, λέγοντας: «Τα περί διδακτορικού και άλλων φληναφημάτων ανήκουν στα βρώμικα μαγειρεία και στις επινοήσεις του νέου ήθους της νέας εκκλησιαστικής “Τρόικας”… Όλα τα περί πρότασης του Αρχιεπισκόπου και άλλα αποτελούν παραμύθια της Χαλιμάς… Είναι τερατώδη ψέματα του νέου ήθους…». Ο Καλαβρύτων Αμβρόσιος σε επιστολή του, που την κοινοποίησε και σε όλους τους Μητροπολίτες της Ελλαδικής Εκκλησίας, ιχνογραφεί με σκληρά χρώματα το πορτραίτο του τότε Μητροπολίτη Θηβών και νυν Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου Β΄ ως εξής:
«Αγαπητέ μου Ιερώνυμε,
το ερώτημα, το οποίο πολύ με βασανίζει, είναι τούτο: Αλήθεια, πώς κατόρθωσες και έκρυβες ένα τόσον απαίσιον χαρακτήρα όλα αυτά τα χρόνια; Έχεις γίνει αγνώριστος! Κάτω από ένα προσωπείον, με πολλήν τέχνην, πράγματι, έκρυβες ένα μοχθηρόν πρόσωπον και ένα αδίστακτον χαρακτήρα! Δοξάζω τον Θεόν, διότι με ηξίωσεν εγκαίρως να εννοήσω τι έκρυβες μέσα εις την ψυχήν σου… Με κατέκριναν, ότι εις την ομιλίαν μου ενώπιον της σεπτής Ιεραρχίας εχρησιοποίησα σκληρήν γλώσσαν εναντίον σου και κατέφυγον εις βαρείς χαρακτηρισμούς. Η αλήθεια είναι σκληρή από την φύσιν της… Η γλώσσα της διπλωματίας δεν είναι γλώσσα των Χριστιανών. Όσοι εξ ημών δεν έχουν την δύναμιν να ακούσουν την αλήθειαν, ας μη με κατακρίνουν. Λίαν συντόμως θα κατανοήσουν, ότι ήμην επιεικής εις τας κρίσεις μου προς το πρόσωπόν σου. Όταν ένας Ιεράρχης ψεύδεται, συκοφαντή, συλλαμβάνεται επί κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας, νέμεται την εξουσίαν, δέχεται αντιπαροχάς από τους επενδυτάς, πραγματοποιεί κρουαζιέρες μαζί των, υποκρίνεται, ωθή εις πλαστογραφίας, συνομολογή χαριστικάς συμβάσεις, χωρίζη τους Αρχιερείς εις ημέτερους και μη, διορίζη τα μέλη Επιτροπών κατά βούλησιν, αναθέτη εις ταύτα άνευ διαγωνισμού Μελέτες έργων, διασπαθίζη το χρήμα της Εκκλησίας και σκανδαλίζη τον Λαόν του Θεού, εις τί διαφέρει από τους κοσμικούς ανθρώπους, οι οποίοι λατρεύουν το χρήμα και διοικούν τον τόπον χωρίς φόβον Θεού;».
Για όλους και σε όλα τα μήκη της ελληνικής γης, ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Β΄ είναι ηγέτης αποτυχημένος, γέννημα της σκοτεινής ίντριγκας, δεν διαθέτει πνοή καρδιάς, δεν σφίγγει στο χέρι το σκήπτρο της τόλμης, δεν εκφέρει λόγο αγάπης και διδαχής. Αυτή η απόσταση του ποιμένα από το ποίμνιο, πιστοποιεί την Ιεραρχία της Εκκλησίας μας ακέφαλη και το πλήρωμα βυθισμένο στη σκοτεινιά της ορφάνιας.
«Και τι έτι λέγω; Επιλείψει γαρ με διηγούμενον ο χρόνος» (Εβρ. 11, 32).
Αν συνεχίσουμε την καταλογράφηση όλων των γεγονότων που δημόσια εκτέθηκαν, θα χρειαστούμε χώρο πολύ και χρόνο. Γι’ αυτό θα παραχωρήσουμε την γραφίδα μας στον Ιερό Σύνδεσμο Κληρικών Ελλάδος, που στις 2 Οκτωβρίου 2018 εξέφρασε την άποψη του για την ορφάνια λέγοντας: «Βρισκόμαστε στο τιμόνι ενός ιστορικού Συλλόγου σε ώρες κρίσιμες… Ζούμε σε ημέρες κρίσιμες περισσότερο για την Πατρίδα και ύστερα για την Ορθοδοξία. Ξεπουλιούνται τα πάντα… Λύκοι βαρείς από παντού και αντίσταση από πουθενά. Από την μία προδοσία, από την άλλη ωχαδελφισμός… Η επίσημος Εκκλησία τηρεί σιγή και δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί… Γνωρίζουν καλά την μεγάλη αλήθεια, ότι αν παύσεις να είσαι Ορθόδοξος, πολύ γρήγορα θα παύσεις να είσαι και Έλλην…».
Γι’ αυτό η φράση που ακούγεται εδώ και πολύ καιρό από κλήρο και κυρίως από τον πιστό λαό με το αλάνθαστο αισθητήριό του ΕΙΝΑΙ:

Φθάνει πια: ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΕ ΙΕΡΩΝΥΜΕ Β’
ΠΑΡΑΙΤΗΣΟΥ ! ! !

Πηγή: ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΑΓΩΝΑΣ