ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΦΙΑΛΤΕΣ ΤΟΥ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ – ΤΑ 5 ΑΓΚΑΘΙΑ ΠΟΥ ΤΟΝ “ΣΤΟΙΧΕΙΩΝΟΥΝ”

Η κυβέρνηση της ΝΔ μέχρι τώρα φάνηκε να κινείται στη βάση ενός σχεδιασμού που είχε ως σκοπό να εξασφαλίσει όχι μόνο μια προέκταση της θετικής αποδοχής που ούτως ή άλλως μια νεοεκλεγείσα κυβέρνηση έχει, αλλά και να μπορέσει να διατηρήσει τον έλεγχο του πολιτικού χρόνου.

συνδυασμό και με την αμηχανία και τη σχετική εσωστρέφεια του ΣΥΡΙΖΑ, διαμορφώνουν μια εικόνα ότι η κυβέρνηση κυριαρχεί στην πολιτική σκηνή και επιβάλλει την δική της ατζέντα.

Όμως, μια προσεκτική ανάγνωση τα συγκυρίας θα έδειχνε ότι τα πράγματα είναι πιο δύσκολα και τώρα αρχίζουν οι πραγματικά δύσκολες προκλήσεις.

1. Το ανοιχτό ερώτημα της ανάπτυξης

Μέχρι τώρα η κυβέρνηση κυρίως έχει επενδύσει στη συντήρηση ενός «θετικού κλίματος» που προκύπτει από τη διατήρηση έστω και αναιμικών ρυθμών ανάπτυξης, την εμφάνιση μεγαλύτερης κίνησης στην αγορά (έστω και όχι απαραίτητα με μεγαλύτερη κατανάλωση) και τη συνεχιζόμενη υποχώρηση της ανεργίας (αν και με τον ίδιο ρυθμό). Σε αυτό μπορεί να προστεθεί και αναβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας, αν και ακόμη και δεν έχουμε πετύχει «επενδυτική βαθμίδα», που πάντως διευκόλυνε και μια ακόμη «έξοδο στις αγορές» με χαμηλό επιτόκιο.

Όμως, από εκεί και πέρα η κυβέρνηση δεν έχει δείξει με πιο τρόπο η ελληνική οικονομία θα μπορέσει να ξεφύγει από τα όρια ενός μοντέλου ανάπτυξης όπου οι περισσότερες θέσεις εργασίας θα είναι χαμηλά αμειβόμενες, αρκετά επισφαλής και όχι απαραίτητα σε κλάδους υψηλής προστιθέμενης αξίας.

2. Η αδυναμία χειρισμού του Προσφυγικού και του Μεταναστευτικού

Μπορεί μέχρι τώρα να έχει αποφύγει να εισπράξει κόστος, όμως στην πραγματικότητα υπάρχει ένας κλάδος όπου η κυβέρνηση έχει ήδη εμμέσως πλην σαφώς παραδεχτεί έλλειψη προετοιμασίας και σχετική αποτυχία.

Αυτό αφορά το ζήτημα του λαθρομεταναστευτικού. Η κυβέρνηση δεν είχε κάποιο σχέδιο για το χειρισμό αυξημένων ροών, παρότι αυτό ακριβώς είναι που συμβαίνει και την ίδια ώρα φάνηκε ότι δεν είχε επίγνωση των πραγματικών δυσκολιών που είχε το σχέδιό της για κλειστά κέντρα, ταυτόχρονα υποδοχής και κράτησης, επιτάχυνση των διαδικασιών, αύξηση των απορριπτικών αποφάσεων σε αιτήματα ανθρωπιστικής προστασίας και μαζικές απελάσεις.

Και βέβαια δεν υπάρχει καλύτερη ομολογία αποτυχίας από το γεγονός ότι η κυβέρνηση άλλαξε τρεις φορές το πώς εντάσσεται το προσφυγικό και το μεταναστευτικό στη δομή του υπουργικού συμβουλίου, με αποκορύφωμα την επανασύσταση ουσιαστικά του υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής, που είχε σπεύσει να καταργήσει.

Και όλα αυτά την ώρα που η κατάσταση στα νησιά επιδεινώνεται, χωρίς να υπάρχουν ακόμη οι κατάλληλες εγκαταστάσεις στην ενδοχώρα, την ώρα που η λογική της κλειστής κράτησης απειλεί να πολλαπλασιάσει τις εστίες ανθρωπιστικής κρίσης σε όλη τη χώρα.

3. Ο κίνδυνος της νεανικής οργής

Η κυβέρνηση μέχρι τώρα έχει καταφέρει να αποφύγει τις μεγάλες κοινωνικές αντιπαραθέσεις. Ακόμη και οι αλλαγές που πέρασε στο συνδικαλιστικό νόμο και που με παραδοσιακούς όρους θα μπορούσαν να θεωρηθούν έως και κινήσεις φαλκίδευσης του δικαιώματος στην απεργία, δεν συνάντησαν ιδιαίτερα μαχητική αντίδραση, εξαιτίας της κρίσης του συνδικαλιστικού κινήματος και ενός διάχυτου στην κοινωνία αισθήματος ήττας.

Όμως, θα ήταν λάθος να προβάλει η κυβέρνηση αυτή την εικόνα σε όλες τις γενιές. Η κατάσταση στη νεολαία είναι αρκετά διαφορετική και είμαστε βέβαιοι ότι οι δημοσκόποι της κυβερνητικής παράταξης έχουν υπόψη τους ότι οι νεώτερες ηλικίες έχουν διαφορετική πολιτική και ιδεολογική συμπεριφορά από τους μεγαλύτερους και εκεί η ΝΔ δεν είναι ακριβώς ηγεμονική.

Ούτε είναι τυχαίο ότι στο χώρο των πανεπιστημίων δείχνει να συντηρείται μια αναταραχή σε όλη την ακαδημαϊκή χρονιά που θα μπορούσε να θεωρηθεί και προάγγελος μαζικότερης έκρηξης.

Αντίστοιχα, ας μη διαφύγει της προσοχής μας το γεγονός ότι ενώ σε μεγαλύτερες ηλικίες καταγράφεται αποδοχή της κατασταλτικής πολιτικής της κυβέρνησης ή αυξημένη δημοφιλία του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, δεν ισχύει το ίδιο για την νεολαία όπου υπάρχει μεγάλη δυσαρέσκεια για αυτές τις πολιτικές.

4. Οι ανοιχτές προκλήσεις στα ελληνοτουρκικά

Παρότι η κυβέρνηση απολαμβάνει γενικά τη συναίνεση της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην εξωτερική πολιτική, ανεξαρτήτως ρητορικών εξάρσεων, κάτι που αποτυπώνεται π.χ. στο ότι η νέα αμυντική συμφωνία με τις ΗΠΑ στηρίζεται στη διαπραγμάτευση που είχε κάνει η προηγούμενη κυβέρνηση, εντούτοις έχει συναντήσει σημαντικές δυσκολίες.

Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίπτωση της Λιβύης και του τουρκολιβυκού «μνημονίου συνεργασίας» όπου αποδείχτηκε ότι η μέχρι τώρα επένδυση των ελληνικών κυβερνήσεων σε ένα συγκεκριμένο περίγραμμα συμμαχιών στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, παράλληλα με την αναβάθμιση των ελληνοαμερικανικών σχέσεων δεν έχει μπορέσει να αποτρέψει ή να ανακόψει την προσπάθεια της Τουρκίας να διαμορφώνει τετελεσμένα, την ώρα που ακόμη και ευρωπαϊκές χώρες όπως η Γερμανία επιλέγουν μια πιο «ισορροπιστική» προσέγγιση

5. Το τέλος της μετεκλογικής ευφορίας

Η κυβέρνηση απολαμβάνει μέχρι τώρα την θετική αντιμετώπιση που έχει μια νικηφόρα εκλογικά κυβέρνηση που ανεβαίνει στην εξουσία σε μια οικονομική συγκυρία θετικότερη από το παρελθόν.

Όμως, τώρα καλείται να δείξει ότι μπορεί όντως να παράγει πολιτικές που θα φέρουν αποτελέσματα, όπως και να αποδείξει ότι μπορεί να χειριστεί ένα δύσκολο διεθνές περιβάλλον.

Και αυτό σημαίνει ότι από εδώ και πέρα η κυβέρνηση θα έχει να αντιμετωπίσει μια κοινωνία ολοένα και πιο αυστηρή και απαιτητική.