Ο σύγχρονος Ελληνας «Ντίλιγκερ» στο κελί του.

Είχε πάθος με το διάβασμα, λένε αυτοί που γνωρίζουν

Ποιος θα βρεθεί να μας δικάσει, μικρόν εμέ κι εσάς μεγάλο, ίδια τον ένα και τον άλλο»; Είναι οι πρώτοι στίχοι από το ποίημα του Κώστα Καρυωτάκη «Μικρή Ασυμφωνία εις Α Μείζον», το οποίο είχε σημειωμένο ο Κερεμίδης στο βιβλίο που διάβαζε στη φυλακή. Η ποίηση ήταν η μεγάλη του αδυναμία

Αλληλογραφία μέσα από τη φυλακή. Πρόκειται για ευχετήρια χριστουγεννιάτικη κάρτα του Παύλου Κερεμίδη προς τη γυναίκα με την οποία συνδεόταν εκείνη την εποχή. Παραθέτουμε στη συνέχεια ολόκληρο το κείμενο όπως περιέχεται στην κάρτα, διατηρώντας παράλληλα την ορθογραφία του πρωτοτύπου
Αγάπη μου!
Σου στέλνω αυτή την καρτούλα για να σου ευχηθώ, γιατί δεν ξέρω αν προλάβω να το κάνω αργότερα λόγο της πιθανής μεταγωγής μου στην Κέρκυρα, και δεν θα ήθελα να σημβή αυτό για κανένα λόγο. Μοράκι μου λίγες ημέρες μας χορίζουν από την γέννηση του Χριστού, αυτή είναι μια γιορτή ίσως η σημαντικότερη της χριστιανοσύνης.
Επ’ ευκερία λοιπόν αυτής της σημαντικής γιορτές θέλω στέλνωντάς σου αυτή την κάρτα να σου ευχηθώ. Ξέρω πως σε έναν χόρο όπως αυτός που βρισκόμασται ακούγωνται κάπως παράξενα η ευχές και τα παρόμοια, όμως εγώ θα την κάνω με την ελπίδα, ότι θα πραγματοποιηθή.
Αγάπη μου! Σου εύχωμε με όλη μου την ψυχή να έχεις την δύναμη που χριάζεται για να αντιμετοπίσης τον λίγο χρόνο που απομένη μέχρι το Δηκαστήριό σου. Επίσης όλες αυταίς της χαρούμενες ημέρες να μην αφίσις σύνεφα να σκιάσουν τα όμορφα ματάκια σου. Καλά Χριστούγεννα αγάπη μου, και να θυμάσαι πως είμαι κοντά σου. Σ’ αγαπώ πολή ο Αντρας σου Παύλος

Ενα σημείωμα του Κερεμίδη, από το οποίο προκύπτει ότι ο μυστικισμός και ο αποκρυφισμός τον απασχολούσαν σοβαρά κατά την παραμονή του στη φυλακή. Ο κακοποιός υπογράφει, μάλιστα, ως «Ινδός ασκητής»:
Ο ΠΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΝΑΡΧΑΙΟΣ ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΦΙΑ
ΣΟΥΖΟ RECOLLECTION = ΠΕΡΙΣΥΛΟΓΗ ΜΥΣΤΙΚΙΣΜΟΣ ΕΜΠΡΟΣ, ΛΟΙΠΟΝ, ΨΥΧΗ ΜΟΥ, ΑΠΟΣΠΑΣΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ ΚΑΙ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΟΥ ΣΕ ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΣΙΩΠΗ.
Ω ΜΗΤΕΡΑ ΓΗ, ΠΑΤΕΡΑ ΟΥΡΑΝΕ, ΑΔΕΛΦΕ ΑΝΕΜΕ, ΣΥΝΤΡΟΦΕ ΦΩΣ, ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΝΕΡΟ, ΠΑΡΤΕ ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΟΥ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟ, ΠΟΥ ΣΤΕΛΝΩ ΜΕ ΣΤΑΥΡΩΜΕΝΑ ΤΑ ΧΕΡΙΑ! ΓΙΑΤΙ ΣΗΜΕΡΑ ΒΥΘΙΖΟΜΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΥΠΕΡΤΑΤΟ. ΓΙΑΤΙ Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΕΓΙΝΕ ΑΓΝΗ ΚΑΙ ΟΛΗ Η ΠΛΑΝΗ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΕ, ΜΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΣΑΣ ΚΑΛΗΣ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑΣ
ΙΝΔΟΣ ΑΣΚΗΤΗΣ

ΑΝ ΔΕΝ είχε εξελιχθεί σε σύγχρονο Ελληνα «Ντίλιγκερ» θα μπορούσε να είχε γίνει ο αγαπημένος των γυναικών της «Αθήνας in». Αν δεν προμήθευε με κοκαΐνη την υψηλή κοινωνία θα μπορούσε να ήταν ποιητής. Παύλος Κερεμίδης, μια διχασμένη προσωπικότητα που βγήκε στον αφρό της δημοσιότητας μετά το μακελειό στο «Υγεία», το πρωί της περασμένης Δευτέρας, όταν έπεσε νεκρός από τις σφαίρες των αστυνομικών που του είχαν στήσει ενέδρα. Ενας άνθρωπος που ερωτοτροπούσε με τον θάνατο, ένας πρωταγωνιστής της παράνομης νύχτας. Ενας τυχοδιώκτης, ένας δραπέτης της ζωής, ένας αδίστακτος εγκληματίας, θύμα και θύτης.

Μύθος και πραγματικότητα μιας προσωπικότητας που θα παραμείνει για πάντα σκοτεινή και ανεξιχνίαστη. Διότι οι εικόνες που έδωσαν Τύπος και τηλεόραση ήταν μόνο η επιφάνεια.

Ο Παύλος Κερεμίδης δεν ήταν παιδί της… εποχής του. Αυτό τουλάχιστον δείχνει «ο βίος και η πολιτεία» του. Ο έρωτας στάθηκε μοιραίος γι’ αυτόν ­ πέθανε για μια γυναίκα. Οχι βέβαια για τη «γνωστή τηλεπαρουσιάστρια» που χρησιμοποιήθηκε (ηθελημένα ή αθέλητα;) ώστε να μονταριστεί μια σαπουνόπερα προς τέρψη του αδηφάγου τηλεοπτικού κοινού. Η «μοιραία γυναίκα» ήταν η φίλη του Ελένη Ανδριοπούλου, με την οποία συζούσε το τελευταίο διάστημα.

Η πραγματικότητα ενός γεγονότος είναι, πολλές φορές, πιο σύνθετη από τον απλουστευτικό τρόπο που το παρουσιάζουν τα ΜΜΕ. Ο Κερεμίδης πήγε στο «Υγεία» έχοντας πλήρη επίγνωση ότι μπορεί να πέσει σε ενέδρα. Και ήταν προετοιμασμένος να μην πέσει ζωντανός στα χέρια των αστυνομικών. Πήγε για να δει τη φίλη του. Οι ατζέντες που παρουσιάστηκαν ως το κίνητρο αυτής της πράξης του βρέθηκαν πολύ αργότερα στο σπίτι όπου διέμενε, στην οδό Τήνου 18Α, στον Χολαργό.

Ποιος όμως ήταν ο Κερεμίδης; Ποιο υπήρξε το «σημείο μηδέν» στη ζωή του που τον έσπρωξε στην αντίπερα όχθη; Τα ίχνη της αναζήτησης περνούν από πολλές ατραπούς.
Στα αστυνομικά δελτία γράφεται ξερά η ημερομηνία και ο τόπος γέννησης. Γεννήθηκε στη Δράμα, λοιπόν, πριν από 45 χρόνια. Μεγάλωσε με έξι ακόμη αδέλφια μέσα στη φτώχεια και στην ανέχεια. Η οικογένειά του ήταν πάμπτωχη «βρωμούσαν τα χνώτα τους από την πείνα», λένε οι συγγενείς του. Από νωρίς αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σχολείο ­ έστω και αν του έμεινε μια φλόγα για μάθηση που θα την καλλιεργήσει αργότερα μέσα στη φυλακή. Το 1966 η οικογένειά του μετακόμισε στην Αθήνα. Ο πατέρας του πέθανε, η μάνα του έμεινε κατάκοιτη σε ένα χαμόσπιτο στα Σπάτα και τα αδέλφια του σκορπίσανε.
Ο Παύλος Κερεμίδης, αφού άλλαξε διάφορες δουλειές, κατόρθωσε τελικά να ανοίξει μια κάβα στο Παγκράτι. Παντρεύτηκε και απόκτησε ένα παιδί. Οι δουλειές, όμως, δεν πήγαν και τόσο καλά, ο Κερεμίδης «ξανοίχτηκε» και άρχισε να υπογράφει ακάλυπτες επιταγές. Φυλακίστηκε. Ηταν το 1988.

Το 1988 γνώρισε και τη Δέσποινα Αγιορείτου, που μας μίλησε γιατί αισθάνθηκε την ανάγκη «να υπερασπίσει την αξιοπρέπεια και την τιμή του ανθρώπου της». «Τον γνώρισα τρεις τέσσερις μήνες προτού τον φυλακίσουν στην Κρήτη», λέει. «Είχα επιστρέψει στην Ελλάδα από το Βέλγιο». Η Αγιορείτου ήταν παντρεμένη στο Βέλγιο. Μόλις χώρισε γύρισε στην Ελλάδα. Γνώρισε τον Π. Κερεμίδη από έναν φίλο της, εντελώς τυχαία. «Αρχικά αναπτύχθηκε μια φιλία μεταξύ μας», λέει. «Δεν πρόλαβε όμως καλά καλά να εξελιχθεί σε σχέση, γιατί τον φυλάκισαν».

Λένε ότι η φυλακή είναι «σχολείο παρανομίας». Η ρήση αυτή επιβεβαιώνεται απολύτως στην περίπτωση του Π. Κερεμίδη. Προφυλακίστηκε για απάτες. Μπλέχτηκε, ξανοίχτηκε και άρχισε να υπογράφει ακάλυπτες επιταγές. Με τις επιταγές αυτές άρχισε και η οδύσσειά του. Τότε τον παράτησε και η γυναίκα του. Είχαν ήδη ένα κοριτσάκι, τη Σοφούλα, την οποία ο Παύλος υπεραγαπούσε. Τέλη του 1988 μετήχθη στις φυλακές της Κρήτης. Τον Μάρτιο του 1989 πέθανε η μητέρα του. «Από τον καημό της», λένε, «επειδή τον φυλακίσανε». Ο Π. Κερεμίδης ζήτησε να του επιτρέψουν να παραβρεθεί στην κηδεία ­ αίτημα που απορρίφθηκε. Εκείνες τις ημέρες ορισμένοι σχεδίαζαν να αποδράσουν από τις φυλακές Νεαπόλεως Λασιθίου. Ο Κερεμίδης, που είχε ψύχωση με τη μάνα του, «τσίμπησε το δόλωμα» που του έριξαν συγκρατούμενοί του, αφού το αδίκημά του ήταν ελαφρύ ­ ακάλυπτες επιταγές ­ και η δίκη του δεν είχε ακόμη προσδιορισθεί.

Εκτοτε το όνομά του μπαίνει στο «πάνθεον» των σκληρών κακοποιών. Στις 8 Ιουνίου του 1989 απέδρασε από της φυλακές Νεαπόλεως Λασιθίου, μαζί με άλλους επτά κρατουμένους, αφού προηγουμένως πυροβόλησαν και σκότωσαν τους φρουρούς τους, Σαράντο Σακκά και Νίκο Κοκκολάκη. Υστερα από πέντε ημέρες έπεσε σε ενέδρα αστυνομικών στα Πλεμελιανά Σελίνου και αφού τραυματίστηκε συνελήφθη. Διεκομίσθη στο Νοσοκομείο της Νίκαιας, από όπου πήρε τον δρόμο και πάλι για τις φυλακές.

Η άρνηση των υπευθύνων των φυλακών να του δώσουν άδεια να παρευρεθεί στην κηδεία της μητέρας του ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι του μίσουςΩ που μετέτρεψε έναν μικροαπατεώνα σε εγκληματία, υποστηρίζει ο δικηγόρος του κ. Γ. Τρίψας. «Μόνο αυτή τον ενδιέφερε», λέει, «και η κόρη του φυσικά. Αδικα τον έμπλεξαν και του φόρτωσαν τη δολοφονία των δύο αστυνομικών. Αλλαξε όμως ο χαρακτήρας του μέσα στις φυλακές. Ο Κερεμίδης, βλέπετε, δεν έσκυβε το κεφάλι, και το περιβάλλον των φυλακών επέδρασε αρνητικά στην ψυχολογία του. Ηταν πανέξυπνος αλλά και γυναικάς. Αυτό τον έφαγε τελικά».

Ο Π. Κερεμίδης καταδικάστηκε σε ισόβια για συμμετοχή στους φόνους των δύο αστυνομικών στις φυλακές της Νεάπολης. «Η απόφαση βγήκε εναντίον του Κερεμίδη με ψήφους επτά υπέρ και έξι κατά», λέει η φίλη του κυρία Αγειορίτη. «Για μία ψήφο τον καταδικάσανε. Δεν τον άφησαν ούτε να απολογηθεί, μόνο και μόνο επειδή ένας φρουρός των φυλακών Αλικαρνασσού είπε ότι, την ώρα της απόδρασης, άκουσε κάποιον να φωνάζει “μην κουνηθεί κανείς”, και δήλωσε ότι ήταν η φωνή του Κερεμίδη. Από τότε ο Παύλος έπαψε να πιστεύει στον Θεό, στη Δικαιοσύνη και στους Ανθρώπους».
Επί έξι χρόνια ο Π. Κερεμίδης «σωφρονιζόταν» στις τέχνες της παρανομίας στη φυλακή. Στις 31 Ιουλίου 1995 δραπετεύει και πάλι, από τις φυλακές Τρικάλων αυτή τη φορά, μαζί με 14 ακόμη άτομα. «Μου το είχε πει ότι θα το έσκαγε ξανά», λέει η φίλη του. «Του έλεγα να κάνει υπομονή. Εκείνος όμως έδειχνε να έχει πάρει την απόφασή του. “Ή θα φύγω ή θα αναγκαστώ να σκοτώσω κανένα”, μου έλεγε. “Οι αστυνομικοί πάντως ζωντανό δεν θα με πιάσουν”». Η δεύτερη δραπέτευση του Π. Κερεμίδη σηματοδοτεί και «το ποιοτικό άλμα» του στον κόσμο του εγκλήματος. Οκτώ ήμέρες αφότου βγήκε από τη φυλακή, συστήνει συμμορία και αρχίζει τις ένοπλες ληστείες. Συνεργάτες τους είναι, κυρίως, αλλοδαποί αλλά και Ελληνες, όπως ο Νίκος Κασαπάκης, που σκοτώθηκε σε συμπλοκή με αστυνομικούς στο Παλαιό Ψυχικό, όταν βγήκε από το σπίτι του για να πάρει τσιγάρα σε ένα περίπτερο.

Ο Π. Κερεμίδης γίνεται ένα επικίνδυνο αγρίμι που προσπαθεί να ξεφύγει από τους διώκτες του που του στήνουν ενέδρες. Αλλάζει συνεχώς σπίτια και αυτοκίνητα και αρχίζει να παίζει με τα όπλα και τις χειροβομβίδες. Βρίσκεται πλέον σε έναν δρόμο χωρίς επιστροφή. Η συμμορία του, από τις 8 Αυγούστου 1995 ως τις 17 Οκτωβρίου 1996, διέπραξε έξι ένοπλες ληστείες σε τράπεζες και μία σε εστιατόριο «Goody’s», στο Περιστέρι. Η τελευταία ληστεία του Π. Κερεμίδη ήταν πέντε ημέρες πριν από το μακελειό στο «Υγεία» στη Γενική Τράπεζα του Μοσχάτου, από όπου άρπαξε περίπου 6,5 εκατ. δραχμές.
Ο «σωφρονισμός» του Π. Κερεμίδη στις φυλακές, όπως απεδείχθη, ήταν «εποικοδομητικός» και αποτελεσματικός. Οταν δραπέτευσε για δεύτερη φορά από τη φυλακή ήταν έτοιμος για να γίνει ο τυπικός εγκληματίας της εποχής μας. Εξοπλισμένος με σύγχρονα όπλα και μέσα, κτυπούσε τις τράπεζες και εξαφανιζόταν. Παράλληλα, μπήκε και στον κόσμο των εμπόρων ναρκωτικών. Ηταν μια «απασχόληση» που ­ όπως τουλάχιστον δείχνουν οι ατζέντες που έπεσαν στα χέρια των διωκτικών Αρχών ­ του επέτρεπε να καλλιεργεί τις σχέσεις του με άτομα της υψηλής κοινωνίας, που τα προμήθευε με κοκαΐνη. Παρά ταύτα, διατήρησε δύο… συνήθειες από τα παλιά: να κυνηγά όμορφες γυναίκες και να διαβάζει ποίηση. «Ο Παύλος δεν είχε τελειώσει το σχολείο, αλλά είχε πάθος με το διάβασμα. Μου παράγγελνε συνέχεια και του έστελνα βιβλία στη φυλακή», λέει η φίλη του. Μεγάλες αδυναμίες του ήταν η ποίηση του Σεφέρη, του Καβάφη και του Καρυωτάκη.

Ο κόσμος των ναρκωτικών και των ένοπλων συμμοριών όμως δεν έχει καμία σχέση με την ποίηση. Είναι άτεγκτος και από αυτόν δεν μπορείς να δραπετεύσεις. «Ημουν 44 χρόνων όταν έμπλεξα με τον Παύλο», λέει η φίλη του Δέσποινα Αγειορίτη. «Οι γονείς και τ’ αδέφια μου με έκαναν πέρα εξαιτίας του. “Τι τύχη θα έχεις εσύ με αυτόν τον άνθρωπο”, μου έλεγαν. Με πήρε και μένα η κάτω βόλτα. Εγινα ιερόδουλος, μπήκα χοντρά στα ναρκωτικά, από τα οποία προσπαθώ να ξεφύγω, αλλά δεν έχω καμία υποστήριξη. Από τον περασμένο Μάρτιο έκανα αίτηση να ενταχθώ στο Πρόγραμμα μεθαδόνης, αλλά ακόμη δεν με δέχθηκαν. Είμαι στο τελευταίο στάδιο, η κατάστασή μου δεν δέχεται και πολλές αναβολές ακόμη».

Οταν ήταν ακόμη φυλακισμένος ο Π. Κερεμίδης γνώρισε την Ε. Ανδριοπούλου, που ήταν φυλακισμένη στον Κορυδαλλό για ναρκωτικά. Αντάλλαξαν… διευθύνσεις ­ έτσι γίνεται συνήθως ­ μέσα σε μια κλούβα στο Μεταγωγών. Η σχέση του με αυτή τη γυναίκα ήταν μοιραία. Οχι ότι το τέλος του θα ήταν διαφορετικό. Αυτό ήταν προκαθορισμένο από τη στιγμή όπου δραπέτευσε για δεύτερη φορά από τις φυλακές των Τρικάλων. Απλώς ήταν ζήτημα χρόνου…
Πηγές: ΤΟ ΒΗΜΑ-1996, nonews-news.blogspot.gr, mikrometoxos.gr,espresso